Περίληψη

ΒΡΑΒΕΙΟ του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου

 Λογοτεχνικά βιβλία για παιδιά και νέους, 2014

Κατηγορία εφηβικού ή νεανικού μυθιστορήματος

Ένα ξεχασμένο ημερολόγιο και ο χρόνος. Ο χρόνος με τα πολλαπλά επίπεδα και με τη μία μαγική του δύναμη να μεταμορφώνει και να μεταμορφώνεται. 

Ένα εννιάχρονο παιδί, που με το θάρρος του πήγε ένα βήμα μπροστά την κατάρρευση των γερμανικών στρατευμάτων στην Κατοχή.

Ένας Άγγλος αξιωματικός της αντικατασκοπείας που σκοτώνεται, ενώ εκτελεί μια αποστολή, όμως εξακολουθεί να είναι παρών. 

Μια φοιτήτρια δημοσιογράφος που έχει εμπλακεί με πάθος στην ιστορία αυτή και ζητά να λύσει το αίνιγμα. 

Η μεταφυσική δύναμη μιας ασήμαντης κεχριμπαρένιας μπάλας θα τη βοηθήσει να μπει στα μυστικά του χρόνου. Το ακατέργαστο αυτό κοσμογονικό ήλεκτρο θα τη φέρει στην ίδια παράλληλο με τα γεγονότα εκείνα και θα την οδηγήσει στους ίδιους δρόμους, στα ίδια περιστατικά που θα διαδραματιστούν μπρος στα έκπληκτα μάτια της, ακριβώς όπως τα γέννησε ο χρόνος. Και τα γεγονότα που θα αναδυθούν από τις ρωγμές του χρόνου θα της αποκαλύψουν το μυστικό της δικής της ζωής, την ταυτότητα του προσώπου της.

Ένα μοναδικό μυθιστόρημα γραμμένο με τέχνη κι ευαισθησία, που συμφιλιώνει τον αναγνώστη με τον άγνωστο χώρο, τον πέρα από τις ανθρώπινες αισθήσεις. 

Κριτικές

[...] Και μας δίνει ένα απέραντα τρυφερό και μαζί δυνατό μυθιστόρημα, από τα λίγα που κυκλοφορούν, που το στηρίζει στη σαγήνη του υπερφυσικού κόσμου, σε αυτή τη κρυμμένη μέσα στα μόρια της ύλης μαγεία έτσι που η φαντασία να προσεγγίζει τη μαγική πραγματικότητα της σύγχρονης τεχνολογίας.

Ολόκληρο το μυθιστόρημα στηρίζεται στη δύναμη μιας κεχριμπαρένιας μπάλας που λειτουργεί με δυνάμεις άγνωστες, δυνάμεις μαγικές και μας φέρνει σε τόπους και γεγονότα χαμένα μέσα στο χρόνο, που όμως είναι ζωντανά, έτσι όπως τα γέννησε ο χρόνος, η καταργημένη εκείνη στιγμή, γιατί όπως λέει η συγγραφέας «τίποτα δεν χάνεται από αυτό που έχει υπάρξει». [...] Η συγγραφέας με το βιβλίο της κατάφερε να δημιουργήσει μια συμφιλίωση με τον αθέατο κόσμο, και μια τρυφερή επικοινωνία. Ξεπλένει τα σκοτάδια του παρελθόντος με μεταξένιο φως και κάνει υπαρκτά και αγαπημένα αυτά που νομίζουμε ανύπαρκτα, έτσι που στο τέλος μένεις με μια δυνατή αίσθηση ομορφιάς και γνώσης, με μια επιθυμία να μην τελειώσει η μαγεία που έζησες διαβάζοντας το βιβλίο, να ανακαλύψεις κι άλλες αλήθειες από το μυστήριο της ζωής. Είναι από τα πιο συναρπαστικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει για νέους αλλά και για μεγάλους, τα πρόσωπα σφύζουν από τρυφερότητα, υπάρχει αγάπη, θυσία, φως, και ο λόγος κυλά μεταξένιος στα μονοπάτια της ομίχλης. Και με αυτή τη μαγική γραφή της ανοίγει στην ψυχή τα μονοπάτια εκείνα που οδηγούν στην «άλλη αλήθεια», όπως τη λέει, στην άλλη «γνώση», αυτή που ελευθερώνει το πνεύμα και σε μυεί σε ένα κόσμο ομορφιάς.

Κριτική της Λίτσας Ψαραύτη στο fractalart.gr

[...] Ως αναγνώστης, διαβάζεις την ιστορία, χάνεσαι μέσα από τη μαγεία της γλώσσας της Λαμπαδαρίδου – Πόθου, λιώνεις τις λέξεις σαν καραμέλα που εναλλάσσει τις γεύσεις και κάποιες στιγμές αισθάνεσαι πως την καραμέλα αυτή, την καταπίνεις κάθε φορά που ακούς τη σκέψη της συγγραφέως αόρατα να σου ψιθυρίζει με τρέμουσα φωνή: γνωρίζω αυτά που δεν γνωρίζω κι όσα δεν γνωρίζω πολύ φοβάμαι πως τα γνωρίζω. Γεμάτο από αθέατες πλευρές της πραγματικότητας το βιβλίο αυτό, όπου ανάμεσα στο φυσικό και στο μεταφυσικό κόσμο υπάρχει απόλυτη συναίρεση. [...] Η Λαμπαδαρίδου – Πόθου μέσα από την ιστορία αυτή μας λέει προβληματισμένη πως μονάχα αν βιώσουμε την ανθρώπινη ύπαρξη μέσα από το πρίσμα του πνεύματος και της μεταφυσικής σκέψης, μονάχα τότε θα μπορέσουμε να καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε την ανθρώπινη συνείδηση. Σε κάθε άλλη περίπτωση μοιάζει σαν να αναγκάζουμε τη λογική να προσπαθήσει να κατανοήσει πράγματα πολύ πιο πέρα από τη δικαιοδοσία της, ενώ ταυτόχρονα φυλακίζουμε τη νόηση εντός του πεδίου των αισθήσεων και των αντιλήψεων. Η συγγραφέας γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν - μας το αποδεικνύει το σύνολο του έργου της - πως η πνευματικότητα με τη μεταφυσική δίνουν στην Τέχνη ευρύτερες διαστάσεις. [...] Σχεδόν ολόκληρο το έργο της Λαμπαδαρίδου – Πόθου βγάζει από μέσα του μία κραυγή. Η συμπαντική φιλοσοφία της Λαμπαδαρίδου φαίνεται πως ξεκινά από αυτή την κραυγή.Όχι αόριστη, αλλά μία κραυγή φόβου μπροστά στο δέος της ζωής και του θανάτου,μια κραυγή μπροστά στη μεταθανάτια αγωνία, κραυγή για τη μοναξιά της ανθρώπινης φύσης, για το χρόνο και το κενό, για τη ματαιότητα του ανθρώπου να υπερισχύσει των πάντων. Κι αυτή η κραυγή που αυτόματα βγάζει η σύνδεση του φυσικού με το μεταφυσικό, η συνέντευξη με το φάντασμα επί τω προκειμένω, οδηγεί εν τέλει σε μια πραγματική ελευθερία του προσώπου –της ηρωίδας εδώ- που φαντάζει ως νίκη του ανθρώπου και ελπίδα ζωής. Όσα και να πω για το βιβλίο αυτό, θα είναι λίγα. Διαβάστε το!

Κριτική του Πασχάλη Πράντζιου http://filoithslogotexnias.blogspot.gr/2014/07/blog-post_6.html

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

Το μυθιστόρημα βασίστηκε σε ένα ξεχασμένο ημερολόγιο που το ξέβγαλε ο χρόνος. Από τις σελίδες του πήρα κάποια στοιχεία και έχτισα τη δική μου ιστορία. Τρία πρόσωπα αποτελούν τους άξονες στη δομή του μυθιστορήματος. Και ο χρόνος ο καταργημένος. Ο χρόνος με τα πολλαπλά επίπεδα της μνήμης και με τη μία μαγική του δύναμη να μεταμορφώνει και να μεταμορφώνεται. 

Πρώτο είναι ένα εννιάχρονο παιδί, που με το θάρρος του πήγε ένα βήμα μπροστά την κατάρρευση των γερμανικών στρατευμάτων στην Κατοχή. Δεύτερο, ένας Άγγλος αξιωματικός της αντικατασκοπείας, που σκοτώνεται ενώ εκτελεί μια αποστολή, όμως εξακολουθεί να είναι παρών.  Εβδομήντα ένα χρόνια περίμενε να μιλήσει για να αποκαλυφθούν κάποιες αλήθειες, είπε. Να δοθεί δικαιοσύνη.

Το τρίτο πρόσωπο είναι μια φοιτήτρια δημοσιογράφος που έχει εμπλακεί με πάθος στην ιστορία αυτή, γιατί ο παππούς της –το τότε εννιάχρονο παιδί– της εμπιστεύτηκε το ημερολόγιο της ζωής του.

Με τη βοήθεια του Άγγλου αξιωματικού αλλά και με τη μεταφυσική δύναμη μιας κεχριμπαρένιας μπάλας, η νεαρή δημοσιογράφος θα φτάσει στην καρδιά των γεγονότων εκείνων που συγκλόνισαν την ανθρωπότητα στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Το ακατέργαστο αυτό κοσμογονικό ήλεκτρο, μια τοσηδά ασήμαντη μπαλίτσα, θα τη φέρει στην ίδια παράλληλο με τα γεγονότα εκείνα και, λειτουργώντας σαν μια άγνωστη ακόμα μεταφυσική τεχνολογία, θα την οδηγήσει στους ίδιους δρόμους, στα ίδια πρόσωπα, στα ίδια περιστατικά που θα διαδραματιστούν μπρος στα έκπληκτα μάτια της, ακριβώς όπως τα γέννησε ο χρόνος, η ματωμένη εκείνη ώρα.

Γιατί αυτό που γεννάει ο χρόνος, το γεννάει ξανά.

Κι ό,τι έχει υπάρξει, θα υπάρξει ξανά.

Είναι οι αέναοι κύκλοι της ζωής που ο ένας περιέχει μέρος του άλλου για να μη χαθεί ούτε ένα ελάχιστο θρύψαλο από αυτό που ήταν ζωή.

Κι ύστερα, τα ίδια εκείνα ακατέργαστα γεγονότα, που θα αναδυθούν στον παρόντα χρόνο από τις ρωγμές της άγνωστης τεχνολογίας, θα της αποκαλύψουν το μυστικό της δικής της ζωής, την ταυτότητα του προσώπου της.

Το μυθιστόρημα Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου εκφράζει μια συμφιλίωση ή εξοικείωση με τον άγνωστο χώρο, τον πέρα από τις ανθρώπινες αισθήσεις.   

Ήθελα ο χώρος εκείνος να συμμετέχει στο μυθιστόρημα με όλη την άγνωστη δύναμή του. Γιατί δεν ξορκίζουμε ό,τι δεν γνωρίζουμε. Αντίθετα, το προσεγγίζουμε φιλικά αναζητώντας μια ανταπόκριση με τον δικό του συμβολικό τρόπο επικοινωνίας. Ή με τη δική του έννοια της δικαιοσύνης.