Απόσπασμα

Ο πατέρας έδειξε το δάσος. Το αγόρι κοίταξε τον πατέρα του για μια ατέλειωτη στιγμή· τα μάτια του ξαναγέμισαν δάκρυα – χείμαρρος. Κι έπειτα σκούπισε το πρόσωπό του με την μπλούζα κι έγνεψε καταφατικά. Έχωσε το χέρι στην τσέπη του τζιν του κι έβγαλε ένα παλιό πλαστικό στρατιωτάκι, το αγαπημένο παιχνίδι του ζώου.

Το αλεπουδάκι ήταν σε εγρήγορση, πανέτοιμο για το γνωστό παιχνίδι. Το αγόρι του θα πετούσε το στρατιωτάκι, κι εκείνο θα το έβρισκε – ένα κατόρθωμα που το αγόρι έβρισκε πάντοτε εκπληκτικό. Το ζώο θα ανακάλυπτε το στρατιωτάκι, θα το έπιανε στο στόμα του και θα περίμενε μέχρι να έρθει δίπλα του το αγόρι για να του το πάρει από το στόμα και να το πετάξει ξανά.

Και πράγματι, το αγόρι κράτησε το στρατιωτάκι ψηλά για μια στιγμή, και μετά το εκσφενδόνισε μέσα στο δάσος. Η ανακούφιση που αισθάνθηκε το αλεπουδάκι –ώστε είχαν έρθει εδώ απλά και μόνο για να παίξουν το παιχνίδι τους!– το έκανε απρόσεκτο. Το ζώο πηλάλησε προς το δάσος χωρίς να κοιτάξει πίσω τους ανθρώπους του. Αν το είχε κάνει, θα είχε δει το αγόρι να αποτραβιέται από τον πατέρα του και να σταυρώνει τα χέρια πάνω στο πρόσωπο. Έτσι θα είχε γυρίσει πίσω. Οτιδήποτε χρειαζόταν το αγόρι –προστασία, ψυχαγωγία, τρυφερότητα–, το αλεπουδάκι θα του το πρόσφερε.

Αντί γι’ αυτό, πήγε να βρει το στρατιωτάκι. Το ανακάλυψε λίγο πιο δύσκολα απ’ ό,τι συνήθως, καθώς το δάσος ήταν γεμάτο καινούριες οσμές. Όχι πολύ δύσκολα όμως – στο κάτω κάτω, στο στρατιωτάκι βρισκόταν η μυρωδιά του αγοριού. Και τη μυρωδιά εκείνη μπορούσε να την ανακαλύψει οπουδήποτε.

Το στρατιωτάκι βρισκόταν μπρούμυτα στα γεμάτα κόμπους ριζά μιας λευκής καρυδιάς· ήταν λες και είχε πέσει στο χώμα απελπισμένο. Το τουφέκι του, που το κρατούσε ακούραστα κοντά στο πρόσωπό του, ήταν θαμμένο μέχρι τη λαβή μέσα σε πεσμένα φύλλα. Έσπρωξε το στρατιωτάκι για να το ελευθερώσει, το κράτησε ανάμεσα στα δόντια του, ανασηκώθηκε και κάθισε στα πισινά για να μπορέσει το αγόρι του να το βρει.

Μέσα στο ήρεμο δάσος, κινούνταν μόνο οι δέσμες των ηλιαχτίδων που άστραφταν σαν πράσινο γυαλί μέσα στον φυλλώδη θόλο. Το ζώο ανασηκώθηκε ακόμα πιο πολύ. Κανένα ίχνος του αγοριού του. Ένα ρίγος ανησυχίας διαπέρασε τη σπονδυλική στήλη της μικρής αλεπούς. Έριξε κάτω το στρατιωτάκι και αλύχτησε. Δεν πήρε καμία απάντηση. Αλύχτησε ξανά, αλλά και πάλι του απάντησε μόνο η σιωπή. Αν αυτό ήταν κάποιο καινούριο παιχνίδι, δεν του άρεσε καθόλου.

Σήκωσε το στρατιωτάκι και ξεκίνησε να γυρίσει πίσω. Καθώς διέσχιζε το δάσος με δρασκελισμούς, μια κίσσα πέταξε αποπάνω του, κρώζοντας. Το αλεπουδάκι πάγωσε· δεν ήξερε τι να κάνει τώρα.

Αυτό περίμενε το αγόρι για να παίξουν το παιχνίδι. Τι να έκανε με τα πουλιά; Ώρες ολόκληρες το ζώο παρακολουθούσε τα πουλιά μέσα από τον χώρο όπου κοιμόταν, τρέμοντας από λαχτάρα στη θέα τους, καθώς έσκιζαν τον ουρανό τόσο αψήφιστα όσο και οι αστραπές που έβλεπε συχνά τα καλοκαιρινά βράδια. Πάντα ένιωθε μαγεμένο από την ελευθερία των πτήσεών τους.

Η κίσσα φώναξε και πάλι· τώρα βρισκόταν βαθύτερα μέσα στο δάσος. Της απάντησε μια χορωδία φωνών. Για μία ακόμα φορά, το αλεπουδάκι δίστασε, και κοίταξε προσεκτικά μέσα στα δέντρα να δει το σμήνος.

Και τότε, πίσω του, το ζώο άκουσε μια πόρτα αυτοκινήτου να κλείνει με βρόντο, κι έπειτα άλλη μια. Κάλπασε ολοταχώς, αψηφώντας τα βάτα που έσκιζαν τα μάγουλά του. Η μηχανή του αυτοκινήτου βρυχήθηκε και ζωντάνεψε, και το αλεπουδάκι σταμάτησε γλιστρώντας στην άκρη του δρόμου.

Το αγόρι κατέβασε το παράθυρο κι άπλωσε τα χέρια του. Και καθώς το αυτοκίνητο απομακρυνόταν γρήγορα, τινάζοντας πίσω του μια βροχή από χαλίκια, ο πατέρας φώναξε το όνομα του αγοριού του: «Πίτερ!». Και τότε το αγόρι φώναξε το μοναδικό άλλο όνομα που αναγνώριζε το αλεπουδάκι.

«Παξ!»