Απόσπασμα
Το πρωί των πρώτων του γενεθλίων ένα μωρό βρέθηκε να επιπλέει μέσα σε μια θήκη τσέλου στα νερά της Μάγχης.
Ήταν το μόνο ζωντανό πλάσμα για μίλια ολόκληρα. Μόνο το μωρό, και μερικές καρέκλες τραπεζαρίας, και η πλώρη ενός πλοίου που χανόταν στον ωκεανό. Από την τραπεζαρία του πλοίου ακουγόταν μουσική, και ήταν τόσο δυνατή και τόσο ωραία, που κανείς δεν είχε προσέξει το νερό που μούσκευε το χαλί της αίθουσας. Τα βιολιά συνέχιζαν να παίζουν για λίγη ώρα, ακόμα κι όταν ξεκίνησαν τα ουρλιαχτά. Μερικές φορές οι τσιρίδες κάποιου επιβάτη συνόδευαν ένα ψηλό ντο από τα όργανα των μουσικών. Το μωρό βρέθηκε τυλιγμένο, ώστε να παραμείνει ζεστό, στην παρτιτούρα μιας συμφωνίας του Μπετόβεν. Είχε παρασυρθεί περίπου ένα μίλι μακριά από το πλοίο και σώθηκε τελευταίο. Ο άντρας που το άρπαξε και το έβαλε μέσα στη σωσίβια λέμβο ήταν συνταξιδιώτης και λόγιος. Ένας λόγιος παρατηρεί πράγματα – αυτή είναι η δουλειά του. Παρατήρησε λοιπόν ότι ήταν ένα κοριτσάκι με μαλλιά στο χρώμα της αστραπής και χαμόγελο ντροπαλού ανθρώπου. Σκεφτείτε να έχει η νύχτα φωνή και να μιλάει.
Περίληψη
Όλοι πιστεύουν ότι η Σόφι είναι ορφανή. Η αλήθεια είναι πως δεν έχει καταγραφεί η σωτηρία κάποιας γυναίκας σ’ εκείνο το ναυάγιο που άφησε τη Σόφι, μωρό ακόμα, να επιπλέει στη Μάγχη μέσα σε μια θήκη τσέλου. Η Σόφι όμως θυμάται τη μητέρα της να κουνάει τα χέρια της ζητώντας βοήθεια. Ο κηδεμόνας της της λέει πως είναι σχεδόν αδύνατον να ζει η μητέρα της, αλλά το «σχεδόν αδύνατον» σημαίνει πως είναι ακόμα δυνατόν. Και ποτέ δεν πρέπει να αγνοούμε τις πιθανότητες.
Οπότε, όταν η Πρόνοια στέλνει μια επιστολή στον κηδεμόνα της Σόφι, απειλώντας να τη στείλει στο ορφανοτροφείο, εκείνη παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και το σκάει για το Παρίσι, με σκοπό να αναζητήσει τη μητέρα της. Το μοναδικό στοιχείο που έχει στα χέρια της είναι η διεύθυνση του κατασκευαστή του τσέλου.
Καταφέρνοντας να ξεφύγει από τις γαλλικές αρχές, η Σόφι γνωρίζει τον Ματτέο και τα παιδιά που ζουν στις στέγες – τα ορφανά χαμίνια που ζουν στον ουρανό. Όλοι μαζί ψάχνουν στην πόλη για να βρουν τη μητέρα της, προτού οι Γάλλοι συλλάβουν τη Σόφι και τη στείλουν πίσω στο Λονδίνο και, το σημαντικότερο, προτού χάσει τις ελπίδες της.
Μια συναρπαστική ιστορία που μιλάει για το πώς να κυνηγάς τα όνειρά σου και να μην αγνοείς ποτέ τις πιθανότητες.
Σχετικά Βιβλία
Κριτικές
Υπέροχο, απολαυστικό… Μια συγγραφέας με εξαιρετικό στιλ και αληθινό χάρισμα να διηγείται ευρηματικές ιστορίες. Την επόμενη φορά που θα πάω στο Παρίσι θα κοιτάζω ψηλά στις στέγες. Jacqueline Wilson
Υπάρχει μια νοσταλγική παλιομοδίτικη γοητεία στο δεύτερο μυθιστόρημα της Katherine Rundell: η ποιητική της γλώσσα και το ευρηματικό της θέμα έκαναν αυτό το βιβλίο να ξεχωρίσει ανάμεσα σε πολλές άλλες ιστορίες για τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα. Παιχνιδιάρικο, όμορφα γραμμένο και «ισορροπημένο» όσο και το σκοινί σχοινοβασίας πάνω στο οποίο μαθαίνει να περπατάει η Σόφι, το βιβλίο αυτό είναι ένα ευαίσθητο μυθιστόρημα γεμάτο δυνατά συναισθήματα κι ένα εμψυχωτικό μήνυμα για τη δύναμη της ελπίδας. Booktrust
Το συναρπαστικό μυθιστόρημα Τα παιδιά στις στέγες μας θυμίζει το βιβλίο Η εφεύρεση του Ούγκο Καμπρέ. Διαδραματίζεται στον νυχτερινό ουρανό του Παρισιού, ανάμεσα στα ορφανά που ζουν στις στέγες, και το συστήνει θερμά ο Philip Pullman. Kate Kellaway, Observer
Μια συγγραφέας με φωνή εντελώς ξεχωριστή και φαντασία ασυγκράτητη! Philip Pullman
Συγκλονιστικό! Guardian
Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει
«Όταν ήμουν 9-10 ετών, η αδερφή μου που τότε βρισκόταν στην εφηβεία, αρρώστησε βαριά. Η υγεία της χειροτέρευε μέρα με την ημέρα μέχρι που έπεσε σε κώμα. Πέρασα δύο χρόνια από τη ζωή μου διαβάζοντας, σε αίθουσες αναμονής, ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητο, ή σε σπίτια φίλων. Τα βιβλία που διάβασα εκείνη την περίοδο έμειναν μέσα μου για πάντα. Λένε για κάποιον που πέθανε από αρρώστια, πως «έχασε τη μάχη» ωστόσο τα βιβλία που διάβασα εκείνα τα χρόνια μου έμαθαν κάτι σημαντικό: η αδερφή μου δεν έχασε, κέρδισε. Αγωνίστηκε υπομονετικά και πάντα ήταν γεμάτη αγάπη, μέχρι το τέλος, κι αυτό αποτελεί νίκη από μόνο του. Εκείνη είναι η αιτία που οι πρωταγωνίστριες σε τρία από τα μυθιστορήματά μου είναι κορίτσια που πολέμησαν γενναία χωρίς πάντα να κερδίζουν με τον προφανή τρόπο».
Διακρίσεις
- WATERSTONE’S CHILDREN’S BOOK PRIZE
- BLUE PETER BOOK AWARD