Περίληψη

Ανοίγοντας το βιβλίο, καταλαβαίνουμε αμέσως πως πρόκειται για μια προσωπική αφήγηση μιας έφηβης, με όλες τις μικροανησυχίες της ηλικίας, οι οποίες μάλιστα απεικονίζονται με τα χαρακτηριστικά της σκίτσα.

Σύντομα όμως, μας περιμένει μια τεράστια έκπληξη: η ηρωίδα αντιμετωπίζει δύσκολες ψυχολογικές καταστάσεις που συνοδεύονται από κενά μνήμης, στη διάρκεια των οποίων προβαίνει σε παραβατικές πράξεις.

Όταν, λοιπόν, συλλαμβάνεται να έχει κλέψει ένα σωρό παπούτσια από το κατάστημα όπου εργάζεται περιστασιακά, καλείται κατ’ αρχάς να παραδεχτεί τη διαταραχή της και στη συνέχεια να την αντιμετωπίσει με τη βοήθεια ειδικού συμβούλου και –κυρίως– των φίλων της.

Η Λότι περιγράφει με αλέγκρο ύφος και τρομερό χιούμορ τη ζωή της, αλλά αυτά που διαβάζει ο αναγνώστης αρχίζουν σταδιακά να τον ανησυχούν, ειδικά όταν αντιλαμβάνεται την ασυνήθιστη συμπεριφορά της. Το αξιοθαύμαστο, όμως, στο μυθιστόρημα αυτό είναι το προσεκτικά μελετημένο ψυχολογικό κομμάτι του, το οποίο και το καθιστά μοναδικό στο είδος του.

Soundtrack

άκου το κομμάτι που ακούει διαρκώς και η Λότι: «Manic Depression» του Jimi Hendrix

http://www.youtube.com/watch?v=QYdq0ABH3so&feature=related

άκου τους Pipiband, το πανκ συγκρότημα από τη Νότια Κορέα που ξετρύπωσε η Πίπι επειδή έχει το όνομά της.

http://www.youtube.com/watch?v=VQ6Hc7oZ8rM

Κριτικές

Διάβασε σχόλια εφήβων αναγνωστών από το διαδίκτυο:

«Όσο διάβαζα το βιβλίο, μπορούσα να φανταστώ πολύ καθαρά τη Λότι. Ήταν λες και έβγαινε ολοζώντανη από τις σελίδες του βιβλίου και την έβλεπα δίπλα μου». Chicklishblog

«Οι στιγμές που δεν μπορούσε να ελέγξει το στόμα της και έλεγε ό,τι της κατέβαινε ήταν μεγαλειώδεις και πέθαινα στα γέλια». SoManyBooks, SoLittleTimeBlog

«Αν σου αρέσουν τα αστεία εφηβικά βιβλία που ταυτόχρονα ασχολούνται και με ένα σοβαρό θέμα, τότε αυτό είναι το ιδανικό βιβλίο για σένα». WondrousReadsBlog

«Ένα ασυνήθιστο, συγκινητικό και ευαίσθητο βιβλίο. Το τέλειο μυθιστόρημα για κορίτσια που ίσως περνάνε τα ίδια ζόρια με τη Λότι». www.writeaway.org

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

Διάβασε μια συνέντευξη της Χέιλι Λονγκ που τη βρήκαμε στο φανταστικό δεύτερο βιβλίο της με ηρωίδα τη Λότι (Η Λότι Μπιγκς ΔΕΝ είναι απελπισμένη)

Χρησιμοποιείς δικές σου εμπειρίες στα βιβλία σου;

Ναι, συνέχεια. Σχεδόν ό,τι γράφω είναι εμπνευσμένο είτε από κάτι που συνέβη σ’ εμένα είτε από κάτι που άκουσα για κάποιον άλλο. Δε νομίζω πως θα μπορούσα να γράψω ένα μυθιστόρημα εντελώς φανταστικό, γιατί δε διαθέτω τόση φαντασία. Αλλά έχω πολύ καλή μνήμη ώστε να συλλέγω παράξενες και άχρηστες πληροφορίες – διάφορα αστεία που έχω ακούσει κόσμο να λέει, στίχους τραγουδιών, περίεργα αντικείμενα… όλα αυτά κάπως κολλάνε για πάντα στον εγκέφαλό μου. Όταν ήμουν πέντε, είχα μια κούκλα που μιλούσε και θυμάμαι όλα αυτά που έλεγε. Έτσι έβαλα εκείνη την κούκλα στο πρώτο βιβλίο της Λότι.

Ύστερα, υπάρχουν και οι πιο έντονες εμπειρίες, όπως το κατάστημα με τα παπούτσια όπου δούλευα τα Σάββατα όταν ήμουν στην εφηβεία και το ότι είχα τότε αρχίσει να νιώθω κάπως περίεργα. Δεν ήταν η καλύτερη εποχή της ζωής μου, αλλά γράφοντας τη Λότι με βοήθησε να βγάλω κάτι που ν’ αξίζει από εκείνη τη ζόρικη περίοδο.

Και τώρα που ανέφερα αυτό, θα ήθελα να προσθέσω ότι δεν είμαι η Λότι  Μπιγκς και πως ό,τι γράφω δεν είναι αυτοβιογραφικό. Η Λότι θα ήταν πολύ πιο βαρετή αν πράγματι αντιπροσώπευε εμένα στα δεκαπέντε μου. Ούτε και θα είχε αγόρι σαν τον Γκάρεθ!

Σκέφτηκες ποτέ πως θα γινόσουν συγγραφέας;

Ε… η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σκεφτεί ως αποτέλεσμα, παρά μόνο ως διαδικασία. Ακόμα και τώρα δε θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Αν κάποιος με ρωτήσει τι δουλειά κάνω, πάντα λέω πως είμαι καθηγήτρια. Μου φαίνεται πιο εύκολο. Αλλά πάντα ήθελα να γράψω μυθιστορήματα, από το δημοτικό. Όταν ήμουν κάπου στα οχτώ, είχα γράψει ένα στη γραφομηχανή της μαμάς μου και το είχα στείλει σε εκδότη. Μες στο μυαλό μου, υπήρχε πάντα περισσότερο το πότε θα εκδοθώ παρά το αν. Κι αυτό πιθανότατα επειδή πάντα έγραφα κάτι.

Ποιος σου ενέπνευσε την ανάγκη για γράψιμο;

Δύσκολο να πω. Δεν είμαι σίγουρη. Στην οικογένειά μου κανείς δε διάβαζε ιδιαίτερα και κανείς δεν έγραφε, ούτε για πλάκα. Εγώ πάλι διάβαζα πολλά βιβλία και πολλές φορές η μαμά μου αναγκαζόταν να μου πάρει το βιβλίο από το χέρι για να πάω να παίξω με τα άλλα παιδιά, αλλιώς δε θα έβγαινα καθόλου απ’ το σπίτι. Δεν ξέρω από πού την πήρα αυτή τη συνήθεια με το διάβασμα. Ίσως πρέπει να πω ευχαριστώ στην Ένιντ Μπλάιτον. Παρότι τα βιβλία της δεν είναι πολύ στη μόδα σήμερα, διάβασα εκατοντάδες όταν ήμουν μικρή. Ίσως, λοιπόν, να ήταν εκείνη που με έκανε να θέλω να γράψω κι εγώ δικές μου ιστορίες.

Υπάρχουν κάποια καινούρια βιβλία που θαυμάζεις;

Ναι, υπάρχει ένα, που είναι ωστόσο κάμποσων χρόνων, αλλά είναι σίγουρα το πιο αγαπημένο μου βιβλίο για νέους: το «Τρύπες», του Louis Sachar. Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το βιβλίο με ενθάρρυνε να γράψω για νεανικό κοινό πριν από μερικά χρόνια. Μέχρι τότε, έγραφα μόνο για μεγάλους. Δεν έχω διαβάσει ακόμα κάτι που να το ξεπερνάει. Διαβάζω αρκετά βιβλία για νέους, αλλά προσπαθώ να αποφεύγω τους συγγραφείς που γράφουν παρόμοια πράγματα μ’ εμένα για να μην επηρεάζομαι. Ορισμένοι αναγνώστες λένε πως έχω υιοθετήσει το ύφος της Louise Rennison. Αυτό το θεωρώ φιλοφρόνηση, γιατί είναι μεγάλη συγγραφέας, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο της.

Το ξέρω πως τα βιβλία με θέμα τους βρικόλακες είναι πολύ της μόδας αυτό τον καιρό και προσπάθησα να διαβάσω κάποια, αλλά δε με συνεπήραν. Ωστόσο, υπάρχει ένα βιβλίο που βγήκε πριν μερικά χρόνια και ονομάζεται «Ο Ιστορικός» της Elizabeth Kostova – είναι συγκλονιστικό. Συναρπαστικό, πολύ τρομακτικό και πολύ έξυπνο. Αλήθεια το θαυμάζω αυτό το βιβλίο!

Διάβασε το σχόλιο του Ανδρέα Αρματά, κλινικού ψυχολόγου και επιστημονικού συνεργάτη των Εκδόσεων Πατάκη, για το βιβλίο:

«Η Χέιλι Λονγκ έχει καταφέρει κάτι αρκετά δύσκολο. Δεν περιγράφει πλήρως το ψυχολογικό πρόβλημα, αλλά αναφέρει κάποια “συμπτώματα” που ταιριάζουν με αρκετές διαγνώσεις. Η Λότι  ίσως να έχει κατάθλιψη (προς τα εκεί δείχνουν οι περισσότερες συμπεριφορές), ίσως όμως και να έχει μανιοκατάθλιψη ή ίσως να είναι κυκλοθυμική. Ίσως πάλι να έχει απλώς τα υπαρξιακά της, που τη ρίχνουν σε μελαγχολία (χωρίς απαραίτητα να οδηγεί σε κατάθλιψη), ίσως να σχετίζεται με την οικογενειακή της κατάσταση (χωρισμένοι γονείς, ο μπαμπάς μένει  μακριά με τη νέα του οικογένεια και η μεγάλη της αδελφή σπουδάζει επίσης μακριά), ίσως πάλι να σχετίζεται με την επαφή που έχει με τον εαυτό της.

»Ό,τι και να είναι, είναι ένα ιατρικό θέμα, ένα θέμα υγείας που χρειάζεται να το πάρει κανείς στα σοβαρά, και η συγγραφέας το τονίζει αυτό και δίνει έμφαση στην αναζήτηση ειδικού συμβούλου, όπως και στο ότι είναι πολύ καλό να αναγνωρίζεις πως νιώθεις “κάπως” — στην αποδοχή, δηλαδή που αποτελεί το πρώτο βήμα για να τα βρεις με τον εαυτό σου.

»Η συγγραφέας δείχνει επιλογές αντιμετώπισης χωρίς να κηρύττει, εκφράζει σεβασμό για εκείνους που πάσχουν, μεταφέρει μήνυμα ελπίδας ότι υπάρχουν λύσεις και δυνατότητες να διοχετεύσεις την “ενέργεια της μαυρίλας” δημιουργικά (αρκεί να μη νομίζει κανείς ότι πρέπει να έχει τις μαύρες του για να είναι δημιουργικός), εξαίρει την αξία της φιλίας, ασχολείται με τα ερωτικά συναισθήματα των εφήβων αλλά και με τις συγκρούσεις με τους γονείς καθώς και με την αγάπη/ανησυχία που κρύβεται πίσω από τους κανόνες και τα όρια. Τέλος, υπάρχει η ανάγκη να ξεχωρίζεις (π.χ. πράσινα βαμμένα μαλλιά) και τα προβλήματα που πιθανώς συνδέονται με αυτό.

»Με λίγα λόγια, το κύριο μήνυμα του βιβλίου είναι η αυτοαποδοχή και η Χέιλι Λονγκ το περνάει χωρίς να φαίνεται ότι το προσπαθεί.

»Τέλος, το πλέον αισιόδοξο μήνυμα είναι ότι το πρόβλημα της Λότι δεν είναι το κέντρο της ζωής της. Συνεχίζει να ζει την καθημερινότητά της όπως όλοι οι έφηβοι – απλώς με επιπλέον προβλήματα που δεν τα τραγικοποιεί.

»Με λίγα λόγια, πρόκειται για βιβλίο σπάνιο, ιδανικό για κάθε έφηβο, καθώς αφήνει ελεύθερους τους αναγνώστες του να ταυτιστούν και να επιλέξουν τι να κάνουν για να βοηθηθούν σε ανάλογες περιπτώσεις».

Διάβασε το σχόλιο για το βιβλίο της μεταφράστριας και συγγραφέα Χαράς Γιαννακοπούλου:

«Η Λότι Μπιγκς, ετών δεκαπέντε, ζει μια συνηθισμένη για την ηλικία της καθημερινότητα σε ένα προάστιο του Κάρντιφ της Ουαλίας. Από το σχολείο καλείται να γράψει μια εργασία με θέμα τη ζωή της – που, όπως υποθέτει, δε θα της πάρει πάνω από μια δυο σελιδούλες. Έλα όμως που καταλήγει να γράψει ολόκληρο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Και αναπόφευκτα – μιας και οι ανατροπές στην καθημερινότητά της είναι αλλεπάλληλες και το γράψιμο κάτι σαν καταφύγιο ή ακόμα και θεραπεία, έχει πολλά να μας πει η Λότι. Όχι μόνο επειδή πρόκειται για μια συμπαθέστατη πιτσιρίκα που διαθέτει τρομερό χάρισμα να σε κάνει να γελάς, αλλά επειδή στην πορεία ανακαλύπτει πως πάσχει από μια διόλου ασυνήθιστη πάθηση, η οποία όμως δεν είναι καθόλου για γέλια.

»Η Χέιλι Λονγκ χειρίζεται με χαρισματικό τρόπο το θέμα “μανιοκατάθλιψη”, θέμα που όχι μόνο δεν είναι αστείο, αλλά προκαλεί και κανονικότατο τρόμο. Ο τρόπος που έχει επιλέξει η συγγραφέας να μας βάλει στη ζωή της Λότι είναι απολαυστικός. Το χιούμορ της νεαρής και το πώς αντιμετωπίζει τη ζωή, τις μέρες της, τον κόσμο γύρω της, το τώρα της και το μέλλον της κάνουν το κείμενο τόσο γήινο και αληθινό, που κάπου μέσα του βρίσκεις και τον εαυτό σου. Η Λότι δεν είναι κανένας υπεράνθρωπος, ούτε επιτελείται κανένα “θαύμα” στην περίπτωσή της. Έχει όλες τις αδυναμίες που θα είχε οποιοσδήποτε συνηθισμένος άνθρωπος της ηλικίας της, αλλά και τις δυνατότητες. Και όταν δέχεται πια τις αδυναμίες της, είναι οι δυνατότητες που επιλέγει να εκμεταλλευτεί, όχι απαραίτητα για να “θεραπευτεί” και να κλείσει με ένα κλισαρισμένο “happy end” το βιβλίο, αλλά για μια θετική συνέχεια.

»Η Χέιλι Λονγκ παίρνει πολύ στα σοβαρά το θέμα της, την ηρωίδα της και τον αναγνώστη, αλλά ταυτόχρονα σε κάνει να γελάς, να χαλαρώνεις και να μη φοβάσαι κάτι που, αν δεν είναι στη δική σου ζωή, είναι συχνά στη ζωή του δίπλα σου, του εξίσου φυσιολογικού μ’ εσένα ανθρώπου. Είναι ένα ευχάριστο βιβλίο που δε στέκεται απλώς στην ψυχαγωγία, αλλά συνάμα σου λέει και την αλήθεια.

»Βρήκα μοναδικό το συγκεκριμένο συνδυασμό, γιατί δεν είναι και ιδιαίτερα εύκολο να πετύχεις τέτοιο αποτέλεσμα χωρίς να μειώσεις μία από τις δύο αντίθετες δυνάμεις που το συνθέτουν: μια σοβαρή πάθηση, αλλά και μια χιουμοριστική προσέγγιση.

»Μ’ αρέσουν οι αυθόρμητοι άνθρωποι, οι εκδηλωτικοί, που έχουν χιούμορ, που δεν κρύβουν το ποιοι είναι, που τα λένε χύμα και δεν ντρέπονται για τον εαυτό τους. Τέτοιος τύπος είναι και η Λότι, γι’ αυτό και τη συμπάθησα τρελά. Νιώθω πολύ τυχερή που πήρα να μεταφράσω το βιβλίο της Χέιλι Λονγκ. Καλά, αυτό το βιβλίο ήταν η χαρά του μεταφραστή! (Ή, τέλος πάντων, του μεταφραστή που μια άλφα εμμονή με τα αληθινά ουσιαστικά βιβλία που απευθύνονται σε νεανικό κοινό την έχει). Πήχτρα στα προκλητικά “μεταφραστικά προβλήματα” που κρατούσαν ζωντανά τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, φρέσκια γλώσσα που άφηνε το μυαλό να τρέχει, και η αίσθηση ότι “τώρα δε δουλεύω ακριβώς, περνάω τέλεια! – γιατί δεν έχουμε συνεχώς την πολυτέλεια να αναλαμβάνουμε κείμενα που μας ξετρελαίνουν στ’ αλήθεια. Ω, ναι, ω, ναι! Είμαι μια τυχερή!»