Απόσπασμα
ΟΡΤΣΑΡΝΤ ΛΕΪΝ 17
ΕΙΝΑΙ ΗΣΥΧΗ ΠΕΡΙΟΧΗ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ. Τόσο ήσυχη που θα είχατε κάθε λόγο να σκεφτείτε πως ανάμεσα στα όμορφα δρομάκια της, κάτω από τις σκιές των δέντρων της θα μπορούσε να ζει κάποιο τέρας. Κι όμως, στις τρεις το ξημέρωμα στο χωριό Μπίσοπθορπ είναι εύκολο σε κάποιον να πιστέψει το ψέμα που του σερβίρουν οι κάτοικοί του – πως είναι ένα μέρος που ταιριάζει μόνο σε καλούς και ήσυχους ανθρώπους, που θέλουν να ζήσουν καλές και ήσυχες ζωές. Τούτη την ώρα οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι εκείνοι της φύσης. Το σκούξιμο μιας κουκουβάγιας, το μακρινό γάβγισμα ενός σκύλου ή, σε μια νύχτα με αεράκι σαν την αποψινή, ο ασαφής ψίθυρος του ανέμου καθώς περνάει μέσα από τα κλαδιά της μουριάς. Ακόμα κι αν στεκόσασταν στον κεντρικό δρόμο, έξω ακριβώς από το κατάστημα με τα λουσάτα ρούχα ή την παμπ ή το Πεινασμένο Γουρουνάκι, το κατάστημα με τα αλλαντικά, δε θα ακούγατε το επίμονο βουητό των αυτοκινήτων που οργώνουν τους αυτοκινητόδρομους, αφού αραιά και πού περνούν από δω αυτοκίνητα, ούτε θα τραβούσε την προσοχή σας το προσβλητικό γκραφίτι που διακοσμεί τον τοίχο του πάλαι ποτέ ταχυδρομείου – παρόλο που η λέξη ΦΡΙΚΙΟ θα έβγαζε μάτι αν ήσασταν περισσότερο παρατηρητικοί.
Μακριά από τον κεντρικό δρόμο, αν κάνατε έναν νυχτερινό περίπατο σε απόμερα δρομάκια σαν κι αυτό με το περίεργο όνομα Όρτσαρντ Λέιν* και περνούσατε μπροστά από τις μονοκατοικίες όπου ζουν δικηγόροι, γιατροί και μεγαλοστελέχη επιχειρήσεων, θα διαπιστώνατε πως ήταν κατασκότεινες και οι κουρτίνες τους τραβηγμένες, απομονώνοντάς τες από το σκοτάδι της νύχτας. Ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση θα είχατε σχηματίσει μέχρι να φτάσετε στο νούμερο 17 του ίδιου δρόμου, όπου σίγουρα θα προσέχατε το φως σ’ ένα από τα παράθυρα του πάνω πατώματος να φιλτράρεται μέσα από τις κουρτίνες.
Και αν σταματούσατε, απορροφημένοι από τον δροσερό, αναζωογονητικό, φρέσκο νυχτερινό αέρα, θα θεωρούσατε με μια πρώτη ματιά το σπίτι στο νούμερο 17 απόλυτα εναρμονισμένο με τα γειτονικά σπίτια. Ίσως όχι τόσο αρχοντικό όσο του γείτονα, στο νούμερο 19, με τη μεγάλη είσοδο και τα κομψά αρχιτεκτονικά στοιχεία, κατάλοιπα της εποχής της Αντιβασιλείας, αλλά σίγουρα από εκείνα τα σπίτια που καταφέρνουν να κρατούν την παλιά αρχοντιά τους.
Σίγουρα ένα σπίτι-πρότυπο, που δείχνει και είναι ακριβώς όπως αρμόζει σε μια ιδανική επαρχιακή οικογενειακή κατοικία – όχι υπερβολικά αλλά αρκετά μεγάλο, με τίποτα το περιττό, που να χτυπάει στο μάτι. Ένα ονειρεμένο από κάθε άποψη σπίτι, όπως θα σας έλεγαν και οι μεσίτες, και σίγουρα ιδανικό για να μεγαλώνει κανείς τα παιδιά του σ’ αυτό.
Αλλά, αν η προσοχή σας παρέμενε πάνω από ένα λεπτό προσηλωμένη στο νούμερο 17, θα παρατηρούσατε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ αυτό το σπίτι. Ίσως η λέξη «παρατηρούσατε» να είναι πολύ έντονη για τη συγκεκριμένη περίπτωση. Και ίσως στ’ αλήθεια να μη συνειδητοποιούσατε πως ακόμα και η φύση θα φαινόταν πιο ήσυχη γύρω από το συγκεκριμένο σπίτι, πως δε θα έφταναν στ’ αυτιά σας κελαηδίσματα πουλιών ή οποιοσδήποτε άλλος ήχος. Ωστόσο, ίσως από ένστικτο και μόνο, ν’ αναρωτιόσασταν για το έντονο φως στο παράθυρο και το ξαφνικό κρύο, που μάλλον δε θα το δικαιολογούσε το βραδινό αεράκι.
Αν αυτή η αίσθηση γινόταν εντονότερη, θα μπορούσε να δώσει τη θέση της στον φόβο, έναν φόβο που θα σας έκανε να το βάλετε στα πόδια την ίδια στιγμή, αλλά το πιθανότερο είναι πως τίποτε απ’ όλα αυτά δε θα συνέβαινε. Θα συνεχίζατε να παρατηρείτε με ενδιαφέρον το όμορφο σπίτι και το οικογενειακό αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο απ’ έξω και θα σκεφτόσασταν πως σ’ αυτό το σπίτι ζουν απόλυτα φυσιολογικοί άνθρωποι που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποτελούν απειλή για τον έξω κόσμο.
Αν επιτρέψετε στον εαυτό σας να σχηματίσει αυτή την άποψη, θα κάνετε λάθος. Γιατί στο νούμερο 17 της Όρτσαρντ Λέιν μένουν οι Ράντλεϋ και, παρά τις προσπάθειές τους για το αντίθετο, κάθε άλλο παρά φυσιολογικοί είναι.
Περίληψη
Οι Ράντλεϋ μοιάζουν με μια συνηθισμένη οικογένεια, με τις δυσκολίες της αλλά και τις ευτυχισμένες στιγμές της. Διαφέρουν όμως σε κάτι: είναι βαμπίρ… Τα παιδιά της οικογένειας, ο Ρόουαν και η Κλάρα, δεν το ξέρουν, οι γονείς τους είχαν από παλιά πάρει την απόφαση να ακολουθήσουν μια δίαιτα «εγκράτειας», ώστε η ζωή τους να αρχίσει να κυλά φυσιολογικά και να μη φτάνουν στο σημείο να λαχταράνε να ρουφήξουν το αίμα των γειτόνων τους.
Όλη αυτή η προσπάθεια θα πάει χαμένη από τη μια στιγμή στην άλλη τη μέρα που ένα αγόρι θα επιτεθεί ερωτικά στην Κλάρα και εκείνη, στην προσπάθειά της ν’ αμυνθεί… θα τον κάνει κομματάκια.
Και τότε είναι που θα εμφανιστεί ο θείος Γουίλ, ένα βαμπίρ της παλιάς σχολής που έχει την τάση να ανακατεύεται σε όλα τα οικογενειακά προβλήματα…
Από έναν από τους πιο έξοχους νέους Βρετανούς μυθιστοριογράφους, έρχεται ένα ιδιοφυές και πρωτότυπο μυθιστόρημα που μιλάει με καυστικότητα αλλά και συμπάθεια για τα προβλήματα της ενηλικίωσης και της οικογενειακής ζωής, μέσα από το συγκινητικό, συναρπαστικό και εντυπωσιακό πορτρέτο μιας ασυνήθιστης οικογένειας.
Οι Ράντλεϋ αναρωτιούνται τι γινόμαστε όταν μεγαλώνουμε, και ανακαλύπτουν τι κερδίζουμε και τι χάνουμε όταν αρνιόμαστε τις επιθυμίες μας.
«Αυτό το βιβλίο είναι κυκλοφορίας από τις Εκδόσεις Πατάκη.»
Video
Κριτικές
«Κι εκεί ακριβώς που σκεφτόμασταν ότι με το TWILIGHT η ιδέα των βαμπίρ στον 21ο αιώνα είχε εξαντλήσει τη δυναμική της, έρχεται ο MATT HAIG με την ιδιοφυή και συγκινητική του ιστορία για μια οικογένεια βαμπίρ που ζουν σε ένα καθωσπρέπει μικροαστικό αγγλικό προάστιο. Ο Χέιγκ γράφει εθιστικά μικρά κεφάλαια που προχωρούν την ιστορία με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Αστειεύεται με την παραδοσιακή γνώση αντιμετώπισης των βαμπίρ, ενώ παράλληλα διατηρεί τους χαρακτήρες των ηρώων του πειστικούς, αυθεντικούς και αξιαγάπητους. Όλα τα μυθιστορήματα με θέμα τους τα βαμπίρ έχουν έντονα σεξουαλικά υπονοούμενα, αλλά σ’ αυτό το βιβλίο το πάθος δεν αφορά απλώς τους εφήβους με τα ωχρά πρόσωπα».
Daily Mail
«… το καλύτερο βιβλίο για βαμπίρ που κυκλοφόρησε ΠΟΤΕ… αυτό το βιβλίο είναι τώρα ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ… Είναι αστείο, τολμηρό, και δε φοβάται να περάσει πέρα από τα σύνορα των φυσιολογικών ορίων του γενικού κανόνα των βαμπίρ. Και είναι τόσο όμορφα γραμμένο, που σε κάνει να εύχεσαι να μπορούσες να είχες κι εσύ ένα μπουκαλάκι αίμα για να ικανοποιείς την όρεξη σου κάπου κάπου...»
Musings of an Undiscovered Genius (blog)
«Δηκτικό, έξυπνο και πνευματώδες».
The Independent
«Στάζει αίμα, είναι μια ιστορία γεμάτη με οικογενειακά μυστικά τόσο τρομακτικά που δεν θα έπρεπε ποτέ να αποκαλυφθούν… Ο Ρόουαν και η Κλάρα πιστεύουν πως είναι συνηθισμένοι έφηβοι. Ζουν ήσυχα με τους βαρετούς γονείς τους κάνοντας ό,τι κάνουν και οι φίλοι τους. Αλλά οι γονείς Ράντλεϋ κρύβουν καλά το μυστικό τους· πως είναι δηλαδή βαμπίρ σε αποχή και πως μια μέρα η εγκράτειά τους θα καταρρεύσει. Οι εφηβικές αγωνίες του Ρόουαν και η αίσθησή του πως είναι παρείσακτος παίρνουν μια εντελώς νέα διάσταση σε αυτή τη διορατική ιστορία της διαφορετικότητας στην εφηβεία».
The Guardian
«Αυτό που ο Haig περιγράφει στην πραγματικότητα είναι το πόσο βαρετός είναι τελικά ο τρόπος ζωής κάποιου όταν του λείπει η φαντασία και το κέφι. Ο ίδιος, πάντως, φαίνεται πως έγραψε αυτό το βιβλίο με πολλή φαντασία και ακόμα περισσότερο κέφι».
Sydney Morning Herald
«Έξυπνο και πέρα για πέρα ανθρώπινο».
Daily Mail
«Διορατικό, τρομερό και απογειωτικό από την πρώτη αράδα...»
Guardian
«Απολαυστικά εκκεντρικό και παράξενα συγκινητικό, το πορτρέτο ενός γάμου στον οποίο και οι δύο σύντροφοι εξαναγκάζονται να αρνηθούν τα ένστικτα και τις επιθυμίες τους».
Financial Times
«Αστείο, τρομακτικό και επικίνδυνα οικείο…»
Alfonso Cuaron
«Μια αναθεματισμένα έξυπνη ιστορία εγκράτειας και ανοχής (και προσπάθειας να μη φας τους γείτονες)».
Steven Hall, συγγραφέας του «The Raw Shark Texts»
«Το μυθιστόρημα του Χέιγκ είναι απολαυστικότατο, και γίνεται ακόμη πιο απολαυστικό εξαιτίας του πλαισίου στο οποίο εντάσσει ο συγγραφέας αυτούς τους αρχαίους “αιμοπότες”: σ’ ένα πληκτικό μικροαστικό αγγλικό προάστιο, “ένα μέρος όπου καλοί και ήσυχοι άνθρωποι ζουν καλές και ήσυχες ζωές”».
Vogue
«Μια έξυπνη, ζωηρή, εκκεντρική ιστορία, μια συγκινητική σάτιρα προσωπικής αποκήρυξης της μικροαστικής ζωής».
The Scotsman
«Ο Haig πλάθει αθάνατη γνώση για να επιτύχει τον στόχο του, την εξερεύνηση της μέσης ηλικίας και τη δυναμική της οικογένειας, ενώ μας κάνει να αναλογιστούμε τι μας πείθουν οι ορέξεις μας να κάνουμε και τι μας εξαναγκάζουν να μην κάνουμε. Ενώ οι αποχρώσεις του γκρίζου και του λυκόφωτος τυλίγουν το σκοτεινό μας υπόβαθρο, ο Haig ανάβει ένα φως».
The West Australian
Σχόλια