Περίληψη

Κριτικές

«Το καταβρόχθισα!»

Ταµόρα Πιρς

«Μια συναρπαστική ιστορία φαντασίας και µυστηρίου, µε γρήγορο ρυθµό,

περιπέτεια και σασπένς».

Bulletin of the Center for Children’s Books

«Κλασικό δείγµα περιπέτειας

φαντασίας, µε έναν τέλειο συνδυασµό από χαρακτήρες, δράση, σασπένς και δράκους... Σίγουρα θα κάνει επιτυχία».

VOYA

«Το βιβλίο περιέχει πολύ δυνατούς

χαρακτήρες, µε κορυφαία την κεντρική ηρωίδα, η οποία συνεπαίρνει

τον αναγνώστη µε την ιδιαίτερη µαγική της δύναµη – ανυποµονώ να διαβάσω το δεύτερο τόµο».

Kirkus Reviews

«Το σίγουρο είναι ότι οι αναγνώστες του πρώτου τόµου στη σειρά

της Αισχύντρα θα ανυποµονούν να διαβάσουν το δεύτερο...»

Booklist

«Ο µοναδικός κόσµος που έχει δηµιουργήσει η Κόπερµπελ, οι άρτια σκιαγραφηµένοι χαρακτήρες, η γοργή πλοκή και η ώριµη διερεύνηση του θάρρους και άλλων ηθικών ζητηµάτων τοποθετούν αυτό το βιβλίο, αλλά

και όλη τη σειρά, στην ίδια κατηγορία µε την Τριλογία του Κόσµου του Philip Pullman και το Χρονικό της Νάρνια του C.S. Lewis».

Booklist

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

Η δασκάλα που είναι καλή στη δουλειά της ξέρει ότι το να κοιτάξει έντονα τα άτακτα παιδιά μιας τάξης είναι συνήθως πιο αποτελεσματικό από το να τους βάλει τις φωνές. Κάποτε, μια μαθήτριά μου παρέδωσε την εργασία της πριν την ώρα της – σπάνιο φαινόμενο, αλλά, παρ’ όλα αυτά, εγώ το ξέχασα. Όταν ήρθε η μέρα να μαζέψω τις εργασίες από τους μαθητές μου, δεν υπήρχε, φυσικά, εργασία πάνω στο θρανίο της. Την κοίταξα. Αντέδρασε έντονα και εγώ κατάλαβα το λάθος μου. Προσπάθησα να μπαλώσω τα πράγματα λέγοντάς της ότι δεν της είχα κάνει παρατήρηση. «Όχι» μου είπε. «Αλλά μου ρίξατε το Βλέμμα». Και είχε δίκιο.

Μαθαίνουμε τη δύναμη του Βλέμματος όταν είμαστε παιδιά. Ήταν η τέχνη της μητέρας μου. Ελάχιστα από τα παιδικά μου παραστρατήματα της είχαν ξεφύγει – μπορούσε να με διαπεράσει με το βλέμμα της όποτε ήθελε. Όταν με μάλωνε, επέμενε πάντα να την κοιτάω στα μάτια. «Κοίταξέ με!» μου έλεγε νευριασμένα, λες και ήταν κι αυτό μέρος της τιμωρίας. «Όταν σου μιλάω, να με κοιτάς στα μάτια!»

Όταν η μητέρα της Ντίνα, η Αισχύντρα της ιστορίας μας, αντιμετωπίζει έναν ύποπτο για κάποιο έγκλημα, το πρώτο πράγμα που θα πει είναι: «Κοίταξέ με!». Αλίμονο στον κακομοίρη που θα την κοιτάξει στα μάτια, γιατί το βλέμμα της είναι τόσο έντονο, που αναγκάζει και τους πιο σκληροτράχηλους δολοφόνους να μπήξουν τα κλάματα. Σίγουρα έχω διανθίσει την ιστορία μου, αλλά είμαι σίγουρη ότι οι Αισχύντρα έχουν ξεσηκώσει κάνα δυο κολπάκια από τη μητέρα μου. Παρ’ όλο που το επάγγελμα της Αισχύντρα δεν είναι αναγνωρισμένο από το νόμο και δεν είναι καν λέξη που μπορεί κανείς να βρει στο λεξικό, η δύναμη του Βλέμματος υπάρχει και στο δικό μας κόσμο.

Δεν είμαι πια δασκάλα. Δε χρειάζεται πια να καρφώνω τους ανθρώπους με το βλέμμα μου (εκτός από μερικές φορές που το κάνω για πλάκα ή επειδή τους χρειάζεται). Αυτόν τον καιρό πληρώνω το νοίκι μου (όπως επίσης και τα κορνφλέικς, τις μπριζόλες και διάφορα άλλα μικροπράγματα) με τα λεφτά που βγάζω από το γράψιμο. Ζω στην Κοπεγχάγη, σε μια υπέροχη παλιά αποθήκη στο λιμάνι, απέναντι από το παλάτι. Μπορώ να χαιρετάω τη βασίλισσα της Δανίας όσο βουρτσίζω τα δόντια μου (αλλά, μέχρι σήμερα, δε μου έχει επιστρέψει το χαιρετισμό). Έχω βάλει το γραφείο μου μπροστά στο παράθυρο, για να μπορώ να βλέπω τα πλοία και να ακούω τους γλάρους καθώς γράφω. Οι φίλοι μου με ρωτάνε συχνά «Γιατί γράφεις βιβλία φαντασίας;». Γιατί μου αρέσουν οι μακρινές χώρες και οι μακρινοί καιροί. Γιατί στην καρδιά της κάθε φανταστικής ιστορίας υπάρχει ένα στοιχείο αλήθειας. Σαν την ανατριχίλα που διαπερνάει το μικρό παιδί όταν ένας ενήλικος του λέει «Να με κοιτάς όταν σου μιλάω».