Περίληψη

Τέσσερις δεκαετίες ειρήνης δεν ήταν αρκετές στη φανταστική πολιτεία του Γκόρεντ για να αλλάξουν το κλίμα δυσπιστίας ανάμεσα στους ευαίσθητους και φιλότεχνους ανθρώπους και τους ορθολογιστές δράκους. Οι δράκοι, παίρνοντας ανθρώπινη μορφή, παρευρίσκονται στην Αυλή ως πρεσβευ­τές και προσφέρουν τον ορθολογιστικό, μαθημα­τικό τρόπο σκέψης τους στα πανεπιστήμια ως ακα­δημαϊκοί και δάσκαλοι. Ωστόσο, όσο πλησιάζει η επέτειος της Συνθήκης, οι εντάσεις φουντώνουν.

H Σεραφίνα Ντόμπεγκ έχει λόγους να φο­βάται και τις δύο πλευρές. Η ίδια είναι μια ασυνήθιστα ταλαντούχος μουσικός που μπαίνει στην Αυλή ακριβώς τη στιγμή που ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας δολοφονείται με τρόπο που παραπέμπει σε δράκο. Η Σεραφίνα παίζει ενεργό ρόλο στις έρευνες για τη δολο­φονία, συνεργαζόμενη με τον επικεφαλής της Βασιλικής Φρουράς, τον διορατικό πρίγκιπα Λούσιαν Κιγκς. Καθώς ανακαλύπτουν εν­δείξεις για μια δολοπλοκία που έχει σκοπό την κατάλυση της ειρήνης, η Σεραφίνα αγωνίζεται να προστατεύσει το μυστικό της. Ένα μυστικό τόσο τρομερό, που η αποκάλυψή του θα μπορούσε να σημαίνει ακόμα και το τέλος της ζωής της.

Δυνατή πλοκή με συνεχείς ανατροπές, συγκροτημένη γραφή, κινηματογραφικές περιγραφές, καλά αναπτυγμένοι χαρακτήρες κι ένα αριστοτεχνικά δομημένο μυθοπλαστικό σύμπαν, συνθέτουν ένα ολόφρεσκο μυθιστόρημα φαντασίας με στοιχεία πολιτικού θρίλερ, περιπέτειας αλλά και μυθιστορήματος μαθητείας.

Soundtrack

Άκου κάποια χαρακτηριστικά κομμάτια των μουσικών ειδών που επηρέασαν την συγγραφέα όταν έγραφε τη Σεραφίνα. Αν προσέξεις καλά, όλο και κάποιο απ' αυτά μισακούγεται στις σελίδες του βιβλίου...

Κέλτικο ροκ της Βρετάνης

https://www.youtube.com/watch?v=Z2zTX78fTd8

Μεσαιωνικά πολυφωνικά τραγούδια

https://www.youtube.com/watch?v=0alGDpQhi3w

Προγκρέσιβ μέταλ

https://www.youtube.com/watch?v=muiNqF_XJJc

Λατινοαμερικάνικο μπαρόκ

https://www.youtube.com/watch?v=ZNMDbHwFO7Q

Παραδοσιακά ιρλανδικά τραγούδια

https://www.youtube.com/watch?v=Dobte0rRKUA

Video

Δες το τρέιλερ του βιβλίου.

Δες τη συγγραφέα να μιλάει για το βιβλίο.

Κριτικές

«Καλογραμμένο, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες και κάποιους από τους πιο ενδιαφέροντες δράκους που έχω συναντήσει σε βιβλία φαντασίας εδώ και πολύ καιρό». Κρίστοφερ Παολίνι, συγγραφέας του Έραγκον

 «Η πλούσια φαντασία της Ρέιτσελ Χάρτμαν καταφέρνει να μας εντυπωσιάσει αλλά και να μας πείσει. Το μυθιστόρημά της είναι έξυπνο, αστείο και πρωτότυπο και έχει χαρακτήρες που θα μπορούσα να ακολουθήσω μέχρι τα πέρατα της γης». Έλεν Κούσνερ, συγγραφέας, βραβευμένη με το Παγκόσμιο Βραβείο Μυθιστορημάτων Φαντασίας

«Ένα υπέροχο μείγμα συναρπαστικής πλοκής, εξαιρετικών χαρακτήρων και μοναδικών δράκων. Μου άρεσε πολύ!»  Άλισον Γκούντμαν, συγγραφέας των Eon και Eona

«Μια ηρωίδα που αποτυπώνεται στο μυαλό σου». Ναόμι Νόβικ, συγγραφέας της σειράς Τεμεραίρ

«Η Σεραφίνα είναι δυνατή, περίπλοκη, χαρισματική. Κάνει λάθη κι αγωνίζεται να μάθει να εμπιστεύεται. Είναι λογική και προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο που ευχαρίστως θα την έκανε κομματάκια. Τη λάτρεψα!» Ταμόρα Πιρς, συγγραφέας

«Το Γκόρεντ έχει μια ξεχωριστή ιστορία, μια ιστορία αγώνων και επιβίωσης, και οι κάτοικοί του αντανακλούν τις αλληλοσυγκρουόμενες ιδεολογίες και παραδόσεις που επικρατούν στον κόσμο τους. Εξίσου προσεγμένοι είναι και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, ενώ το ειδύλλιο ανάμεσα στη Σεραφίνα και τον νόθο πρίγκιπα εκτυλίσσεται με ρεαλιστικούς δισταγμούς και επιφυλακτικότητα. Είμαι σίγουρος ότι οι αναγνώστες θα θελήσουν να επιστρέψουν σε αυτό τον τόσο δεξιοτεχνικά στημένο κόσμο, και να δουν τη συνέχεια αυτής της σύνθετης ιστορίας». The Bulletin of the Center for Children’s Books

«Ένα σύνθετο, πλούσιο σε ίντριγκες μυθιστόρημα φαντασίας. Όταν η Σεραφίνα αναμειγνύεται στα πολύπλοκα πολιτικά δρώμενα μιας Αυλής, όπου οι σχέσεις ανθρώπων-δράκων γίνονται όλο και πιο εύθραυστες μετά το φόνο ενός μέλους της βασιλικής οικογένειας, έρχεται αντιμέτωπη με την αληθινή φύση και τις δυνάμεις της».  Publishers Weekly

«Αν στην καινοτομία της σύλληψης και την έντονη δράση, προσθέσετε το ρομαντικό ειδύλλιο της Σεραφίνας με τον Κιγκς, την πλούσια γλώσσα, το χιούμορ, ένα ολόκληρο ψαλτήρι αγίων, μεσαιωνικά όργανα που είναι αρκετά για να συστήσουν μια ορχήστρα, καθώς και μια πολιτική συνωμοσία που θέλει να διαλύσει την ειρήνη ανάμεσα σε ανθρώπους και δράκους, το αποτέλεσμα θα είναι η Σεραφίνα: ένα ξεχωριστό ντεμπούτο από τη συγγραφέα Ρέιτσελ Χάρτμαν». The Horn Book Magazine

«Είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα μυθιστορήματα φαντασίας που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ανυπομονώ να διαβάσω τη συνέχεια». The Times (U.K.)

«Διαβάζοντας αυτό το μυθιστόρημα είναι σαν να πέφτεις στην τρύπα του κουνελιού στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, και να μη θέλεις να ξαναβγείς ποτέ από κει. Οι φίλοι των μυθιστορημάτων φαντασίας δύσκολα θα το αφήσουν από τα χέρια τους πριν το τελειώσουν». Voice of Youth Advocates

«Ο τρόπος που χτίζει τον κόσμο της η Χάρτμαν είναι τόσο λεπτομερής και συγκροτημένος, που κάνει τον αναγνώστη ν’ αναρωτιέται αν είναι υπαρκτός. Ένα μυθιστόρημα φαντασίας πρωτοποριακό, που σε καθηλώνει, το οποίο χρησιμοποιεί τις σχέσεις ανθρώπων-δράκων σαν αλληγορία για τις αληθινές προκαταλήψεις που όλοι είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουμε». BookPage

«Ένα δυνατό ντεμπούτο με ένα καλογραμμένο βιβλίο φαντασίας που έχει σαν θέμα του την πορεία μιας νεαρής κοπέλας μέχρι να καταφέρει να αποδεχτεί τον ίδιο της τον εαυτό». SheKnows.com

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

Συνεντεύξεις

Η Σεραφίνα διαθέτει πολλούς πρωτότυπους χαρακτήρες και θέματα. Από πού παίρνετε τις ιδέες σας;

Καλύτερη ερώτηση θα ήταν από πού δεν παίρνω τις ιδέες μου, τόσο πολλές που είναι. Υπάρχουν φορές που φαντάζομαι το μυαλό μου σαν ένα δίχτυ για ψάρεμα. Καθώς κυλά η μέρα μου, οι ιδέες μαζεύονται στο δίχτυ φαινομενικά απρόσκλητες. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, οι περισσότερες από αυτές δεν αποδεικνύονται παραγωγικές. Το κόλπο όμως είναι να τις απολαμβάνεις, γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ποια ιδέα θα σου χρειαστεί.

Για παράδειγμα, πριν πολλά χρόνια, όταν έπρεπε να αντιμετωπίσω το διαζύγιο των γονιών μου, είχα μια ιδέα: Τι θα γινόταν αν παντρευόσουν κάποιον που είχε ένα μυστικό, το οποίο εσύ θα μάθαινες όταν θα ήταν πλέον πολύ αργά; Παρ’ ότι εκείνη η εποχή ήταν πολύ δύσκολη για μένα, την ιδέα την κράτησα και αποδείχθηκε ότι ήταν το πρώτο ερέθισμα γι’ αυτό που τελικά θα διαδραματιζόταν στη Σεραφίνα.

Υπάρχει κάτι που σας δίνει την έμπνευση για να μετατρέψετε αυτές τις ιδέες σε ιστορίες; 

Στο μυθιστόρημα, η μητέρα της Σεραφίνας τής αφήνει ένα νοητικό μαργαριτάρι, μια στιγμή από τη ζωή της τόσο ζωντανά καταγεγραμμένη, που επιτρέπει στη Σεραφίνα να βιώνει αυτό ακριβώς που σκεφτόταν και ένιωθε η μητέρα της. Σε κάποιον βαθμό, αυτό που με κινητοποιεί ως συγγραφέα είναι να κάνω το ίδιο για τους αναγνώστες. Θα μπορούσε να είναι κάτι τόσο απλό όσο η αίσθηση που έχω όταν περπατώ στον δρόμο κάτω από υγρά δέντρα, με τις ψιχάλες να κυλούν στο πρόσωπό μου, τον σκύλο μου να τραβάει το λουρί του και μερικές νότες από κλαρινέτο να φτάνουν στ’ αυτιά μου από κάποιο παράθυρο ψηλά. Για μένα τέχνη είναι η επιθυμία να διατηρώ την άυλη αίσθηση μιας τέτοιας στιγμής, κρυμμένη σε όλες τις μικρολεπτομέρειες, και έπειτα αυτό να το μεταδίδω και σε άλλους.

Γενικά, με συναρπάζουν όλα όσα έχουν να κάνουν με τη φαντασία. Μπορούν να χτίσουν ένα απίθανο εργαστήριο για πειραματισμούς με τη σκέψη. Για παράδειγμα, τι θα γινόταν αν οι δράκοι είχαν τη δυνατότητα να μεταμορφωθούν σε ανθρώπους; Μπορείτε να απολαύσετε τις πιο παράξενες ιδέες και στη συνέχεια να τις ακολουθήσετε μέχρι τα λογικά συμπεράσματα στα οποία καταλήγουν. Τι άλλο θα μπορούσε να είναι πιο διασκεδαστικό;

Ο κόσμος της Σεραφίνας είναι εξαιρετικά πιστευτός. Πότε τον πρωτοσκεφτήκατε;

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτό έγινε στην πρώτη γυμνασίου. Έπρεπε να γράψω ένα ποίημα αφηγηματικής μορφής για το μάθημα της Γλώσσας και κατέληξα να γράψω ένα μεγάλο (και ανόητο) ποίημα με τίτλο «Η Πρώτη Περιπέτεια της Σερ Έιμι». Η Έιμι ήταν ένα κορίτσι-ιππότης και ζούσε σε μια χώρα που την έλεγαν Γκόρεντ.

Έγραψα μερικές ιστορίες που διαδραματίζονταν στο Γκόρεντ όταν ήμουν έφηβη και στη συνέχεια, γύρω στα είκοσί μου, έγραψα και εικονογράφησα ένα κόμικ με θέμα το κορίτσι από το ποίημα. Αυτό ήταν που καθιέρωσε για τα καλά το Γκόρεντ μέσα στη φαντασία μου.

Αφού αποφασίσατε να γράψετε ένα μυθιστόρημα για το Γκόρεντ και τους χαρακτήρες του, πόσος καιρός χρειάστηκε για να το ολοκληρώσετε; Πώς ήταν όλη αυτή η διαδικασία;

Η δημιουργία της Σεραφίνας είχε πολλά πισωγυρίσματα. Στην αρχή έγραψα την ιστορία ως ένα οικογενειακό δράμα, το οποίο είχε ως κύριο θέμα τη Σεραφίνα και τον πατέρα της, που κρατούσαν μυστικά ο ένας από τον άλλο.

Πάντως, δε χρειάστηκα πολύ καιρό για να συνειδητοποιήσω ότι η ιστορία που είχα γράψει δεν εκμεταλλευόταν τον τεράστιο κόσμο που είχα δημιουργήσει. Αλλαγή στην αλλαγή, η ιστορία ξεδιπλώθηκε. Μου χρειάστηκαν πολλές επαναλήψεις για να φτάσω την πλοκή σε μια σαφώς μεγαλύτερη κλίμακα και η όλη διαδικασία, από τη σύλληψη μέχρι την έκδοση, μου πήρε περίπου εννέα χρόνια. Σ’ αυτή συμπεριλαμβάνονται τέσσερις διαφορετικές εκδοχές του βιβλίου, δύο διαφορετικοί εκδότες και μερικά χρόνια όπου είχα τη δυνατότητα να γράφω μόνο τις ώρες που κοιμόταν ο γιος μου!

Η επιλογή να στηθεί αυτός ο κόσμος σε ένα μεσαιωνικό πλαίσιο είναι ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερα με όλους αυτούς τους αγίους. Έχετε κάνει σπουδές για τον πραγματικό Μεσαίωνα;

Όταν ήμουν δεκαέξι ετών, είχα την ευκαιρία να ζήσω έναν χρόνο στην Αγγλία. Εκεί δέχτηκα πολλά ερεθίσματα σχετικά με την τέχνη, την αρχιτεκτονική και τη λογοτεχνία του Μεσαίωνα. Επίσης με συναρπάζει η αίσθηση ότι, ενώ νομίζουμε πως ξέρουμε τι ήταν ο Μεσαίωνας, στην πραγματικότητα είναι απίστευτα πολλά εκείνα που μας είναι τελείως άγνωστα για τη συγκεκριμένη περίοδο.

Για παράδειγμα, η θρησκεία δέσποζε σε όλα τα πεδία της μεσαιωνικής ζωής σε βαθμό που εμείς, οι σύγχρονοι άνθρωποι, δε θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε. Ακόμα και σε έναν φανταστικό Μεσαίωνα, δε μου ήταν εύκολο να φανταστώ τα δάχτυλα της θρησκείας χωμένα στα πάντα. Η ιδέα για τη βασισμένη στους Αγίους Πάντες θρησκεία του Γκόρεντ μού ήρθε όταν ταξίδεψα στην Ιρλανδία. Εκεί συνάντησα πολλούς σκοτεινούς Ιρλανδούς άγιους που οι ακαδημαϊκοί πιστεύουν ότι προέρχονται από παγανιστικές θεότητες. Στο Γκόρεντ, η αγία Γκομπνέιτ, η τιμώμενη αγία της μητρόπολης στη Λαβόνταβιλ, έχει πάρει το όνομά της από έναν από αυτούς τους Ιρλανδούς αγίους −έναν παγανιστικό θεό-σιδηρουργό−, του οποίου επισκέφτηκα την ιερή πηγή.

Στην ιστορία εμφανίζονται πολλές δυνατές, έξυπνες και ανεξάρτητες γυναίκες. Όχι μόνο η Σεραφίνα, αλλά και η πριγκίπισσα Γκλισσέλντα, η δέσποινα Όκρα Καρμάιν, ακόμα και η υφυπουργός Έσκαρ (παρ’ ότι εκείνη είναι δράκος!). Αυτό αποτελεί μια ρεαλιστική αντανάκλαση του μεσαιωνικού μας παρελθόντος;

Έχω διαβάσει πολλά για την αληθινή ζωή γυναικών του Μεσαίωνα. Ένα βιβλίο που με ενέπνευσε ιδιαίτερα ήταν το Women in the Medieval Town της Erika Uitz. Χρησιμοποιώντας ιστορικά αρχεία, η Uitz έδειξε πως οι γυναίκες του Μεσαίωνα εμπλέκονταν σε επιχειρηματικές δράσεις πολύ περισσότερο από ό,τι πιστεύει ο πολύς κόσμος. Δεν τους επιτρεπόταν να έχουν δικές τους επιχειρήσεις, υπήρχαν όμως και εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, μια χήρα μπορούσε να κληρονομήσει την επιχείρηση του άντρα της ή τη θέση του σε μια συντεχνία. Οι γυναίκες εκμεταλλεύονταν όλα τα κενά της νομοθεσίας και εύρισκαν τρόπο να ξεπεράσουν εμπόδια που τους έθετε η ανδροκρατική κοινωνία.

Μιλήστε μας για τους δράκους της ιστορίας. Από πού προήλθε η ιδέα του να μπορούν να πάρουν ανθρώπινη μορφή; Τι έχετε να μας πείτε για την πάλη τους με τα ανθρώπινα συναισθήματα, τις ανθρώπινες αισθήσεις;

Όταν έγραψα το κόμικ για το Γκόρεντ, στο σχέδιό μου ήταν να συμπεριλάβω χαρακτήρες δράκων. Ανακάλυψα όμως ότι δεν ήμουν σε θέση να τους ζωγραφίσω καλά. Έτσι όπως τους απεικόνιζα θύμιζαν περισσότερο καγκουρό με μεγάλα νύχια. Τότε αποφάσισα ότι, αν οι δράκοι μπορούσαν να πάρουν ανθρώπινη μορφή, θα μου ήταν πιο εύκολο να τους ζωγραφίσω. Αυτή η λύση με οδήγησε σε μια σειρά ερωτημάτων, όπως, για παράδειγμα, αν οι δράκοι ήταν σε θέση να πάρουν ανθρώπινη μορφή, μέχρι πού θα μπορούσε να φτάσει αυτή η μεταμόρφωση; Θα γίνονταν ανθρώπινα και τα εσωτερικά τους όργανα; Σαφώς οι αισθήσεις τους θα ήταν διαφορετικές. Ως κορυφαία αρπακτικά, οι δράκοι θα είχαν εξαιρετική όραση και όσφρηση στη φυσική τους κατάσταση. Μήπως αυτές οι αισθήσεις θα ήταν ενοχλητικά ασθενέστερες όταν θα έπαιρναν την ανθρώπινη μορφή; Και το αντίστροφο, η ανθρώπινη σάρκα θα ήταν πιο ευαίσθητη σε σύγκριση με τη συνηθισμένη, καλυμμένη με φολίδες σάρκα τους; Θα ένιωθαν φαγούρα με τα ρούχα; Αφού μπορούσαν να εκπνέουν φωτιά, η αίσθηση της γεύσης δε θα ήταν και πολύ ανεπτυγμένη γιατί θα έκαιγαν κατευθείαν τους κάλυκες της γεύσης. Επομένως, πώς θα ένιωθαν όταν θα γεύονταν για πρώτη φορά κάτι γλυκό;

Στη συνέχεια πέρασα στα συναισθήματα. Τα ερπετά και τα αρπακτικά δεν είναι και πολύ κοινωνικά και οι δράκοι έχουν στοιχεία και των δύο ειδών. Στη φυσική τους κατάσταση θα μπορούσαν να μην έχουν άλλα συναισθήματα πέρα από την κλασική αντίδραση «πολέμησε ή φύγε», κάτι που για τους ανθρώπους θα έμοιαζε με θυμό ή φόβο. Τα πιο ήπια συναισθήματα –η αγάπη, η ενσυναίσθηση, η λύπη– είναι σαφώς ένα πολύπλοκο χαρακτηριστικό των θηλαστικών που εξελίχθηκε για να μας βοηθά να αναπτύσσουμε δεσμό με τα μικρά μας και να διευκολύνεται η δημιουργία κοινωνικών ομάδων. Όταν αυτά τα ερπετοειδή αρπακτικά θα έπαιρναν την ανθρώπινη μορφή και θα άρχιζαν να επεξεργάζονται παρόμοια συναισθήματα, πόσο μεγάλο θα ήταν το σοκ που θα πάθαιναν;

Αποφάσισα ότι για τα περισσότερα από αυτά τα πλάσματα θα ήταν κάτι αβάσταχτο και ότι οι δράκοι ήταν πιθανό να αντιδράσουν με άκαμπτους κανόνες, να προσπαθήσουν να τα καταπνίξουν. Από αυτό τον σπόρο αναπτύχθηκε όλη η κοινωνία των δράκων.

Ο κήπος με τα παράξενα πλάσματα της Σεραφίνας είναι ένα ακόμα συναρπαστικό στοιχείο της ιστορίας. Από πού προήλθε αυτή η ιδέα;

Την έμπνευση για τον κήπο με τα παράξενα πλάσματα την πήρα από μια αρχαία συσκευή απομνημόνευσης, που είναι γνωστή ως το παλάτι της μνήμης. Η ιδέα πίσω από ένα παλάτι της μνήμης είναι ότι απομνημονεύεις τη διάταξη ενός τεράστιου κτιρίου με πολλά δωμάτια που συνδέονται μεταξύ τους. Αν θέλεις να θυμηθείς πράγματα από μια λίστα, βλέπεις με τη φαντασία σου τον εαυτό σου να περπατά μέσα στο παλάτι και να αφήνει ένα πράγμα σε κάθε δωμάτιο. Εντυπωσιάστηκα από το πόσο πολύ έμοιαζε αυτή η ιδέα με όσα έχω στο μυαλό μου ως συγγραφέας, τόσοι τόποι και άνθρωποι. Και επίσης με ενθουσίασε η ιδέα ότι το μυαλό μπορεί να έχει τη δική του γεωγραφία. Η Σεραφίνα αυτό το προχωράει λίγο περισσότερο και το κάνει κυριολεκτικό, αλλά η ουσία είναι η ίδια.

Η Σεραφίνα είναι ένας πολύ ιδιαίτερος χαρακτήρας. Πόσα δικά σας πράγματα βλέπετε σ’ αυτήν ή σε οποιονδήποτε από τους χαρακτήρες; Μήπως κάποιοι απ’ αυτούς έχουν βασιστεί σε πραγματικούς ανθρώπους;

Έβαλα πολλά κομμάτια του εαυτού μου στη Σεραφίνα και σε όλους τους χαρακτήρες. Το να είσαι συγγραφέας συγγενεύει κάπως με το να είσαι ηθοποιός: πρέπει να σκάψεις βαθιά μέσα σου για να ανακαλύψεις το κομμάτι που είναι δράκος, μουσικός ή βασίλισσα. Όλο αυτό είναι μια μορφή άσκησης σε κάτι που θα χαρακτήριζα ως ριζική κατάσταση ενσυναίσθησης.

Πρέπει όμως να πω ότι συγκέντρωσα στοιχεία παρατηρώντας και τους άλλους. Αν βάλεις σε έναν μεγάλο σάκο τους φίλους και την οικογένειά μου και τον κουνήσεις για να ανακατευτούν, ίσως να καταφέρεις να φτιάξεις από τα κομμάτια τους έναν ή δύο χαρακτήρες. Αλλά αντιστοιχία του τύπου ένας προς έναν δεν υπάρχει.

Αρκετοί από τους χαρακτήρες πήραν τα ονόματά τους από αληθινούς ανθρώπους με τους οποίους έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Ο Λούσιαν Κιγκς πήρε το όνομά του από τον Λουκιανό, ένα αρχαίο Έλληνα σατυρικό από τη Σαμόσατα της Συρίας. Ο Λαρς πήρε το δικό του όνομα από τον ντράμερ του (πολύ θορυβώδους) συγκροτήματος Μετάλικα. Ο Άμπντο πήρε το όνομά του από τον Τζορτζ Άμπντο, έναν πολύ δημοφιλή χορευτή του κλασικού αιγυπτιακού χορού της κοιλιάς, που είναι γνωστός ως raqs sharqi. Το όνομα του Όρμα μού ήρθε από έναν τύπο που γνώρισα κάποτε και λεγόταν Νόρμαν. Είχα την υποψία ότι ήταν δράκος (μη με ρωτήσετε γιατί) αλλά η ονομασία «Νόρμαν ο Δράκος» δε χτυπούσε και πολύ καλά στ’ αυτιά μου, κι έτσι μου φάνηκε προτιμότερο να βγάλω τα σύμφωνα από την αρχή και το τέλος του ονόματος.

Η Σεραφίνα και ο Κιγκς μιλάνε πολύ για φιλοσοφία και φιλόσοφους. Αυτό αποτελεί σημαντικό κομμάτι της σκέψης τους. Η φιλοσοφία είναι κάτι σημαντικό για τη δική σας ζωή;

Σε κάποιον βαθμό είναι. Με ελκύει η φιλοσοφία του Επίκουρου, που θεωρούσε ότι η ευτυχία είναι το μεγαλύτερο αγαθό, και ότι τα μοναδικά πράγματα που χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι η αυτονομία, η φιλία και χρόνος για να εντρυφούμε στα προβλήματά μας. Παρ’ ότι εγώ είμαι καλλιτέχνης και όχι φιλόσοφος, με συναρπάζει το πόσο πολύ αυτοί οι δύο τομείς επικαλύπτουν ο ένας τον άλλο. Και οι δύο θέτουν τα σπουδαία ερωτήματα: Τι είναι καλοσύνη; Τι είναι αλήθεια;     

Η φιλοσοφία και η τέχνη μπορούν μερικές φορές να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, όπως η θεωρητική και η πειραματική φυσική. (Συγχωρήστε με για το παράδειγμα, αλλά ο σύζυγός μου είναι φυσικός!) Οι θεωρητικοί (όπως οι φιλόσοφοι) στηρίζουν τα επιχειρήματά τους με συγκεκριμένες θέσεις. Οι πειραματικοί (όπως οι καλλιτέχνες) δοκιμάζουν αυτές τις θεωρίες μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες για να δουν πόσο θα αντέξουν.

Η τέχνη δεν προσφέρει απαντήσεις οριστικού τύπου. Προσφέρει πιθανότητες, κι άλλα ερωτήματα και –στην καλύτερη περίπτωση– μια διαφορετική οπτική μέσα από την οποία μπορεί να δει κανείς τον κόσμο. Αν βρείτε φιλοσόφους ή οποιονδήποτε άλλο που καυχιέται ότι έχει βρει απαντήσεις, φέρτε τους στην τέχνη. Αυτή, σαν παιχνιδιάρικο βρέφος, θα παίξει με τις απαντήσεις μέχρι να τις διαλύσει.

Τι έχετε να πείτε για τη μουσική; Παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή σας, όπως στη ζωή της Σεραφίνας;

Αγαπώ τη μουσική αλλά δεν είμαι μουσουργός σε κάποια Αυλή! Γύρω στα δέκα μου χρόνια άρχισα να μαθαίνω τσέλο. Και οι δύο αδελφές μου έπαιζαν έγχορδα και περνάγαμε πολύ ωραία παίζοντας και τραγουδώντας μαζί. Η μουσική που αγαπούσαμε περισσότερο ήταν η αναγεννησιακή ή και ακόμα παλαιότερων περιόδων. Προσάρμοσα τη μουσική του Γκόρεντ στην πρώιμη μπαρόκ και έγραψα μόνη μου όλα τα τραγούδια του βιβλίου, αν και μουσική έχει μόνο το «Ροδάκινα και Τυρί».

Όταν γράφω, θέλω σχεδόν πάντα ν’ ακούω μουσική. Έχω την τάση να ακούω ένα τραγούδι ξανά και ξανά, σαν να θέλω να διατηρήσω μια συγκεκριμένη μουσική υπόκρουση και διάθεση για κάθε σκηνή. Για παράδειγμα, η ιταλική πολυφωνική μουσική μού φέρνει στο νου μαγευτικούς καθεδρικούς ναούς, ενώ κάτι κάπως σουρεαλιστικό –ένα συγκρότημα σαν τους Yes ή ένας καλλιτέχνης σαν τον Φρανκ Ζάππα– μου ταιριάζει περισσότερο όταν γράφω για τον κήπο των παράξενων πλασμάτων. Θεωρώ ότι ένα πραγματικά δυνατό τραγούδι αντέχει όσες φορές κι αν το ακούσω χωρίς να με κουράζει.

Υπάρχουν βιβλία που να σας επηρέασαν τόσο ώστε να αλλάξουν τη ζωή σας; Και ποια;

Α, ναι. Θα περιοριστώ μόνο σε δύο, διαφορετικά θα έπρεπε να μιλάω όλη τη μέρα. Το πρώτο είναι το Finn Family Moomintroll του Tove Jansson, που μου διάβασε η μητέρα μου όταν ήμουν πέντε ετών. Μετά από εκείνη τη φορά, δε θέλησε ποτέ να μου το ξαναδιαβάσει γιατί της φάνηκε ανατριχιαστικό. Το πρόβλημα αυτό το έλυσα μαθαίνοντας να διαβάζω μόνη μου. Δεύτερο είναι το Who Needs Donuts? του Mark Alan Stamaty. Αυτό το βιβλίο το αγαπούσα πολύ όταν ήμουν παιδί και εξακολουθεί να είναι το πιο σουρεαλιστικό βιβλίο με εικόνες που έχω διαβάσει ποτέ. Με δίδαξε ότι τα πάντα, όσο παράξενα ή αλλόκοτα κι αν δείχνουν, είναι δυνατά στην τέχνη.

Πότε αρχίσατε να γράφετε και γιατί;

Μέχρι την έκτη δημοτικού δε μου είχε περάσει από το μυαλό η ιδέα ότι θα μπορούσα να γράφω για το κέφι μου ή ακόμα και επαγγελματικά. Τότε είχα μια δασκάλα που μου έμαθε πώς να δημιουργώ γράφοντας, κι αυτό ήταν κάτι που αγάπησα αμέσως. Τότε άρχισα να ασχολούμαι με τις εργασίες μου στο μάθημα της Γλώσσας πολύ περισσότερο από ό,τι ήταν απαραίτητο, και μερικές φορές εις βάρος των υπόλοιπων μαθημάτων. Μια φορά, μου επέστρεψε ένα από τα ποιήματά μου με τη σημείωση, Ρέιτσελ, είσαι αληθινή συγγραφέας! Εγώ την πίστεψα γιατί ήταν η αγαπημένη μου δασκάλα και από τότε το γράψιμο έγινε κομμάτι της ζωής μου.

Πάντως, χρειάστηκα πολύ καιρό για να αποφασίσω να το κάνω επάγγελμα. Ίσως να ήμουν επιφυλακτική επειδή ήδη πίστευα πως ήμουν συγγραφέας. Δε χρειαζόταν να εκδώσω κάτι για να το αποδείξω στον εαυτό μου. Έπειτα έκανα ένα παιδί και μετακόμισα στον Καναδά ξαναρχίζοντας, κατά κάποιον τρόπο, τη ζωή μου από την αρχή. Ήταν η τέλεια ευκαιρία για να πάρω το γράψιμο στα σοβαρά. Και χαίρομαι πολύ που το έκανα.

Η συγγραφέας αποκαλύπτει

Για μένα η τέχνη −είτε είναι βιβλία είτε ζωγραφική είτε θέατρο– είναι μια συζήτηση που γίνεται από την απαρχή της ιστορίας, με φωνές να ηχούν από παντού και να λένε «Ιδού τι ένιωσα, τι σκέφτηκα, τι είδα. Ιδού τι σήμαινε για μένα».

Μερικές φορές αυτές οι φωνές μπορούν να γεφυρώσουν τον χρόνο και τον χώρο και μιλούν κατευθείαν στα βιώματά μας. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι σχεδόν σαν να μπορεί να γίνει αντιληπτός ο νους πίσω από την τέχνη. Είναι σαν να συναντάμε έναν νέο φίλο, κάποιον που έχει τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή μας. Δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είμαστε σε θέση να ευχαριστήσουμε αυτό τον νέο και πολύτιμο φίλο.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους γράφω. Είναι ο δικός μου τρόπος για να πω ευχαριστώ και να επικοινωνήσω με έναν νεαρό μελλοντικό αναγνώστη που έχει την ανάγκη να με ακούσει να λέω «Αυτό τον δρόμο τον περπάτησαν κι άλλοι. Δεν είσαι μόνος».

Ιδού μερικοί από τους συγγραφείς που συζητούν με τη Σεραφίνα:

Terry Pratchet. Θέτει πολλές ερωτήσεις παρόμοιες με τις δικές μου και δίνει εύθυμες απαντήσεις. Αγαπώ τα βιβλία του στον Δισκόκοσμο, και ιδιαίτερα τα Going Postal και Thud!, καθώς και τη σειρά Tiffany Aching.

Lois McMaster Bujold. Τα βιβλία της σειράς με ηρωίδα τη Miles Vorkosigan είναι σαν την Τζέιν Όστεν στο διάστημα. Εκείνο όμως που με παρακίνησε να γράψω μια ιστορία τόσο μεγάλη, όσο και προσωπική, ήταν το The Curse of Chalion.

George Eliot. Το Μίντλμαρτς είναι το ένα και μοναδικό αγαπημένο μου βιβλίο όλων των εποχών. Για μένα αποτελεί υπόδειγμα για το πώς μπορεί κανείς να χτίσει έναν κόσμο, εξαιρετικούς χαρακτήρες και να δώσει τις λεπτές αποχρώσεις σε άπειρα θέματα.

Dianna Wynne Jones. Θέτει αβίαστα τις προσωπικές της ανησυχίες στην κεντρική σκηνή. Κι εγώ φιλοδοξώ να γίνω τόσο διάφανη και ανθρώπινη. Τα βιβλία της Howl’s Moving Castle και Fire and Hemlock αποδεικνύουν σε όλο της το μεγαλείο αυτή τη μοναδική, μαγική της ικανότητα.

John Green. Πάντα θεωρούσα ότι γράφουμε βιβλία της ίδιας κατηγορίας, δηλαδή «βιβλία όπου ο συγγραφέας ασχολείται με τη φιλοσοφία». Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το An Abundance of Katherines, η πιο επιστημολογική από τις πραγματείες του.

Anne MacCaffrey. Η τριλογία της Harper Hall ήταν από τα πολύ αγαπημένα μου βιβλία όταν ήμουν δώδεκα ετών. Όπως η Σεραφίνα, έτσι κι εδώ η ηρωίδα ασχολείται με δράκους και μουσική. Της οφείλω ένα μέρος της έμπνευσής μου, παρ’ ότι δουλέψαμε το θέμα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Επίκουρος. Ό,τι γνωρίζουμε για τη φιλοσοφία του, τα ξέρουμε από άλλους. Αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς μαζί του αλλά πρέπει να ψάξει. Στην αναζήτηση υπάρχει πάντοτε χαρά.