Περίληψη

Ο Οράτιος είναι ένα αγόρι δεκαπέντε ετών με υψηλό IQ, το οποίο ένιωθε πάντοτε άβολα μέσα στο οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνε. Έτσι, φρόντιζε πάντοτε να καταφεύγει σε παράλληλους κόσμους, κατασκευάζοντας στην αρχή έναν φανταστικό φίλο και, στη συνέχεια, όσο μεγάλωνε, βουτώντας στον φανταστικό κόσμο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Τον τελευταίο καιρό, μάλιστα, που η οικογένειά του μετακόμισε σε μια άγνωστη γι’ αυτόν επαρχιακή πόλη όπου καλείται να κοινωνικοποιηθεί, ο Οράτιος αποκόπηκε εντελώς από την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να χάσει τα όρια και να διακομιστεί τελικά στο νοσοκομείο μετά από ατελείωτες ώρες παιχνιδιού.

Στο μυθιστόρημα παρακολουθούμε τον ήρωα καθώς προσπαθεί να ανακτήσει την πραγματικότητα και να αναδομήσει τη ζωή του με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου που επισκέπτεται και μιας παλιάς του φίλης (και αδήλωτου έρωτα), προσπαθώντας, παράλληλα, να μην πέσει ξανά στην παγίδα των παιχνιδιών.

Μια δυνατή ιστορία απεξάρτησης και ενηλικίωσης που θα συζητηθεί, γιατί αγγίζει ευαίσθητες χορδές της ζωής των εφήβων σήμερα.

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

Πώς και γιατί έγραψα ένα μυθιστόρημα για το gaming

ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΑΥΤΟ έχει μια μικρή ιστορία.

Ένα Σάββατο, πηγαίνοντας να νοικιάσω ένα dvd στο βιντεοκλάμπ της γειτονιάς μου, είδα στο πατάρι μερικούς εφήβους να κάθονται μπροστά σε κονσόλες και με το χειριστήριο στο χέρι να παίζουν με εντυπωσιακή προσήλωση βιντεοπαιχνίδια. Κάθισα κοντά τους από περιέργεια, παρακολούθησα για δυο περίπου ώρες το παιχνίδι τους, βίωσα την εικονική πραγματικότητα στην οποία είχαν βυθιστεί και…

Αυτό ήταν. Είχα βρει θέμα για το καινούριο μου μυθιστόρημα.

Όμως το να βρεις ένα θέμα πιασάρικο, όπως λένε οι έφηβοι, δεν αρκεί. Η φύση του συγκεκριμένου θέματος απαιτεί ειδικές γνώσεις και εμπειρία, που εγώ δε διέθετα. Έτσι, ξεκίνησα μια μεγάλη και σε βάθος έρευνα. Λόγω της δουλειάς μου –με καλούν σε πολλά σχολεία– είχα την ευκαιρία να συζητήσω με δεκάδες εφήβους. Όταν μάλιστα τους εξομολογήθηκα πως προτίθεμαι να γράψω ένα βιβλίο για το gaming, τόσο ενθουσιάστηκαν που κάποιοι με αποκάλεσαν «γιαγιά των ονείρων τους», προσωνυμία που τη βρήκα πολύ κολακευτική.

Με τη βοήθεια, λοιπόν, όλων αυτών των νεαρών, γνώρισα τα βιντεοπαιχνίδια. Μου εξήγησαν γιατί παίζουν, με ποια κριτήρια επιλέγουν τα παιχνίδια και πώς αισθάνονται όταν καλύπτουν όλα τα επίπεδα. Συνομίλησα με νεαρούς που παραδέχθηκαν πως κλέβουν ώρες από τον ύπνο τους προκειμένου να τελειώσουν ένα παιχνίδι και ότι συχνά ξεχνούν ακόμα και να φάνε. Επίσης μελέτησα άρθρα ειδικών για τους κινδύνους που ελλοχεύουν, διάβασα στο διαδίκτυο κριτικές χρηστών για διάφορα βιντεοπαιχνίδια και ζήτησα συμβουλές και βοήθεια από μια παιδοψυχολόγο.

Εφοδιασμένη, πλέον, με αρκετές γνώσεις γύρω από τα βιντεοπαιχνίδια και αφού δοκίμασα να παίξω κι εγώ ένα δυο, στρώθηκα στη δουλειά. Ήδη μέσα στο μυαλό μου είχα αρχίσει να πλάθω την ιστορία που ήθελα να γράψω. O ήρωάς μου ο Οράτιος αφηγείται με αφοπλιστική ειλικρίνεια την ιστορία του, περιγράφοντας καταστάσεις και γεγονότα που άλλα συνέβησαν και άλλα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί. Γιατί κάπως έτσι δουλεύει ο μυθιστοριογράφος. Κλέβει ιδέες από την πραγματική ζωή και πάνω σε αυτές στήνει τον δικό του μύθο.

Μ. Κ.