Απόσπασμα

Ένα κορίτσι που σιχαίνεται τα ζυμαρικά και λατρεύει τα κάπκεϊκ και που πάντα θα βρίσκει νόστιμο το ρύζι της μητέρας της – και που πλέον λατρεύει τα τυρογαριδάκια και τις κροκέτες ψαριού. Ένα κορίτσι που ξενυχτάει διαβάζοντας για το διαγώνισμα της φυσικής. Ένα κορίτσι που ανησυχεί μήπως η καλύτερή της φίλη είναι θυμωμένη μαζί της. Ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα.

Αλήθεια τώρα θα μιλούσα ενώπιον του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών; Πόσο είχε αλλάξει η ζωή μου!

Ντύθηκα προσεχτικά εκείνο το πρωί, φορώντας το αγαπημένο μου ροζ σαλβάρ καμίζ και μια απ’ τις μαντίλες της Μπεναζίρ Μπούτο. Δεν είχα γράψει τον λόγο μου έχοντας μόνο τα μέλη του ΟΗΕ κατά νου. Τον είχα γράψει για κάθε άνθρωπο στον κόσμο που μπορεί να έπαιρνε θάρρος απ’ τα λόγια μου και να διεκδικούσε τα δικαιώματά του. Δεν ήθελα να με σκέφτονται ως «το κορίτσι που πυροβόλησαν οι Ταλιμπάν», αλλά ως «το κορίτσι που αγωνίστηκε για την εκπαίδευση», το κορίτσι που αγωνίζεται για την ειρήνη, με τη γνώση ως μόνο της όπλο.

Στην ομιλία μου είπα:

Αγαπητά μου αδέλφια,

Ένα πράγμα να θυμάστε: η Ημέρα της Μαλάλα δεν είναι η δική μου μέρα.

Είναι η μέρα κάθε γυναίκας, κάθε αγοριού και κάθε κοριτσιού που ύψωσε τη φωνή του για τα δικαιώματά του. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί απ’ τους τρομοκράτες, κι εκατομμύρια έχουν τραυματιστεί. Είμαι απλώς μία από αυτούς.

Οπότε στέκομαι εδώ… ένα κορίτσι απ’ τα πολλά.

Δε μιλάω για τον εαυτό μου, μα για όλα τα κορίτσια και τα αγόρια του κόσμου.

Υψώνω τη φωνή μου όχι για να φωνάξω, μα για να ακουστούν αυτοί που δεν έχουν φωνή.

Αυτοί που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους:

Το δικαίωμα να ζουν ειρηνικά.

Το δικαίωμα να τους συμπεριφέρονται με αξιοπρέπεια.

Το δικαίωμα στις ίσες ευκαιρίες.

Το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση.

Στις 9 Οκτωβρίου του 2012, μια σφαίρα των Ταλιμπάν με βρήκε στην αριστερή πλευρά του μετώπου. Πυροβόλησαν και τις φίλες μου. Νόμιζαν ότι οι σφαίρες θα μας έκαναν να σωπάσουμε. Αλλά απέτυχαν. Κι έπειτα, μέσα από εκείνη τη σιωπή ξεπήδησαν χιλιάδες φωνές. Οι τρομοκράτες νόμιζαν ότι μπορούσαν να αλλάξουν τους στόχους μας και να εμποδίσουν τις φιλοδοξίες μας, αλλά τίποτε δεν άλλαξε στη ζωή μου εκτός απ’ αυτό: η αδυναμία, ο φόβος και η απελπισία πέθαναν. Η δύναμη και το θάρρος γεννήθηκαν. Είμαι η ίδια Μαλάλα. Οι φιλοδοξίες μου παραμένουν οι ίδιες. Όπως και οι ελπίδες μου. Όπως τα όνειρά μου.

Ένα παιδί, ένας δάσκαλος, ένα μολύβι κι ένα βιβλίο μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο.

Καθώς άκουγα το χειροκρότημα κι επέστρεφα στη θέση μου, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι είχα διανύσει μεγάλη απόσταση από εκείνο το νήπιο που παρέδιδε μαθήματα στα άδεια θρανία της Σχολής Χουσάλ. Και είχα διανύσει εξίσου πολύ δρόμο απ’ το κορίτσι που έβγαζε λόγους μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου. Κατά κάποιον τρόπο, με τη χάρη του Θεού, απευθυνόμουν στ’ αλήθεια σε εκατομμύρια ανθρώπους.