Απόσπασμα
«Αυτό που έχεις είναι ένα χάρισμα» μου είπε. «Και μια δύναμη που δεν πρέπει να τη χρησιμοποιείς με άσχημο τρόπο». Έβαλε το χέρι της μέσα στην τσέπη της ποδιάς της και μου έδωσε κάτι. «Ορίστε. Περίμενα πολύ για να σ’ το δώσω, αλλά τώρα νομίζω πως ήρθε η ώρα».
Ήταν ένα κρεμαστό κόσμημα, ένας κύκλος από κασσίτερο στολισμένος με ένα μικρότερο κύκλο από λευκό σμάλτο, που με τη σειρά του είχε ένα μικρό μπλε κύκλο στο κέντρο του. Δεν ήταν φανταχτερό ή ιδιαίτερα όμορφο. Δεν είχε ούτε καν καμιά εντυπωσιακή ασημένια αλυσίδα. Μόνο ένα μαύρο δερμάτινο λουρί, που τυλίχτηκε γύρω από το λαιμό μου σαν θηλιά. Ήξερα όμως ότι ήταν κάτι το ξεχωριστό. Είχε κι η μαμά ένα ίδιο, με τη μόνη διαφορά ότι ο εσωτερικός κύκλος στο δικό της ήταν μαύρος αντί για μπλε.
«Γιατί μου το δίνεις τώρα αυτό;»
«Γιατί τώρα είσαι η μαθητευόμενή μου».
«Η μαθητευόμενή σου;»
«Ναι. Από αύριο θα σε μάθω πώς να χρησιμοποιείς το χάρισμά σου – και πώς και πότε να μην το χρησιμοποιείς».
«Δε θέλω να μάθω πώς να το χρησιμοποιώ» αντέδρασα. «Πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καλό;»
Η μαμά αναστέναξε. «Όταν κλαπεί κάτι. Ή όταν ένας άντρας ή μια γυναίκα πληγώσουν... ή σκοτώσουν κάποιον... Τότε είναι που φωνάζουν την Αισχύντρα. Υπάρχουν άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι ικανοί να κάνουν κακό χωρίς να αισθάνονται ντροπή. Και υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κρύψουν πολύ επιτυχώς την ντροπή τους, ακόμη και από τους εαυτούς τους, άνθρωποι που μπορούν να σκεφτούν χιλιάδες δικαιολογίες ωσότου πιστέψουν ότι έχουν δικαίωμα να πληγώνουν, να κλέβουν ή να λένε ψέματα. Αλλά, όταν έρχονται αντιμέτωποι με εμένα, δεν μπορούνε πλέον να κρύβονται. Ούτε από τους εαυτούς τους ούτε από κανέναν. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν κάποια αίσθηση της ντροπής. Κι όταν συναντώ κάποιον από αυτούς τους λίγους που δεν την έχουν..., τότε μπορώ να τον κάνω να ντραπεί αν χρειαστεί. Γιατί έχω ένα χάρισμα που έχω μάθει να το χρησιμοποιώ. Ένα μάλλον σπάνιο χάρισμα. Ένα χάρισμα που το έχεις και εσύ».
«Μα δεν το θέλω!» Ακούστηκε σαν λυγμός, ειλικρινής και απελπισμένος.
«Αχ, παιδί μου... Είναι πράγματι δύσκολο καμιά φορά, κι εσύ ξύπνησες πριν την ώρα σου σε σχέση μ’ αυτό... Αλλά το έχουν ανάγκη το χάρισμά μας οι άνθρωποι και δεν μπορώ να πω ότι θα προτιμούσα να μην το είχες».
Περίληψη
Η Αισχύντρα έχει το χάρισμα να αποκαλύπτει τα πιο σκοτεινά μυστικά και εγκλήματα της ανθρώπινης ψυχής. Ένα χάρισμα πολύ χρήσιμο, που μερικές φορές μοιάζει και με κατάρα... Αυτό, τουλάχιστον, πιστεύει η Ντίνα, όταν καταλαβαίνει ότι το χάρισμα που έχει κληρονομήσει από τη μητέρα της κάνει όλους τους παιδικούς της φίλους καχύποπτους απέναντί της. Όταν καλούν τη μητέρα της στο κάστρο του Ντάναρκ για να αποκαλύψει την αλήθεια ενός τριπλού φονικού, η Ντίνα αναγκάζεται να συμφιλιωθεί με τα μάτια της Αισχύντρας, αλλιώς η μητέρα της θα πέσει στα σαγόνια των φριχτών δράκων του Ντάναρκ. Και ο χειρότερος δράκος από όλους έχει ανθρώπινη μορφή...
Ανακαλύψτε όλα τα βιβλία της σειράς:
Κριτικές
«Το καταβρόχθισα!»
Ταµόρα Πιρς
«Μια συναρπαστική ιστορία φαντασίας και µυστηρίου, µε γρήγορο ρυθµό,
περιπέτεια και σασπένς».
Bulletin of the Center for Children’s Books
«Κλασικό δείγµα περιπέτειας
φαντασίας, µε έναν τέλειο συνδυασµό από χαρακτήρες, δράση, σασπένς και δράκους... Σίγουρα θα κάνει επιτυχία».
VOYA
«Το βιβλίο περιέχει πολύ δυνατούς
χαρακτήρες, µε κορυφαία την κεντρική ηρωίδα, η οποία συνεπαίρνει
τον αναγνώστη µε την ιδιαίτερη µαγική της δύναµη – ανυποµονώ να διαβάσω το δεύτερο τόµο».
Kirkus Reviews
«Το σίγουρο είναι ότι οι αναγνώστες του πρώτου τόµου στη σειρά
της Αισχύντρα θα ανυποµονούν να διαβάσουν το δεύτερο...»
Booklist
«Ο µοναδικός κόσµος που έχει δηµιουργήσει η Κόπερµπελ, οι άρτια σκιαγραφηµένοι χαρακτήρες, η γοργή πλοκή και η ώριµη διερεύνηση του θάρρους και άλλων ηθικών ζητηµάτων τοποθετούν αυτό το βιβλίο, αλλά
και όλη τη σειρά, στην ίδια κατηγορία µε την Τριλογία του Κόσµου του Philip Pullman και το Χρονικό της Νάρνια του C.S. Lewis».
Booklist
Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει
Η δασκάλα που είναι καλή στη δουλειά της ξέρει ότι το να κοιτάξει έντονα τα άτακτα παιδιά μιας τάξης είναι συνήθως πιο αποτελεσματικό από το να τους βάλει τις φωνές. Κάποτε, μια μαθήτριά μου παρέδωσε την εργασία της πριν την ώρα της – σπάνιο φαινόμενο, αλλά, παρ’ όλα αυτά, εγώ το ξέχασα. Όταν ήρθε η μέρα να μαζέψω τις εργασίες από τους μαθητές μου, δεν υπήρχε, φυσικά, εργασία πάνω στο θρανίο της. Την κοίταξα. Αντέδρασε έντονα και εγώ κατάλαβα το λάθος μου. Προσπάθησα να μπαλώσω τα πράγματα λέγοντάς της ότι δεν της είχα κάνει παρατήρηση. «Όχι» μου είπε. «Αλλά μου ρίξατε το Βλέμμα». Και είχε δίκιο.
Μαθαίνουμε τη δύναμη του Βλέμματος όταν είμαστε παιδιά. Ήταν η τέχνη της μητέρας μου. Ελάχιστα από τα παιδικά μου παραστρατήματα της είχαν ξεφύγει – μπορούσε να με διαπεράσει με το βλέμμα της όποτε ήθελε. Όταν με μάλωνε, επέμενε πάντα να την κοιτάω στα μάτια. «Κοίταξέ με!» μου έλεγε νευριασμένα, λες και ήταν κι αυτό μέρος της τιμωρίας. «Όταν σου μιλάω, να με κοιτάς στα μάτια!»
Όταν η μητέρα της Ντίνα, η Αισχύντρα της ιστορίας μας, αντιμετωπίζει έναν ύποπτο για κάποιο έγκλημα, το πρώτο πράγμα που θα πει είναι: «Κοίταξέ με!». Αλίμονο στον κακομοίρη που θα την κοιτάξει στα μάτια, γιατί το βλέμμα της είναι τόσο έντονο, που αναγκάζει και τους πιο σκληροτράχηλους δολοφόνους να μπήξουν τα κλάματα. Σίγουρα έχω διανθίσει την ιστορία μου, αλλά είμαι σίγουρη ότι οι Αισχύντρα έχουν ξεσηκώσει κάνα δυο κολπάκια από τη μητέρα μου. Παρ’ όλο που το επάγγελμα της Αισχύντρα δεν είναι αναγνωρισμένο από το νόμο και δεν είναι καν λέξη που μπορεί κανείς να βρει στο λεξικό, η δύναμη του Βλέμματος υπάρχει και στο δικό μας κόσμο.
Δεν είμαι πια δασκάλα. Δε χρειάζεται πια να καρφώνω τους ανθρώπους με το βλέμμα μου (εκτός από μερικές φορές που το κάνω για πλάκα ή επειδή τους χρειάζεται). Αυτόν τον καιρό πληρώνω το νοίκι μου (όπως επίσης και τα κορνφλέικς, τις μπριζόλες και διάφορα άλλα μικροπράγματα) με τα λεφτά που βγάζω από το γράψιμο. Ζω στην Κοπεγχάγη, σε μια υπέροχη παλιά αποθήκη στο λιμάνι, απέναντι από το παλάτι. Μπορώ να χαιρετάω τη βασίλισσα της Δανίας όσο βουρτσίζω τα δόντια μου (αλλά, μέχρι σήμερα, δε μου έχει επιστρέψει το χαιρετισμό). Έχω βάλει το γραφείο μου μπροστά στο παράθυρο, για να μπορώ να βλέπω τα πλοία και να ακούω τους γλάρους καθώς γράφω. Οι φίλοι μου με ρωτάνε συχνά «Γιατί γράφεις βιβλία φαντασίας;». Γιατί μου αρέσουν οι μακρινές χώρες και οι μακρινοί καιροί. Γιατί στην καρδιά της κάθε φανταστικής ιστορίας υπάρχει ένα στοιχείο αλήθειας. Σαν την ανατριχίλα που διαπερνάει το μικρό παιδί όταν ένας ενήλικος του λέει «Να με κοιτάς όταν σου μιλάω».
