Περίληψη

Η Ζωή είναι 15 χρονών και καθόλου έτοιμη για το Λύκειο, για την αλλαγή σχολείου, για τις αλλαγές στο σώμα της, για τις αλλαγές γενικώς. Στην προσπάθειά της να ταιριάξει στο νέο περιβάλλον, να κρατήσει τους φίλους της και να κερδίσει αυτόν που δε λέει να γυρίσει να την κοιτάξει, διαλέγει να ελέγξει την κατάσταση με τον μόνο τρόπο που ξέρει: να γίνει αυτό που πιστεύει ότι όλοι θεωρούν όμορφο, ακόμα κι αν έτσι ρισκάρει να χάσει τον ίδιο της τον εαυτό.

Video

Δες το τηλεοπτικό trailer του βιβλίου.

Book trailer για το βιβλίο Ήθελα μόνο να χωρέσω.

Παρουσίαση του Ήθελα μόνο να χωρέσω της Στέλλας Κάσδαγλη στην εκπομπή του MTV "City Life".

 

Κριτικές

[…] Δεδομένου ότι το βιβλίο είναι δοσμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση , μας επιτρέπει να έρθουμε πιο κοντά στην Ζωή και να παρατηρήσουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα, όχι μόνο τις επιλογές της, αλλά τα βαθύτερα ένστικτα και τις λανθασμένες ανάγκες που την οδηγούν σε αυτές. Μπορούμε να μελετήσουμε τον ψυχισμό της που όχι μόνο μεταβάλλεται, αλλά μέρα με τη μέρα, βυθίζεται όλο και περισσότερο σε μια σκοτεινή άβυσσο που πιθανότατα να μην της επιτρέψει μακροπρόθεσμα να επιστρέψει εκεί απ' όπου ξεκίνησε. […] το συγκεκριμένο βιβλίο, απευθύνεται κατ' εξοχήν σε εφήβους αφού επί της ουσίας, πραγματεύεται την ανάγκη της ηλικίας εκείνης, που κάθε παιδί αισθάνεται, να ταιριάξει, να ομαδοποιηθεί, να είναι όμορφο και αποδεκτό από τους γύρω του. Πραγματεύεται όλες εκείνες τις μικρές και μεγάλες ανησυχίες που μπορεί τελικά, ακόμα κι αν δεν είναι σε θέση να το καταλάβει, να επηρεάσουν και να καθορίσουν τη ζωή του. Είναι όμως παράλληλα κι ένα βιβλίο που οφείλει να διαβάσει κάθε ενήλικες, έχει δεν έχει παιδιά, έτσι ώστε να αντικρίσει μια σκληρή και όμως, αληθινή πραγματικότητα του σήμερα, μια πραγματικότητα την οποία μπορεί να βιώσει οποιοσδήποτε, άσχετα από την ηλικία που συνοδεύει την ταυτότητά του. Γιατί ο καθένας μας, μπορεί να κυριευτεί από τους δαίμονες και τις προσωπικές του ανασφάλειες. Ο καθένας μπορεί να γίνει θύμα του ίδιου του εαυτού του. Άλλες φορές αστείο, με τον αυτοσαρκασμό και την καυστικότητα της Ζωής να καταφέρνουν να μας ξαλαφρώσουν, και άλλες πάλι συγκινητικό, το "Ήθελα Μόνο Να Χωρέσω", είναι ένα βιβλίο που θα διαβάσετε απνευστί, χάρη στην απλή, άμεση γραφή του, αλλά και που θα σας προβληματίσει, θα σας κάνει να σκεφτείτε και να κοιτάξετε καλύτερα τι συμβαίνει γύρω σας.

http://www.culturenow.gr/25460/vivlio-hthela-mono-na-xwresw-stella-kasdaglh

Οφείλω να ομολογήσω ότι φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, καθώς η ηρωίδα του μπορεί να ταυτιστεί εύκολα με όλους τους έφηβους, οι οποίοι βρίσκονται συνεχώς υπό την πίεση των συνομηλίκων τους για ποικίλα θέματα και επηρεάζονται εύκολα. Πού μπορεί να οδηγήσει αυτό; Η απάντηση είναι ότι, μέσω αυτού του άγχους που δημιουργείται από την πίεση που μας ασκούν καθημερινά οι γύρω μας - και περισσότερο άτομα τα οποία έχουν την ίδια ηλικία με εμάς - και την επιθυμία μας να γίνουμε κάτι "καλύτερο" για να ικανοποιήσουμε, κατά κύριο λόγο, τους άλλους, είναι πολύ πιθανόν να προβούμε σε πράξεις οι οποίες θα έχουν αρνητικές επιπτώσεις για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Για τον λόγο αυτό, λοιπόν, θεωρώ ότι αυτό το βιβλίο θα τραβούσε την προσοχή κάθε εφήβου, διότι όχι μόνο θα μπορέσει να δει τον ίδιο του τον εαυτό μέσα από την προκειμένη ιστορία, αλλά και επειδή θα βρει έναν καλό σύμβουλο που θα τον αποτρέψει από το να πράξει ανάλογα με την συγκεκριμένη ηρωίδα.

http://onlyforbooklovers98.blogspot.gr/2013/11/blog-post_19.html

«Ήθελα μόνο να χωρέσω, να ταιριάξω, να είμαι τέλεια, με οποιοδήποτε κόστος. Όχι πια!».

[…] Το Ήθελα μόνο να χωρέσω είναι ένα βιβλίο για εφήβους, γραμμένο με αμεσότητα στη γλώσσα τους και απόλυτα ειλικρινές γύρω από μερικά από τα πιο σημαντικά θέματα που τους απασχολούν: τις σχέσεις, το σώμα τους, την αποδοχή από το περιβάλλον τους, τις ανασφάλειες αλλά και τις ιδιαιτερότητες που τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Με αληθινό και ζωντανό τρόπο αγγίζει και το ζήτημα της ψυχογενούς ανορεξίας, ένα πρόβλημα σύνθετο και τόσο επικίνδυνο για την υγεία και την ψυχική ισορροπία των εφήβων, που όμως συχνά παραμένει ταμπού για μικρούς και μεγάλους.

http://www.metrogreece.gr/ArticleDetails/tabid/82/ArticleID/387070/Default.a

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

Υπάρχει κάτι που αισθάνεσαι ότι σε έχει δυσκολέψει πολύ, ότι το έχεις παλέψει/δουλέψει/γνωρίσει τόσο καλά που έχεις γίνει λίγο πιο σοφός/ή εξαιτίας του; Ξέρεις, κάτι που σ’ έχει κάνει να νιώσεις και να καταλάβεις πράγματα που ίσως οι άλλοι να μην τα καταλαβαίνουν έτσι ακριβώς και γι’ αυτό αισθάνεσαι την ανάγκη να τους τα εξηγήσεις καμιά φορά;

Αν έχεις ζήσει κάτι τέτοιο, μάλλον πιστεύεις ότι είναι ό,τι πιο ζόρικο σου έχει συμβεί, αλλά η αλήθεια (που πιστεύω) είναι πως πρόκειται για ένα από τα πιο χρήσιμα πράγματα που μπορείς να μοιραστείς με όσους θέλουν να το καταλάβουν.

Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ για τη σχέση με το σώμα μου. Για την ανορεξία. Για την εποχή που πίστευα πως είμαι πραγματικά χοντρή και πως, αν αδυνάτιζα αρκετά, η ζωή μου θα γινόταν ακριβώς όπως την ονειρευόμουν. Ότι θα μπορούσα να χωρέσω όπου ήθελα, ανάμεσα στους άλλους.

Ήθελα όσο τίποτα να μοιραστώ αυτά που έμαθα ζώντας (και ξεπερνώντας) αυτή την εμπειρία, με τον τρόπο που ξέρω καλύτερα να μοιράζομαι: γράφοντας. Γράφοντας ένα βιβλίο. Αυτό το βιβλίο.

Ήταν δύσκολο. Ήταν άβολο. Ήταν μεγάλη πρόκληση να συνδυάσω τα δικά μου συναισθήματα και τις αναμνήσεις με την ιστορία ενός κοριτσιού που θα μπορούσε να είναι εγώ αλλά δεν ήταν. Ήταν μαγικό το να προσπαθήσω να βάλω στο χαρτί όλα αυτά που για αρκετά χρόνια βρίσκονταν μέσα μου σαν ένα πολύχρωμο κουβάρι. Τώρα είναι εδώ, σαν ένα πολύχρωμο κουβάρι στα χέρια σου. Ελπίζω να χαρείς που το μοιραζόμαστε.

Στέλλα Κάσδαγλη

Φταίνε τα ΜΜΕ και η βιομηχανία της μόδας για την ανορεξία;

Τέσσερα κορίτσια, μαθήτριες της Α’ λυκείου του Ραλλείου Λυκείου Θηλέων Πειραιά μου έστειλαν ένα μικρό ερωτηματολόγιο για το project πάνω στο οποίο δουλεύουν, με θέμα τη διατροφή, τις διατροφικές διαταραχές, τη διαφήμιση, τα πρότυπα. Μου ζήτησαν να τους δώσω τη γνώμη μου, με αφορμή το βιβλίο μου και τη συζήτηση που είχαμε κάνει πέρυσι μαζί, όμως έτσι μου έδωσαν, φυσικά, και την αφορμή να σκεφτώ και πολύ γενικότερα πράγματα γύρω από τα θέματα που τις απασχολούν –και που, σε ένα επίπεδο, απασχολούν όλους μας. Να, λοιπόν, οι απαντήσεις μου.
http://stellakasdagli.com/2015/12/16/anorexia-protypa/

Βοηθώντας εφήβους με ψυχογενή ανορεξία

Συνέντευξη της Στέλλας Κάσδαγλη στον Γιώργο Κιούση (Ελευθεροτυπία) με αφορμή το βιβλίο της Ήθελα μόνο να χωρέσω.http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.interviews&id=402467

Ενα βιβλίο για την ανορεξία, από την οποία περνάει η ηρωίδα για να χάσει και να ξαναβρεί τον εαυτό της. Ενα βιβλίο για την εφηβεία, γι' αυτή την περίεργη περίοδο, όπου οι ανασφάλειες, τα ερωτηματικά και οι ευαισθησίες γίνονται τόσο ανεξέλεγκτα που συχνά ξεπερνάνε ακόμα και το ένστικτο της επιβίωσής μας.

«Ηθελα μόνο να χωρέσω», εκδόσεις Πατάκη, της Στέλλας Κάσδαγλη, δημοσιογράφου, μεταφράστριας και συγγραφέως. Τελείωσε Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα, πήρε το μεταπτυχιακό της στις Θεωρίες των ΜΜΕ από το University of East London. Εχει μία κόρη τριών ετών και το «Ηθελα μόνο να χωρέσω» είναι το δεύτερο βιβλίο της.

- Βιωματικό;

«Εχω υπάρξει έφηβη με ψυχογενή ανορεξία και έχασα και βρήκα πολλά μέσα από αυτή την περιπέτεια. Η άμυνα και η προστασία μου ήταν το να μιλάω ανοιχτά γι' αυτό, όμως πάντα ήθελα να κάνω κάτι παραπάνω, να μοιραστώ ό,τι έμαθα κι ό,τι ψάχνω· ακόμα να μάθω από αυτή την ιστορία. Βρήκα τον τρόπο μέσα από ένα πράγμα που ξέρω να κάνω κάπως καλά: το γράψιμο. Μακάρι το βιβλίο να βοηθήσει ένα ή πολλά παιδιά να νιώσουν λιγότερο χαμένα. Και έναν ή περισσότερους ενήλικους να καταλάβουν κάτι περισσότερο για το μυστήριο που λέγεται διατροφική διαταραχή».

 - Η ιστορία;

«Δεν έγραψα τη δική μου ιστορία, μόνο εμπνεύστηκα από αυτήν. Από την άλλη, οι "τυπικές" ιστορίες είναι τόσο προβληματικές για τη λογοτεχνία όσο και μια γαβάθα πλαστικά φρούτα για ένα πικνίκ. Πώς να γράψεις μια "τυπική" ιστορία, όταν οι αιτίες, τα συναισθήματα, οι εντάσεις και οι σχέσεις είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους και τόσο πολύπλοκα για να τα χωρέσει κανείς σε λέξεις;».

- Απαντά στα γιατί;

«Τα "γιατί" είναι τόσα όσα και οι έφηβοι. Το μόνο που ξέρω (και που προσπάθησα να πω μέσα από το βιβλίο, τον τίτλο του, το εξώφυλλό του) είναι ότι οι αιτίες είναι πολύ βαθύτερες από τη ματαιοδοξία και τα πρότυπα ομορφιάς, που συχνά παρουσιάζονται ως οι βασικοί ένοχοι. Μία έφηβη που αρνείται να φάει προσπαθεί να κάνει πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα από το να μοιάσει με μοντέλο».

- Τι τους λέμε;

«Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προσπάθεια κάποιου να βοηθήσει έναν έφηβο με ψυχογενή ανορεξία είναι η άμυνά του. Η σιγουριά ότι όλοι είναι εναντίον του. Το ότι η αυτοπειθαρχία για εκείνον είναι πια μέσον επιβίωσης. Ο φόβος του να βγει από το τρενάκι όπου ο ίδιος έχει βάλει τον εαυτό του».

- Πάθηση «πολυτελείας»;

«Μπορεί να είναι, όταν τα προβλήματα της καθημερινότητας αφορούν πλέον θέματα επιβίωσης. Μπορεί και να μην είναι, όταν ξαφνικά πολύς κόσμος αισθάνεται ότι χάνει τον έλεγχο στη ζωή του. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πολλοί άνθρωποι (όχι μόνο έφηβοι) μπορεί να αναζητήσουν μια ψευδαίσθηση ελέγχου σε κάτι τόσο πρωταρχικό όσο το φαγητό ή η στέρησή του».

- Μια συμβουλή;

«Για τις μητέρες που έχουν κόρες, ώστε να τις θωρακίσουν απέναντι στις διατροφικές διαταραχές. Να αντιμετωπίσουν τη δική τους σχέση με την τροφή και το σώμα τους. Και να μάθουν στις κόρες τους να νιώθουν με το σώμα τους, όχι να το κοιτάζουν απ' έξω επικριτικά».

- Θεραπεύει η Τέχνη;

«Εκεί συναντιέται κανείς με χαρακτήρες που βιώνουν αντίστοιχα συναισθήματα με τα δικά του. Αλλά κυρίως βρίσκει μια ασχολία που κάνει το χρόνο να περνάει σαν αστραπή και όλα τα υπόλοιπα (ανασφάλειες, αγωνίες, αυτοκαταστροφικούς φαύλους κύκλους) να φαντάζουν ως άχρηστοι αντιπερισπασμοί. Για έναν έφηβο που καταστρέφει τη ζωή του αρνούμενος να φάει, το να ανακαλύψει στην τέχνη το πάθος του μπορεί να τον πείσει ότι είναι πιο σημαντικό να είναι καλά, για να δημιουργήσει, παρά να είναι "τέλειος"».

Συνέντευξη της Στέλλας Κάσδαγλη με στις Ντένια Ζιωτοπούλου και Γεωργία Κωτσιοπούλου (savoirville.gr) με αφορμή το βιβλίο της Ήθελα μόνο να χωρέσω. http://www.savoirville.gr/ithela-mono-na-xoresw/

Η Στέλλα Κάσδαγλη ξεκίνησε ως μεταφράστρια, αλλά στην πορεία έγινε και δημοσιογράφος. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στην Αθήνα και Θεωρία των ΜΜΕ στο Λονδίνο και αποφάσισε ότι προτιμάει το βρετανικό σινεμά και τα γαλλικά ποτάμια. Πλέον, εργάζεται ως διευθύντρια σύνταξης στο περιοδικό Cosmopolitan, μεταφράζει ξένη λογοτεχνία, γράφει άρθρα που θα ήθελε να διαβάσει και προσπαθεί να φανταστεί πώς θα είναι ο κόσμος όταν θα ’χει μεγαλώσει η μικρή της Στεφανία.

- Το καινούργιο σου βιβλίο έχει τίτλο “Ήθελα μόνο να χωρέσω“. Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια για την έφηβη ηρωίδα του βιβλίου, Ζωή;

Η Ζωή είναι 15 χρονών και καθόλου έτοιμη για το Λύκειο, για την αλλαγή σχολείου, για τις αλλαγές στο σώμα της, για τις αλλαγές γενικώς. Στην προσπάθειά της να ταιριάξει, να χωρέσει στο νέο περιβάλλον, να κρατήσει τους φίλους της και να κερδίσει τον τύπο που της αρέσει, αλλά που δεν λέει να γυρίσει να την κοιτάξει, επιλέγει να ελέγξει την κατάσταση με το μόνο τρόπο που ξέρει: να γίνει αυτό που πιστεύει ότι όλοι θεωρούν όμορφο, ακόμα κι αν έτσι ρισκάρει να χάσει τον ίδιο της τον εαυτό. Όσο προχωράει το βιβλίο, και μέσα από την περιπέτεια της ψυχογενούς ανορεξίας, η Ζωή θα χάσει και ανακαλύπτει ξανά από την αρχή τον τρόπο να προχωράει, να βρίσκει τη θέση της, να αγαπάει τον εαυτό της και να χαίρεται την κάθε στιγμή.

- Το «Ήθελα μόνο να χωρέσω» είναι ένα βιβλίο για εφήβους. Γιατί επέλεξες να γράψεις μια ιστορία που να απευθύνεται στη συγκεκριμένη και τόσο ευαίσθητη κοινωνική ομάδα; Πιστεύεις ότι τα παιδιά αυτής της ηλικίας έχουν πολλά θέματα που τους απασχολούν αλλά δύσκολα τα εκφράζουν και δη στους “μεγάλους”;

Με συγκινεί πολύ η εφηβεία, γιατί είναι μια περίοδος με τόσο έντονους προβληματισμούς και ανασφάλειες. Κι έτσι συχνά μας σπρώχνει σε αποφάσεις και κινήσεις και επιλογές που παρότι φαντάζουν λες και είναι η μόνη μας ελπίδα, τελικά πολύ συχνά αποδεικνύονται τελείως αυτοκαταστροφικές. Έτσι είναι και οι διατροφικές διαταραχές, ειδικά η ανορεξία, κι εγώ ήθελα πολύ να μιλήσω με τα παιδιά που βρίσκονται στην πιο ευαίσθητη ηλικία για να κάνουν αυτό το –φαινομενικά αθώο, αλλά συχνά μοιραίο- στραβοπάτημα. Στην πραγματικότητα, νομίζω ήθελα να τους πω αυτό που έμαθα εγώ, the hard way: ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να ζει κανείς. Και να χωράει.

- Ως παιδί στην αντίστοιχη ηλικία είχες νιώσει τις ίδιες ανασφάλειες με την “Ζωή”; Θυμάσαι να είχες περάσει “δύσκολη” εφηβεία;

Φαινομενικά ήμουν υπόδειγμα εφήβου, ήσυχη και ώριμη και πειθαρχημένη και επιμελής και ισορροπημένη… Όμως στην πράξη ήμουν απλώς πάρα πολύ δυσκολεμένη και απελπισμένη κι αυτό φάνηκε όταν κι εγώ, όπως και η Ζωή, στα 15 μου, έπεσα στην παγίδα της ανορεξίας και προσπάθησα μ’ αυτόν τον τελείως λάθος τρόπο να διαχειριστώ το άγχος και την ανασφάλεια και τους φόβους και την απογοήτευση και την ανάγκη μου να γίνω αποδεκτή.

- Πολλές φορές επιθυμούμε διακαώς να αλλάξουμε κάτι στη ζωή μας, αλλά όταν έρχεται αυτή η αλλαγή αποδεικνύεται ότι δεν ήμασταν έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Πόσο έτοιμη νιώθεις απέναντι στις αλλαγές ή πόσο έτοιμη υπήρξες στο παρελθόν για πράγματα ή καταστάσεις που άλλαξαν ξαφνικά στη ζωή σου;

Έχω την αίσθηση ότι είμαι αρκετά σκληραγωγημένη στις μεγάλες αλλαγές και ότι καταφέρνω σχετικά γρήγορα να προσαρμοστώ σε νέα δεδομένα –μάλιστα πολλές φορές αντλώ μια ελαφρώς μαζοχιστική ικανοποίηση από τις σαρωτικές αλλαγές που με αναγκάζουν να αναθεωρήσω ολόκληρα κομμάτια της ζωής μου. Από την άλλη, μπορεί να αποδειχτώ τρομερά φοβισμένη και σχολαστική μπροστά σε πολύ μικρές αλλαγές, που αισθάνομαι εκείνη την ώρα ότι βγάζουν εκτός ελέγχου τη μέρα μου. Άβυσσος…

- Το βιβλίο «Ήθελα μόνο να χωρέσω» τολμά να αγγίξει το ζήτημα της ψυχογενούς ανορεξίας, ένα πρόβλημα σύνθετο και επικίνδυνο τόσο για τη σωματική όσο και την ψυχική υγεία των εφήβων. Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη περίπτωση που σε ευαισθητοποίησε τόσο ώστε να αναφερθείς σε αυτό, στο βιβλίο σου;

Ναι, η δική μου. Υπήρξα ανορεκτική από τα 15 μέχρι (τουλάχιστον) τα 17 μου και από πολύ νωρίς θέλησα να μιλήσω γι’ αυτή την εμπειρία και να τη μοιραστώ. Τόσο με εφήβους που μπορεί να βίωναν συναισθήματα παρόμοια με αυτά που είχα βιώσει κι εγώ, όσο και με ενήλικες, που καταλάβαινα ξανά και ξανά ότι αντιμετώπιζαν (και αντιμετωπίζουν) τη συγκεκριμένη ασθένεια μ’ έναν καθόλου βοηθητικό τρόπο.

- Ξεκίνησες ως μεταφράστρια αλλά στην πορεία έγινες δημοσιογράφος και τώρα συγγραφέας. Το ότι ασχολήθηκες με το συγγραφικό έργο το θεωρείς φυσική συνέπεια των επαγγελματικών επιλογών σου ή υπήρχε πάντα μέσα σου ως επιθυμία και βγήκε στην επιφάνεια όταν βρήκε πρόσφορο έδαφος;

Αυτό που υπήρχε μέσα μου πάντα ήταν μια άρνηση και μια αντίσταση προς το γράψιμο, παρότι όλες μου οι επαγγελματικές επιλογές περιστρέφονταν (μαζοχιστικά πάλι) γύρω απ’ αυτό. Μπορεί να είχα να γράψω ένα κομμάτι 1000 λέξεων και να μην κοιμόμουν δυο βράδια από το άγχος μου μέχρι να το γράψω. Ευτυχώς όταν έμεινα έγκυος άρχισα να καταγράφω την εμπειρία μου σε ένα μπλογκ, το Κοιλίτσα.com, κι αυτό οδήγησε σε δύο μεγάλα καλά για μένα: το πρώτο ήταν ότι, με την ελεύθερη, καθημερινή γραφή απομυθοποίησα κάπως τον τρόμο της λευκής σελίδας. Και το δεύτερο ότι μέσα σε 9 μήνες, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, είχα γράψει το πρώτο μου (ομότιτλο) βιβλίο. Μετά απ’ αυτό ήταν θέμα χρόνου να σκεφτώ ότι ίσως μπορεί να τα καταφέρω να γράψω κι ένα δεύτερο.

- Πότε νιώθεις πιο έτοιμη για να ξεκινήσεις να γράφεις, μπροστά σε μια λευκή κόλλα χαρτί ή όταν ανοίγεις ένα κενό έγγραφο στον υπολογιστή σου; Ή απλά όταν σκέφτεσαι;

Όταν σκέφτομαι τι θα ‘θελα να γράψω, νιώθω ότι μπορώ να γράψω τα πάντα –είναι η πιο ωραία στιγμή. Όταν κάθομαι να γράψω νιώθω πιο ανέτοιμη από ποτέ και μπορώ να βρω χιλιάδες δικαιολογίες για να μην το κάνω. Ειδικά όταν το έγγραφο στον υπολογιστή μου είναι κενό (είπαμε ότι απομυθοποίησα κάπως τον τρόμο της λευκής σελίδας, αλλά δεν τον εξαφάνισα κιόλας).

- Όταν κουραστείς να γράφεις, να μεταφράζεις ή να ασχολείσαι με τη δημοσιογραφία και τη δουλειά σου γενικότερα, με τι θα επέλεγες να ασχοληθείς;

Νομίζω ότι το ένα πράγμα που δεν θα κουραστώ ποτέ να κάνω είναι να διαβάζω. Αν μου βρείτε μία δουλειά που μπορώ να κάνω απλώς διαβάζοντας, θα επιλέξω αυτήν.

Συνέντευξη της Στέλλας Κάσδαγλη στο parentbook.gr

http://parentbook.gr/component/k2/item/1120-interview-stella-kasdagli.html

Συνέντευξη Στέλλας Κάσδαγλη στο diastixo.gr

http://diastixo.gr/aprosopo-2/3071-kasdagli?