Απόσπασμα
«Γιατί γεννήθηκα... διαφορετικός» είπε ο Τίμοθι, σκάβοντας με τα δάχτυλα τους βαθυκόκκινους κόκκους. Είχε μιλήσει χωρίς να τον κοιτάξει, και του Λέανδρου του φάνηκε σχεδόν ότι ντρεπόταν.
«Διαφορετικός;» Ο μάγος λύγισε κι αυτός το γόνατο κι ακούμπησε παρηγορητικά το χέρι του στον ώμο του παιδιού. «Τι εννοείς, αγόρι μου;»
Ο Τίμοθι συλλογίστηκε λίγο την απάντηση, κοσκινίζοντας επίμονα την άμμο.
«Τίμοθι;» επέμεινε ο Λέανδρος.
«Δεν μπορώ να κάνω πράγματα όπως οι άλλοι» είπε στο τέλος, κοιτώντας τον στα μάτια. Το μυρωμένο αεράκι του ωκεανού φύσηξε πάλι, ανακατεύοντας τα σκούρα, κατσαρά μαλλιά του, κι έκλεισε τα μάτια για να τα προφυλάξει απ’ την άμμο. «Δεν μπορώ να κάνω μαγικά» είπε. Η ομολογία αυτή θαρρείς κι είχε ρουφήξει τη δύναμη από μέσα του – έστρεψε πάλι το ντροπιασμένο βλέμμα του στη ρόδινη αμμουδιά.
Ο Λέανδρος συνοφρυώθηκε, όλο απορία. «Θέλεις να πεις πως δεν κατέχεις καλά την τέχνη; Πως δεν έχεις τις ικανότητες του πατέρα σου; Γιατί αυτό σίγουρα δεν είναι λόγος –»
Ο Έντγκαρ πετάρισε τα φτερά του θυμωμένος. «Λέανδρε, γιατί δεν ακούς τι σου λέει το παιδί;» κακάρισε. «Δεν έχει μαγικές ικανότητες».
Ο μάγος κοιτούσε μια το παιδί, μια το πουλί. Ο Τίμοθι σαν να ’χε μικρύνει, σαν να ’χε κλειστεί στο καβούκι του.
«Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω» είπε το αγόρι. «Ο πατέρας μου μου είχε πει ότι όλα τα πράγματα στο σύμπαν γίνονται με μαγεία, ότι η μαγεία κινεί τον κόσμο, ότι όλα συνδέονται μέσα από ένα δίκτυο μαγικής δύναμης. Όλα εκτός από μένα. Εγώ δεν ανήκω σ’ αυτό το δίκτυο. Δεν έχω την παραμικρή μαγική δύναμη, την παραμικρή ικανότητα».
Ο Λέανδρος είχε μείνει τόσο εμβρόντητος που δεν έβγαζε κιχ. Τα λόγια που είχε μόλις ξεστομίσει ο Τίμοθι με τόση απλότητα ήταν είτε μαντάτα απόλυτης φρίκης ή κάποιο κακόγουστο αστείο. Το να μην έχεις καμιά μαγική ικανότητα ισοδυναμούσε με το να μη χτυπάει η καρδιά σου ή να μην αναπνέεις. Κι όμως, ήταν αλήθεια. Και βέβαια ήταν αλήθεια. Για να κρύβει ο Άργκους Κέιντ το ίδιο του το παιδί τόσα χρόνια – τουλάχιστον τώρα έβγαζε κάποιο, έστω κι αλλόκοτο, νόημα.
«Συ... συγχώρεσέ με που σε κοιτάω έτσι, Τίμοθι. Απλά... δεν έχω ξανακούσει τέτοιο πράγμα σ’ όλη μου τη ζωή» ψέλλισε, και ντράπηκε πάλι για την αναισθησία του. «Είναι απίστευτο αυτό που μου λες».
Περίληψη
Ασθενικό πλάσμα, έκτρωμα, λάθος της φύσης ή διάνοια; Ένα είναι σίγουρο: ο δωδεκάχρονος Τίμοθι είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο χωρίς μαγικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και ο πατέρας του έχει φροντίσει να τον κρατήσει καλά κρυμμένο σ’ ένα μακρινό νησί, όπου ο Τίμοθι ασχολείται με τις περίπλοκες, αλλά επιτυχημένες εφευρέσεις του. Όταν επιστρέφει για πρώτη φορά στην πόλη όπου γεννήθηκε, συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος εκεί κινείται μόνο με τη μαγεία: Κτίρια ολόκληρα που στέκονται στον αέρα, οχήματα που κινούνται μ’ ένα ξόρκι κι ένα σωρό άλλα μαγικά που τον θαμπώνουν, προκαλώντας τον να συναγωνιστεί τη μαγεία με την εφευρετικότητά του.
Όμως ο Τίμοθι είναι διαφορετικός. Και πρέπει να πεθάνει. Ενώ σύσσωμη η Βουλή των Μάγων τον αντιμετωπίζει εχθρικά και καχύποπτα, αδίστακτοι φονιάδες, σταλμένοι από άγνωστους εντολοδότες, παραφυλάνε κάθε του βήμα. Όλοι γνωρίζουν ότι, χωρίς μαγικές δυνάμεις, ο Τίμοθι είναι τελείως ανήμπορος. Ακίνδυνος. Ή μήπως όχι;
Ένα ανατρεπτικό μυθιστόρημα φαντασίας, όπου η ανθρώπινη διάνοια επιβάλλεται στη μαγεία. Μια περιπέτεια βαθιά ανθρωπιστική σ’ ένα σύμπαν ολοκληρωτικά μαγικό.
Σχόλια