Απόσπασμα
Play
Σε βλέπω να έρχεσαι από την άλλη μεριά του δρόμου τρέχοντας, σε βλέπω να κόβεις λίγο πριν από το φορτηγάκι και να περπατάς, σε βλέπω να κοιτάς τον μπαμπά. Εγώ έχω ήδη ακούσει τις σειρήνες και του μιλάω στο κινητό, αλλά δε σε χάνω από τα μάτια μου γιατί μ’ αρέσει το σουλούπι σου και πρέπει να ‘σαι πολύ τρελός για να βγαίνεις για τζόκινγκ στη βροχή. Μετά πλησιάζεις προς το μέρος μου, αλλά δε με βλέπεις παρότι είμαι ντυμένη σαν πουλί, γιατί έχεις στο μυαλό σου τις σειρήνες που πλησιάζουν. Εγώ θα έπρεπε να έχω ήδη εξαφανιστεί, αλλά δεν το κάνω γιατί πρέπει οπωσδήποτε να δω το πρόσωπό σου. Κρύβομαι πίσω από μια πικροδάφνη και σε περιμένω να περάσεις. Εσύ είσαι γυρισμένος από την άλλη, από κει που έρχονται τα περιπολικά, και τότε ακούω τον εαυτό μου να σου φωνάζει «ψιτ» γιατί, αν δεν το έκανα, θα σε έχανα για πάντα. Κι είχες ακριβώς το πρόσωπο που περίμενα, την απορία στα μάτια που περίμενα. Και τότε, δίχως να ‘χω σχεδιάσει το παραμικρό, μου ‘ρθε εκείνο το «Αγκάλιασέ με και φίλα με» κι εσύ τι απάντησες; Θυμάσαι;… Απάντησες «γιατί;». Κι εκείνη τη στιγμή σε ερωτεύτηκα.
Ναι, ρε ψηλέ, σ’ ερωτεύτηκα, ό,τι και να ‘σαι, επειδή με ρώτησες εκείνο το «γιατί» κι αμέσως έκανες ελάχιστα πίσω ξαφνιασμένος, και τα μάτια σου κρύβαν μια σταλιά φόβο πίσω από την απορία και τα χείλη σου μισάνοιξαν τόσο ώστε να καταλάβω πως αυτά είναι τα χείλη που θέλω να με φιλήσουν για πρώτη φορά και μετά… Θυμάσαι μετά, έτσι δεν είναι;… Κι έπειτα, όταν είχαμε πια απομακρυνθεί από τους σεκιουριτάδες (έπιασε το κόλπο, είδες; Κανείς δεν ανακρίνει τα ζευγαράκια!) κι ήξερα ότι έπρεπε να χωρίσουμε γιατί έφτανε η αστυνομία, κατέβασα την κουκούλα γιατί ήθελα οπωσδήποτε να με δεις καλά κι ας μοιάζω τόσο με την Έιμι. Δε μοιάζω, δηλαδή, αλλά κάνω τα πάντα για να της μοιάσω. Κι εκεί έκανα το τεράστιο λάθος να σε φιλήσω μόνο στο μάγουλο (γιατί δεν είχα πια δικαιολογία να σε φιλήσω στα χείλη και γιατί ντρεπόμουνα – Θεέ μου, ντρεπόμουν ξαφνικά τόσο πάρα πολύ), και μετά να σου πω μόνο «γεια» δίχως να σκεφτώ το πιο απλό, το πιο χαζό, το πιο συνηθισμένο: να πάρω το τηλέφωνό σου, ψηλέ. Το τηλέφωνό σου… Αλλά ούτε εσύ μου ζήτησες το δικό μου, ψηλέ, αν και κατάλαβα πως ήσουν ανίκανος να αντιδράσεις σε τέτοια κίτρινη καταιγίδα που πέρασε από πάνω σου.
Stop
Περίληψη
ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ Εφηβικού-Νεανικού Λογοτεχνικού Βιβλίου 2012
Αθήνα, Μάιος-Ιούλιος 2011. Απειλή χρεοκοπίας, αγανάκτηση, ανεργία, κατήφεια, οργή, ακτιβισμός, κολεκτίβες, ανταλλακτήρια αγαθών, συναυλίες, το απρόσμενο τέλος της Έιμι Γουαϊνχάουζ, οικογενειακές υποθέσεις, απόπειρες ενηλικίωσης, έρωτες, φιλίες, απογοητεύσεις…
Μέσα σε όλα αυτά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι συναντιούνται με τον πιο παράδοξο τρόπο την τελευταία βροχερή μέρα της άνοιξης. Ο ένας τρέχει για να φύγει από τη μιζέρια του σπιτιού του, η άλλη ακολουθεί, παρά τη θέλησή της, τον πατέρα της στις παρακινδυνευμένες ακτιβιστικές του πράξεις. Η συνάντησή τους δε θα διαρκέσει πάνω από δύο λεπτά (κι αυτά σιωπηλά), αλλά θα τους αφήσει διψασμένους για συνέχεια.
Έρωτας; Ανάγκη; Απελπισία; Θα δείξει. Αρκεί να ξαναβρεθούν…
Ένα μυθιστόρημα τρυφερό, με έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις, που έχει για φόντο μια παρέα αγανακτισμένων νέων που στήνουν μια κολεκτίβα ανταλλαγής αγαθών, ακραίες ακτιβιστικές πράξεις, μουσικές της Έιμι και μια κοινωνία που ψάχνει τον προσανατολισμό της.
Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, με τις φωνές των δύο ηρώων να εναλλάσσονται, το μυθιστόρημα πραγματεύεται το ζήτημα της ταυτότητάς τους και της ανάγκης τους να απαγκιστρωθούν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της οικογένειάς τους προκειμένου να αρθρώσουν τον δικό τους λόγο.
Αποτελεί το τρίτο και τελευταίο μέρος της Τριλογίας του Δρόμου που ξεκίνησε με το Κάπου ν’ ανήκεις (2010) και συνεχίστηκε με τις Ύαινες (2011).
Ανακαλύψτε όλα τα βιβλία της σειράς:
Soundtrack
Μουσικές
«Back to black» – το κομμάτι της Έιμι Γουαϊνχάουζ που έχει ηχογραφήσει η Χριστίνα και μέσα από αυτό τη γνωρίζει ο Στέλιος. Το κομμάτι τους.
http://www.youtube.com/watch?v=TJAfLE39ZZ8&feature=related
Ο Στέλιος ακούει το «Valerie» της Έιμι Γουαϊνχάουζ στο δωμάτιό του, ενώ έξω οι δικοί του πλακώνονται για ένα τριαντάρι.
http://www.youtube.com/watch?v=d_EADBnXjXc&feature=related
Η Χριστίνα είναι λυπημένη και θέλει τρία πράγματα: Ν’ ακούσει, να τραγουδήσει, να νιώσει το «To know him is to love him». Της Έιμι Γουαϊνχάουζ, φυσικά.
http://www.youtube.com/watch?v=zUW8-ttj95s
«Αν μου ’λεγε κάποιος ότι θα έβαζα για soundtrack μιας σημαντικής στιγμής της ζωής μου ένα τραγούδι του Καζαντζίδη, θα του απαντούσα ότι είναι παρανοϊκός» σκέφτεται απελπισμένος ο Στέλιος σιγοτραγουδώντας το «Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο». Μόνο που κάνει ένα συνηθισμένο λάθος – το τραγούδι δεν το τραγουδάει ο Καζαντζίδης αλλά ο Μπάμπης Τσετίνης…
http://www.youtube.com/watch?v=5zOPyTMR4IY
Ταινίες
Τρέιλερ της ταινίας «Τιτανικός» – η ρομαντική ταινία που έβλεπε και ξανάβλεπε η Χριστίνα όταν είχε χάσει τις ελπίδες της ότι θα ξανάβρισκε τον Στέλιο.
http://www.youtube.com/watch?v=MtSTrceeFZY&feature=fvwrel
Τρέιλερ της ταινίας «Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία» – η ρομαντική κομεντί που έβλεπε και ξανάβλεπε η Χριστίνα (μετά τον «Τιτανικό») όταν είχε χάσει τις ελπίδες της ότι θα ξανάβρισκε τον Στέλιο.
http://www.youtube.com/watch?v=9JMuyzm3JRU
Τρέιλερ της ταινίας «Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες» – η ταινία που άφηνε ο πατέρας της Χριστίνας στα σπίτια που «απαλλοτρίωνε».
http://www.greektube.org/content/view/31020/2/
Video
Book trailer για την Τριλογία του Δρόμου.
«Back to black» – το κομμάτι της Έιμι Γουαϊνχάουζ που έχει ηχογραφήσει η Χριστίνα και μέσα από αυτό τη γνωρίζει ο Στέλιος. Το κομμάτι τους.
Ο Στέλιος ακούει το «Valerie» της Έιμι Γουαϊνχάουζ στο δωμάτιό του, ενώ έξω οι δικοί του πλακώνονται για ένα τριαντάρι.
Η Χριστίνα είναι λυπημένη και θέλει τρία πράγματα: Ν’ ακούσει, να τραγουδήσει, να νιώσει το «To know him is to love him». Της Έιμι Γουαϊνχάουζ, φυσικά.
«Αν μου ’λεγε κάποιος ότι θα έβαζα για soundtrack μιας σημαντικής στιγμής της ζωής μου ένα τραγούδι του Καζαντζίδη, θα του απαντούσα ότι είναι παρανοϊκός» σκέφτεται απελπισμένος ο Στέλιος σιγοτραγουδώντας το «Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο». Μόνο που κάνει ένα συνηθισμένο λάθος – το τραγούδι δεν το τραγουδάει ο Καζαντζίδης αλλά ο Μπάμπης Τσετίνης…
Ο Moby στην Αθήνα στις 22/6/11. Τη μέρα εκείνη ήταν να παίξει μαζί του και η Έιμι Γουαϊνχάουζ. Τόσο ο Στέλιος όσο και η Χριστίνα είχαν ονειρευτεί ότι τη μέρα εκείνη θα ξαναβρίσκονταν.
Ο θάνατος της Έιμι Γουαϊνχάουζ στην ελληνική τηλεόραση (όπως τον έμαθε η Ειρήνη) – χαρακτηριστικό ρεπορτάζ.
Τρέιλερ της ταινίας «Τιτανικός» – η ρομαντική ταινία που έβλεπε και ξανάβλεπε η Χριστίνα όταν είχε χάσει τις ελπίδες της ότι θα ξανάβρισκε τον Στέλιο.
Τρέιλερ της ταινίας «Τέσσερις γάμοι και μία κηδεία» – η ρομαντική κομεντί που έβλεπε και ξανάβλεπε η Χριστίνα (μετά τον «Τιτανικό») όταν είχε χάσει τις ελπίδες της ότι θα ξανάβρισκε τον Στέλιο.
Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει
«Οι πρωτόγονοι μιας νέας συνειδητότητας – Μια ματιά στην ελληνική νεολαία τον καιρό της κρίσης»: Άρθρο του Φίλιππου Μανδηλαρά στη γερμανική εφημερίδα Augsburger Allgemeine.
[στα γερμανικά / στα ελληνικά (μτφρ.: Doris Wille)]
Ο Φίλιππος Μανδηλαράς μας μιλά για το βιβλίο του “Ζωή σαν ασανσέρ” το οποίο πρόσφατα απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Εφηβικού - Νεανικού Βιβλίου.
http://www.ianos.gr/magazine/o-filippos-mandilaras-gia-ti-zoi-san-asanser.html
Συνέντευξη του Φίλιππου Μανδηλαρά στο διαδικτυακό ροκ περιοδικό Wild Thing Εναλλακτικές Διαδρομές http://www.wildthing.gr/articlepage.php?AID=1555
[...] Τα βιβλία της τριλογίας ανήκουν στη ρεαλιστική λογοτεχνία. Το μυστικό εδώ (και ειδικά όταν απευθύνεσαι σ' ένα πολύ απαιτητικό κοινό - όπως είναι οι έφηβοι - που διαρκώς ανανεώνεται) είναι ο συγχρονισμός με τον έφηβο της εποχής που γράφεις. Γι' αυτό και η ονομαζόμενη εφηβική λογοτεχνία (ειδικά όταν πρόκειται για έργα ρεαλιστικά) είναι ένα είδος συνολικά θνησιγενές, καθώς πολύ σύντομα το θέμα, η γλώσσα κι ο ρυθμός που έχει ένα κείμενο ξεπερνιούνται και διαβάζεται πλέον σαν ιστορικό κι όχι σύγχρονο. [...] την ονόμασα τριλογία γιατί γράφτηκε και αναφέρεται σε μια πολύ συγκεκριμένη χρονική περίοδο μεγάλων αναταραχών στην ελληνική κοινωνία (2009-2011) η οποία, κατά τη γνώμη μου, έχει τελειώσει. Δεν θέλω να κρίνω αποτελέσματα ούτε να βγάλω συμπεράσματα, αλλά τελείωσε. Το επόμενο βιβλίο θα διαδραματίζεται σε ένα νησί και θα αναφέρεται στο πώς ένας ξένος θα καταφέρει να διαβρώσει αυτό που μέχρι τότε πίστευαν ως αδιάρρηκτο κοινωνικό ιστό, χρησιμοποιώντας κυρίως τους εφήβους ως πιστό στρατό. Εδώ έχουμε ναρκωτικά, trafficking, βία, ρατσισμό και - κυρίως - μεθόδους χειραγώγησης. Τρομακτικό, αλλά έγινε και εξακολουθεί να γίνεται.
Συνέντευξη Φίλιππου Μανδηλαρά στο Jumping Fish: «Καθένας θεραπεύεται από την τέχνη που του ταιριάζει» http://www.jumpingfish.gr/culture/art/3618
Το Σεπτέμβριο του 2010 είχα μόλις ολοκληρώσει τις «Ύαινες» και είχα πρόθεση να γράψω ένα μυθιστόρημα εξίσου σκληρό με αυτές. Ένα μυθιστόρημα στο κλίμα των ημερών, με κυνηγημένους, φοβισμένους αλλά και αδίστακτους μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, αδίστακτους αλλά και φοβισμένους Αθηναίους στις ίδιες περιοχές, μια κατάληψη απελπισμένων και όχι μόνο, κι έναν απαγορευμένο έρωτα.
Κι ενώ το χτίσιμο του μυθιστορήματος προχωρούσε (τουλάχιστον στο μυαλό μου), ήρθαν τα γεγονότα των αρχών του 2011 στην Αθήνα κι έκαναν πραγματικότητα την πιο φρικτή φαντασία μου. Ένας άντρας ελληνικής υπηκοότητας δολοφονήθηκε από δυο αλλοδαπούς για μια βιντεοκάμερα, στη συνέχεια εθνικιστές εισέβαλαν σε σπίτια μεταναστών και χτυπούσαν αλόγιστα οποιονδήποτε ήταν διαφορετικός ως αντίποινα, και σύντομα το κέντρο της πρωτεύουσας μεταβλήθηκε σε πεδίο μάχης…
Κάπου εκεί, εγκατέλειψα την ιστορία μου γιατί σκέφτηκα ότι όλοι εσείς, αλλά κι εγώ ο ίδιος έχουμε εισπράξει (και δυστυχώς εισπράττουμε ακόμα) υπερβολικά μεγάλες ποσότητες βίας στην καθημερινότητά μας. Δε χρειάζεται άλλο, σκέφτηκα.
Ως αντίδραση, λοιπόν, στο ζοφερό κλίμα των ημερών, αποφάσισα να γράψω ένα μυθιστόρημα φωτεινό, πρόσχαρο και τρυφερό – ένα μυθιστόρημα σαν χάδι αισιοδοξίας που θα ολοκλήρωνε την άτυπη τριλογία η οποία ξεκίνησε με το «Κάπου ν’ ανήκεις».
Το «Ζωή σαν Ασανσέρ» είναι, λοιπόν, ένα καθαρόαιμο λαβ στόρι στην Αθήνα του σήμερα. Κι όταν λέμε «Αθήνα του σήμερα», εννοούμε κολεκτίβες, ανταλλακτήρια αγαθών, ακτιβιστές, οργισμένους και αγανακτισμένους πολίτες, κοινωνία σε αναβρασμό και σε αναζήτηση προσανατολισμού.
Σε αυτό το πλαίσιο κινούνται οι δυο ήρωες, σε αυτό το πλαίσιο ερωτεύονται και σε αυτό το πλαίσιο αναζητούν ο ένας τον άλλον. Κι ας ξεχνάνε πολλές φορές σε ποιον τόπο ζούνε (και μαζί με αυτούς κι ο αναγνώστης) κι ας ξεχνιούνται στη μικρή, ολοκαίνουρια, παροδική καθημερινότητά τους… Όλοι μας έχουμε ανάγκη να βρούμε καταφύγιο σε μια μικρή, ολοκαίνουρια, παροδική καθημερινότητα. Κι ας διαρκεί όσο η επίσκεψη ενός ασανσέρ στο ρετιρέ. Κι ας γνωρίζουμε ότι μετά το ασανσέρ μπορεί και να βυθιστεί στο υπόγειο.
Θα ξανανέβει, όμως. Έτσι δεν είναι;
Διακρίσεις
- ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ Εφηβικού-Νεανικού Λογοτεχνικού Βιβλίου 2012
Σχόλια
Δεν προβλέπεται συνέχεια του βιβλίου. Αν θέλεις βέβαια, μπορείς να διαβάσεις τα άλλα δύο βιβλία της θεματικής τριλογίας: Κάπου ν' ανήκεις και Ύαινες. Είναι τα απόλυτα εφηβικά βιβλία!