Περίληψη

Σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό, κάπου στα βουνά, ζει ένα ξεχωριστό αγόρι. Μεγαλωμένος ανάμεσα στους Αφανείς, ο Τακέο είναι εξοικειωμένος μονάχα με την ήρεμη και ειρηνική ζωή. Διαθέτει όμως τα υπερφυσικά χαρίσματα και τις ικανότητες της Φυλής. Όταν ο μυστηριώδης άρχοντας Οτόρι Σιγκούρι τού σώζει τη ζωή, ο Τακέο ξεκινάει ένα ταξίδι που θα τον οδηγήσει στο ίδιο του το πεπρωμένο. Πρόκειται για ένα ταξίδι εκδίκησης και εξαπάτησης, τιμής και αφοσίωσης, ομορφιάς και μαγείας, αλλά, πάνω απ’ όλα, για ένα ταξίδι πλημμυρισμένο από το συντριπτικό πάθος της αγάπης.

Τα βιβλία που συναπαρτίζουν τους «Μύθους των Οτόρι» τοποθετούνται σε μια φανταστική χώρα την εποχή της φεουδαρχίας. Ο χωροχρόνος στον οποίο διαδραματίζονται δεν ανταποκρίνεται σε κάποια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, παρόλο που μπορούν να ανιχνευθούν αναφορές και απηχήσεις από πολλά ιαπωνικά έθιμα και παραδόσεις. Τα φυσικά τοπία και οι εποχές που περιγράφονται ανήκουν στην Ιαπωνία.

Η Λίαν Χερν, με τη διαύγεια της γραφής της, τη ζωντάνια των χαρακτήρων και το βάθος των συναισθημάτων, δημιουργεί ένα ιαπωνικό έπος που θα μείνει αξέχαστο στον αναγνώστη και που έχει ήδη χαρακτηριστεί ως ένα σύγχρονο κλασικό έργο.

Video

Δες εικόνες εμπνευσμένες από τους ήρωες των βιβλίων και τις περιπέτειές τους.

Δες μάνγκα εμπνευσμένο από τη σειρά.

Δες ένα ερασιτεχνικό τρέιλερ για το τέταρτο βιβλίο της σειράς, «Η βραχνή φωνή του ερωδιού».

Κριτικές

Η «Παγίδα των αηδονιών» δημιουργεί έναν κόσμο στον οποίο λαχταράς να επιστρέψεις. The New York Times

Πρόκειται για μια πρωτότυπη κι αριστοτεχνικά γραμμένη περιπέτεια. The Observer

Ένα φανταστικό έπος [...] το πιο συναρπαστικό μυθιστόρημα της χρονιάς [...]. Η συγγραφέας, χρησιμοποιώντας απλό λόγο, σκιαγραφεί έναν φανταστικό τόπο, μέσα στον οποίο οι χαρακτήρες κινούνται και υποφέρουν, και το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει. Η ζέστη, η βροχή, οι λεπτομέρειες, οι ήχοι της φύσης, ο τρόπος ζωής των ντόπιων, ο έρωτας και η βία, όλα αυτά αποδίδονται με σφιχτή και ζωντανή γραφή. The Times

Πρόκειται για μια ιστορία έρωτα και γενναιότητας, που κυριολεκτικά θα σας μαγέψει.

Bookseller & Publisher (M. Βρετανία)

Η μυθική μεσαιωνική Ιαπωνία ποτέ άλλοτε δεν παρουσιάστηκε με τόσο γοητευτικό τρόπο όσο σε αυτό το δροσερό έπος. Kirkus Reviews

Ένα βιβλίο με εξαιρετική πλοκή, αναπάντεχες ανατροπές και εκπλήξεις, που κατορθώνει να κρύψει στις σελίδες του την απόλυτη αλήθεια. Αυτή είναι και η πραγματική δύναμή του. Bookseller & Publisher (Aυστραλία)

Ένας συνδυασμός συναρπαστικής πλοκής και δυνατής γραφής διανθισμένος με αυθεντικές, ατμοσφαιρικές λεπτομέρειες. Daily Mail

Μια εξαιρετική ιστορία εκδίκησης, αγάπης, ομορφιάς και τιμής... Απολαυστικό... Australian Financial Review

Έρωτας και εκδίκηση, υπερφυσικές δυνάμεις και πολεμική δεινότητα πλέκονται αβίαστα στον μύθο και συνθέτουν με μοναδικό τρόπο αυτόν τον θρίαμβο της φαντασίας. Woman’s Day

Ιστορικό μυθιστόρημα, παραμύθι και ειδύλλιο μπλέκονται στους «Μύθους των Οτόρι», για να δημιουργήσουν μία εκπληκτική μυθιστορηματική σάγκα με φόντο τη φεουδαρχική Ιαπωνία. [...] Είναι πραγματικό θαύμα: η άνεση και η ένταση της αφήγησης, η κομψότητα της γραφής, η δύναμη και η χάρη των χαρακτήρων –με μια λέξη, το εξαίσιο αφηγηματικό ταλέντο της Λίαν Χερν–, χαρίζουν στον αναγνώστη του μυθιστορήματος στιγμές αληθινής έκστασης. Le Monde

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=155859

http://books.matia.gr/logotechnika-vivlia/xeni-logotechnia/i-pagida-ton-aidonion-lian-hearn.html

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

Ξεκίνησα να γράφω την «Παγίδα των Αηδονιών» έχοντας κατά νου τους βασικούς χαρακτήρες και την πρώτη φράση από την αφήγηση του Τακέο. Βρισκόμουν στο «Διεθνές Χωριό των Τεχνών Ακιγιοσιντάι», στην επαρχία Γιαμαγκούτσι. Ήταν ένα ψυχρό και βροχερό απόγευμα του Σεπτέμβρη. Το φως ήταν ωχρό και λιγοστό. Το νερό ξεχείλιζε από τις λίμνες που βρίσκονται γύρω από τα σπίτια των καλλιτεχνών. Κάπου κάπου, μια αλκυόνα φτερούγιζε πάνω από την επιφάνεια των λιμνών. Έγραφα σ’ ένα σημειωματάριο με ένα μαύρο μαρκαδοράκι που είχα αγοράσει στο Χιμέτζι. Στην αρχή σημείωσα: «Η μητέρα μου συνήθιζε να με απειλεί ότι θα με κάνει κομμάτια». Ύστερα το άλλαξα σε «θα με κόψει σε οκτώ κομμάτια». Ήθελα πού και πού να χρησιμοποιώ γιαπωνέζικες φράσεις με την κυριολεκτική τους σημασία, έτσι ώστε να δημιουργήσω στον αναγνώστη την αίσθηση ότι το βιβλίο δεν είχε γραφτεί στα αγγλικά.

Από πολλά χρόνια πριν είχα εγκύψει στην ιστορία και τη λογοτεχνία της Ιαπωνίας· διάβασα πολύ, είδα ταινίες, μελέτησα τη γλώσσα. Εκείνη την εποχή βρισκόμουν μονάχη στην Ιαπωνία, σε εκείνο το ειδυλλιακό μέρος. Η πρόκληση για μένα ήταν να κατορθώσω να ζωντανέψω όλα όσα είχα στριμώξει στο μυαλό μου τόσον καιρό.

Σιγά σιγά, ο κόσμος των Οτόρι άρχισε να παίρνει μορφή. Πήγαινα αρκετά συχνά στο Χάγκι, την πανάρχαιη καστρόπολη της φατρίας των Τσοσούου. Επισκέφθηκα σπίτια των σαμουράι και περιεργάστηκα έργα τέχνης στα μουσεία. Περιδιάβηκα τα βουνά πίσω από το Χωριό των Τεχνών, τριγύρισα ανάμεσα στους ορυζώνες και στην ακροποταμιά. Οπουδήποτε βρισκόμουν, προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ζούσαν οι ήρωές μου πριν από πεντακόσια χρόνια. Όταν συνομιλούσα με άλλους, έπρεπε να τους αφουγκράζομαι καλά και να έχω την ακοή μου σε εγρήγορση, όπως ακριβώς όταν ήμουν παιδί. Κατέληξα να μπορώ να ακούω και να αντιλαμβάνομαι τα πάντα, όμως η ίδια κατέληξα στην ουσία μουγγή, καθώς δεν άνοιγα το στόμα μου για να μιλήσω. Το ίδιο συνέβη και με τον Τακέο.

Απέκτησα μανία με τα μαρκαδοράκια και κατέληξα να τα αγοράζω με το κιλό. Κουβαλούσα παντού το σημειωματάριό μου κι έγραφα στον δρόμο, στα τρένα και τα αεροπλάνα, στις αίθουσες αναμονής. Βρισκόμουν στη Φουκουόκα, όταν ξαφνικά εμπνεύστηκα ολόκληρο το τέλος του βιβλίου. Με δυσκολία κατάφερνα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό και τη συγκίνησή μου, παρά το γεγονός ότι η ίδια η διαδικασία της γραφής του βιβλίου είχε αποδειχθεί ιδιαίτερα κοπιαστική.

Αυτό που με γοητεύει στην ιαπωνική τέχνη και λογοτεχνία είναι η χρήση της σιωπής και της ασυμμετρίας. Μου αρέσει η έννοια του μα: το ενδιάμεσο κενό, το οποίο ενεργοποιεί την αντίληψη. Ήθελα να δω εάν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη σιωπή στο γράψιμο. Γι’ αυτό και το ύφος μου είναι φειδωλό, ελλειπτικό και υπαινικτικό. Ό,τι δε λέγεται είναι τόσο σημαντικό όσο αυτό που δηλώνεται.

Με ενδιαφέρει το φαινόμενο της φεουδαρχίας. Όποτε η δημοκρατία και το κράτος δικαίου καταρρέουν, οι ανθρώπινες κοινωνίες φαίνεται πως στρέφονται στη φεουδαρχία. Ήθελα να γράψω ένα φανταστικό έργο τοποθετημένο σε μια φεουδαρχική κοινωνία, όμως ήθελα να γράψω για πραγματικούς ανθρώπους, των οποίων τα συναισθήματα είναι ακόμη πιο έντονα, επειδή ζουν υπό τον περιορισμό και την καταπίεση των κοινωνικών κωδίκων. Η ιστορία μου δεν περιέχει αναφορές σε κάποιους παραδοσιακούς «κακούς», αν και πολλοί απ’ αυτούς θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι ανταγωνίζονται επάξια τους δικούς μου χαρακτήρες. Ο Ιίντα Σανταμού και ο Οτόρι Σιγκέρου προέρχονται από την ίδια κοινωνική τάξη και από το ίδιο περιβάλλον. Ο Ιίντα έχει διαφθαρεί από την εξουσία, ενώ ο Σιγκέρου είναι φιλεύσπλαχνος από τη φύση του· στην ουσία όμως, πρόκειται για όμοιους χαρακτήρες. Ο ένας δεν είναι ένα τέρας, ο άλλος δεν είναι υπερ-ήρωας. Οι χαρακτήρες μου επιζητούν την εξουσία, έχουν ελαττώματα και ψεγάδια και διαπράττουν σφάλματα· όμως αγαπούν τη ζωή και αγκαλιάζουν σφιχτά όλα όσα έχει να τους προσφέρει.

Είχα σκοπό να γράψω μονάχα ένα βιβλίο, όμως, πολύ πριν ολοκληρώσω τη συγγραφή του πρώτου, συνειδητοποίησα ότι η ιστορία που είχα επινοήσει δεν μπορούσε να χωρέσει σε αυτό. Τελικά, μου φάνηκε πως ξεδιπλωνόταν, μ’ έναν τρόπο σχεδόν φυσικό, σε τρία μέρη. Γράφτηκε, ωστόσο, ως ενιαίο μυθιστόρημα.

Το έγραψα –απνευστί– σε τέσσερα μεγάλα σημειωματάρια, από τον Σεπτέμβρη του 1999 ως τον Απρίλη του 2001. Από τον Ιούνη του 2001 ως το Μάρτη του 2002, το ξανάγραψα στον υπολογιστή. Κάπου στα μέσα εκείνης της περιόδου, «Η παγίδα των αηδονιών» βρισκόταν ήδη στα χέρια των επιμελητών: δεν άλλαξαν σχεδόν ούτε μία πρόταση.