Περίληψη
Το «Λαμπρό φεγγάρι» συνεχίζει το μαγευτικό έπος των Οτόρι με τον πιο συναρπαστικό τρόπο. Εδώ ο αναγνώστης θα συναντήσει ακόμα πιο συναρπαστικές σκηνές που θα κόψουν την ανάσα, καθώς και μαγευτικές περιγραφές σε έναν φανταστικό τόπο και χρόνο, που οδηγούν στην κορύφωση το έργο που τόσο αγαπήθηκε από εφήβους και μεγαλύτερους αναγνώστες. Η Χερν γνωρίζει να κρατά μέχρι τέλους το μυστικό της και υπόσχεται σε όλους τους αναγνώστες μια ιστορία γεμάτη δράση, περιπέτεια, ρομάντζο και μια ανατροπή που θα τους κρατήσει μέχρι τέλους σε απίστευτη αγωνία!
Η συγγραφέας μάς μεταφέρει και πάλι στη φανταστική μεσαιωνική Ιαπωνία, τη χώρα με τους αυστηρούς κανόνες και την άγρια παραπλανητική ομορφιά. Ο Τακέο και η Καεντέ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να εκπληρώσουν την προφητεία: Για να μεταφέρει την ειρήνη στη χώρα του, ο Τακέο θα δώσει πέντε μάχες – στις τέσσερις θα νικήσει, στη μία θα χάσει. Ενώ όμως ο Τακέο προσπαθεί να βρει συμμάχους στον αγώνα του, η Καεντέ πέφτει θύμα ενός αποτρόπαιου εκβιασμού. Όταν, στο τέλος, το φεγγάρι ανατέλλει λαμπρό πάνω από το πεδίο της μάχης, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τη νίκη...
Video
Δες εικόνες εμπνευσμένες από τους ήρωες των βιβλίων και τις περιπέτειές τους.
Δες μάνγκα εμπνευσμένο από τη σειρά.
Δες ένα ερασιτεχνικό τρέιλερ για το τέταρτο βιβλίο της σειράς, «Η βραχνή φωνή του ερωδιού».
Κριτικές
Ο ήρωας Τακέο συνάντησε, ερωτεύτηκε, έχασε, ξαναβρήκε και παντρεύτηκε την ηρωίδα Καεντέ. Τώρα πια, ήρθε η ώρα να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του και να πάρει πίσω το βασίλειό του. Στην αποστολή του αυτή δεν ξεχνά ποτέ την προφητεία της τυφλής αγίας: «Η χώρα σου θ’ απλώνεται από τη μια άκρη της θάλασσας ως την άλλη, όμως η ειρήνη θα έρθει με αντάλλαγμα την αιματοχυσία. Πέντε μάχες θα σου χαρίσουν την ειρήνη, τέσσερις θα κερδίσεις και μία θα χάσεις…» Daily Telegraph
Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει
Ξεκίνησα να γράφω την «Παγίδα των Αηδονιών» έχοντας κατά νου τους βασικούς χαρακτήρες και την πρώτη φράση από την αφήγηση του Τακέο. Βρισκόμουν στο «Διεθνές Χωριό των Τεχνών Ακιγιοσιντάι», στην επαρχία Γιαμαγκούτσι. Ήταν ένα ψυχρό και βροχερό απόγευμα του Σεπτέμβρη. Το φως ήταν ωχρό και λιγοστό. Το νερό ξεχείλιζε από τις λίμνες που βρίσκονται γύρω από τα σπίτια των καλλιτεχνών. Κάπου κάπου, μια αλκυόνα φτερούγιζε πάνω από την επιφάνεια των λιμνών. Έγραφα σ’ ένα σημειωματάριο με ένα μαύρο μαρκαδοράκι που είχα αγοράσει στο Χιμέτζι. Στην αρχή σημείωσα: «Η μητέρα μου συνήθιζε να με απειλεί ότι θα με κάνει κομμάτια». Ύστερα το άλλαξα σε «θα με κόψει σε οκτώ κομμάτια». Ήθελα πού και πού να χρησιμοποιώ γιαπωνέζικες φράσεις με την κυριολεκτική τους σημασία, έτσι ώστε να δημιουργήσω στον αναγνώστη την αίσθηση ότι το βιβλίο δεν είχε γραφτεί στα αγγλικά.
Από πολλά χρόνια πριν είχα εγκύψει στην ιστορία και τη λογοτεχνία της Ιαπωνίας· διάβασα πολύ, είδα ταινίες, μελέτησα τη γλώσσα. Εκείνη την εποχή βρισκόμουν μονάχη στην Ιαπωνία, σε εκείνο το ειδυλλιακό μέρος. Η πρόκληση για μένα ήταν να κατορθώσω να ζωντανέψω όλα όσα είχα στριμώξει στο μυαλό μου τόσον καιρό.
Σιγά σιγά, ο κόσμος των Οτόρι άρχισε να παίρνει μορφή. Πήγαινα αρκετά συχνά στο Χάγκι, την πανάρχαιη καστρόπολη της φατρίας των Τσοσούου. Επισκέφθηκα σπίτια των σαμουράι και περιεργάστηκα έργα τέχνης στα μουσεία. Περιδιάβηκα τα βουνά πίσω από το Χωριό των Τεχνών, τριγύρισα ανάμεσα στους ορυζώνες και στην ακροποταμιά. Οπουδήποτε βρισκόμουν, προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ζούσαν οι ήρωές μου πριν από πεντακόσια χρόνια. Όταν συνομιλούσα με άλλους, έπρεπε να τους αφουγκράζομαι καλά και να έχω την ακοή μου σε εγρήγορση, όπως ακριβώς όταν ήμουν παιδί. Κατέληξα να μπορώ να ακούω και να αντιλαμβάνομαι τα πάντα, όμως η ίδια κατέληξα στην ουσία μουγγή, καθώς δεν άνοιγα το στόμα μου για να μιλήσω. Το ίδιο συνέβη και με τον Τακέο.
Απέκτησα μανία με τα μαρκαδοράκια και κατέληξα να τα αγοράζω με το κιλό. Κουβαλούσα παντού το σημειωματάριό μου κι έγραφα στον δρόμο, στα τρένα και τα αεροπλάνα, στις αίθουσες αναμονής. Βρισκόμουν στη Φουκουόκα, όταν ξαφνικά εμπνεύστηκα ολόκληρο το τέλος του βιβλίου. Με δυσκολία κατάφερνα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό και τη συγκίνησή μου, παρά το γεγονός ότι η ίδια η διαδικασία της γραφής του βιβλίου είχε αποδειχθεί ιδιαίτερα κοπιαστική.
Αυτό που με γοητεύει στην ιαπωνική τέχνη και λογοτεχνία είναι η χρήση της σιωπής και της ασυμμετρίας. Μου αρέσει η έννοια του μα: το ενδιάμεσο κενό, το οποίο ενεργοποιεί την αντίληψη. Ήθελα να δω εάν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη σιωπή στο γράψιμο. Γι’ αυτό και το ύφος μου είναι φειδωλό, ελλειπτικό και υπαινικτικό. Ό,τι δε λέγεται είναι τόσο σημαντικό όσο αυτό που δηλώνεται.
Με ενδιαφέρει το φαινόμενο της φεουδαρχίας. Όποτε η δημοκρατία και το κράτος δικαίου καταρρέουν, οι ανθρώπινες κοινωνίες φαίνεται πως στρέφονται στη φεουδαρχία. Ήθελα να γράψω ένα φανταστικό έργο τοποθετημένο σε μια φεουδαρχική κοινωνία, όμως ήθελα να γράψω για πραγματικούς ανθρώπους, των οποίων τα συναισθήματα είναι ακόμη πιο έντονα, επειδή ζουν υπό τον περιορισμό και την καταπίεση των κοινωνικών κωδίκων. Η ιστορία μου δεν περιέχει αναφορές σε κάποιους παραδοσιακούς «κακούς», αν και πολλοί απ’ αυτούς θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι ανταγωνίζονται επάξια τους δικούς μου χαρακτήρες. Ο Ιίντα Σανταμού και ο Οτόρι Σιγκέρου προέρχονται από την ίδια κοινωνική τάξη και από το ίδιο περιβάλλον. Ο Ιίντα έχει διαφθαρεί από την εξουσία, ενώ ο Σιγκέρου είναι φιλεύσπλαχνος από τη φύση του· στην ουσία όμως, πρόκειται για όμοιους χαρακτήρες. Ο ένας δεν είναι ένα τέρας, ο άλλος δεν είναι υπερ-ήρωας. Οι χαρακτήρες μου επιζητούν την εξουσία, έχουν ελαττώματα και ψεγάδια και διαπράττουν σφάλματα· όμως αγαπούν τη ζωή και αγκαλιάζουν σφιχτά όλα όσα έχει να τους προσφέρει.
Είχα σκοπό να γράψω μονάχα ένα βιβλίο, όμως, πολύ πριν ολοκληρώσω τη συγγραφή του πρώτου, συνειδητοποίησα ότι η ιστορία που είχα επινοήσει δεν μπορούσε να χωρέσει σε αυτό. Τελικά, μου φάνηκε πως ξεδιπλωνόταν, μ’ έναν τρόπο σχεδόν φυσικό, σε τρία μέρη. Γράφτηκε, ωστόσο, ως ενιαίο μυθιστόρημα.
Το έγραψα –απνευστί– σε τέσσερα μεγάλα σημειωματάρια, από τον Σεπτέμβρη του 1999 ως τον Απρίλη του 2001. Από τον Ιούνη του 2001 ως το Μάρτη του 2002, το ξανάγραψα στον υπολογιστή. Κάπου στα μέσα εκείνης της περιόδου, «Η παγίδα των αηδονιών» βρισκόταν ήδη στα χέρια των επιμελητών: δεν άλλαξαν σχεδόν ούτε μία πρόταση.
