Απόσπασμα

28 Ιουλiου

Κοιτάζω γύρω μου. Είναι μια σκοτεινή, πολύ σκοτεινή νύχτα. Δεν έχει φεγγάρι. Ούτε αστέρια. Αλλά τουλάχιστον έχει πάλι νηνεμία. Αύριο γίνομαι δώδεκα, αλλά δε νομί­ζω πως θα το θυμηθεί κανένας άλλος εκτός από εμένα.

Είχαμε απαίσιο καιρό, πολύ χειρότερο από το Βισκαϊκό κόλπο. Από τότε που φύγαμε από το Σύδνεϋ, μας χτύπαγε η μια καταιγίδα μετά την άλλη, και κάθε μια μάς στέλνει όλο και πιο βόρεια, προς τη Θάλασσα των Κοραλλιών. Το συρματόσκοινο του πηδαλίου έσπασε. Ο μπαμπάς έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά δε δουλεύει καλά. Ο αυτόματος πιλότος δε λειτουργεί πια, έτσι πρέπει κάποιος να κάθεται διαρκώς στο τιμόνι. Κι αυτό σημαίνει ο μπαμπάς ή εγώ, γιατί η μαμά είναι άρρωστη. Είναι πάλι οι κράμπες στο στομάχι, μόνο που τώρα είναι πολύ χειρότερα. Δε θέλει να τρώει τίποτα. Μόνο νερό με ζάχαρη. Εδώ και τρεις ημέρες δεν μπόρεσε να κοιτάξει τους χάρτες. Ο μπαμπάς θέλει να εκπέμψουμε σήμα κινδύνου, αλλά η μαμά δεν τον αφήνει. Λέει πως αυτό είναι παραίτηση, κι αυτή δεν παραιτείται ποτέ. Την πλοήγηση την κάνουμε ο μπαμπάς κι εγώ. Κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά νομίζω πως δεν έχουμε ιδέα για το πού βρισκόμαστε.

Κοιμούνται κάτω και οι δυο τους. Ο μπαμπάς είναι πτώμα στην κούραση. Είμαι στην τιμονιέρα και κρατάω το πηδάλιο. Έχω μαζί μου την μπάλα του Έντι. Ως τώρα μας έφερε καλή τύχη. Τώρα, όμως, την τύχη την έχουμε πραγματικά ανάγκη. Πρέπει να γίνει καλά η μαμά, αλλιώς την έχουμε άσχημα. Δεν ξέρω αν θα αντέξουμε άλλη μια θύελλα.

Πάλι καλά που είναι κάλμα. Θα βοηθήσει τη μαμά να κοιμηθεί. Δεν μπορείς να κοιμηθείς αν η καταιγίδα σε χτυπάει συνεχώς πέρα δώθε.

Είναι τόσο σκοτεινά εκεί έξω. Απόλυτο σκοτάδι. Η Στέλλα γαβγίζει. Είναι μπροστά, στο ακρόπλωρο. Δεν έχει δεμένο το σκοινί ασφαλείας της.

Αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που έγραψα στο ημερολό­γιό μου. Μετά απ’ αυτές υπάρχουν μόνο κενές σελίδες.

Στην αρχή προσπάθησα να φωνάξω τη Στέλλα, αλλά δεν ερχόταν. Έτσι, άφησα το τιμόνι και πήγα στην πλώρη για να τη φέρω πίσω. Πήρα μαζί μου και την μπάλα, για να την καλοπιάσω να φύγει από εκεί.

Γονάτισα στα τέσσερα. «Έλα, Στέλλα» είπα παίζοντας την μπάλα στα χέρια μου. «Έλα, πιάσε την μπάλα». Ένιωσα το σκάφος να γέρνει λίγο με τον αέρα και κατάλαβα πως δεν έκανα καλά που άφησα το πηδάλιο. Η μπάλα μού έφυγε απότομα από τα χέρια. Όρμησα να την πιάσω, αλλά, πριν το καταφέρω, έπεσε από την κουπαστή. Έμεινα ξαπλωμένος στο κατάστρωμα κοιτάζοντάς την να χάνεται στο σκοτάδι. Τα έβαλα με τον εαυτό μου για τη βλακεία μου.

Έβριζα ακόμη τον εαυτό μου, όταν μου φάνηκε πως άκουσα ήχο τραγουδιού. Κάποιος εκεί έξω στα σκοτεινά τραγούδαγε. Φώναξα, αλλά δεν απάντησε κανένας. Γι’ αυτό λοιπόν γάβγιζε η Στέλλα.

Κοίταξα πάλι για την μπάλα μου, αλλά είχε πια εξαφανιστεί. Η μπάλα που μου ήταν τόσο πολύτιμη, τόσο πολύτιμη για όλους μας. Τότε κατάλαβα πως είχα μόλις χάσει πολύ περισσότερα από μια μπάλα.

Είχα νευριάσει με τη Στέλλα. Αυτή έφταιγε που την έχασα. Γάβγιζε ακόμα. Δεν άκουγα πια το τραγούδι. Της φώναζα, της σφύριζα. Δεν ερχόταν με τίποτα. Σηκώθηκα από τη θέση μου και πήγα μπροστά. Την άρπαξα από το κολάρο και την τράβηξα. Δεν έκανε βήμα. Δεν μπορούσα να την τραβήξω μέχρι πίσω, έτσι έσκυψα για να τη σηκώσω στα χέρια. Συνέχιζε να είναι απρόθυμη. Την πήρα στην αγκαλιά μου, αλλά πάλευε να ξεφύγει.

Άκουσα τον άνεμο να χτυπάει τα πανιά. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα: κάνεις βλακεία, δε φοράς το σωσίβιο, δεν έχεις το σκοινί ασφαλείας, δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό. Και τότε το σκάφος έγειρε απότομα και τινάχτηκα στο πλάι. Με τη Στέλλα στα χέρια μου, δεν κατάφερα να πια­στώ από την κουπαστή. Βρέθηκα στο παγωμένο νερό πριν καν προλάβω να ανοίξω το στόμα μου για να φωνάξω.