Απόσπασμα

Στην αρχή της ζωής της η γιαγιά Καλλιόπη ήταν όλος ο κόσμος της. Οι υπόλοιποι μεγάλοι, οι γονείς της, δηλαδή, κι ο παππούς, έλειπαν σχεδόν όλη μέρα απ’ το σπίτι. Δούλευαν στο τζαμάδικο, το μαγαζί που είχε στήσει στον Πειραιά ο παππούς με τον συνεταίρο του τον κυρ Θεμιστοκλή πολλά χρόνια πριν γεννηθεί εκείνη.

Τίποτε δεν άλλαξε ούτε κι όταν γεννήθηκε ο αδερφός της ο Γιωργάκης.  Η μαμά τους ξαναγύρισε μετά από λίγο στη δουλειά της στο λογιστήριο του μαγαζιού κι η γιαγιά Καλλιόπη έμεινε να φροντίζει το σπίτι κι εκείνους τους δυο, με μια Σταματίνα –ίσα ίσα που τη θυμόταν η Κέλλυ– βοηθό στις βαριές δουλειές, γιατί τα υπόλοιπα τα ’φερνε βόλτα η γιαγιά Καλλιόπη μονάχη. Ιδιαίτερα το μαγείρεμα.

Η Κέλλυ, ο Γιωργάκης και το μαγείρεμα ήταν οι αδυναμίες της κι είχε καταφέρει να τις βολέψει και τις τρεις, χωρίς η μια να δημιουργεί πρόβλημα στην άλλη. Η Κέλλυ θυμόταν πως περιμένανε να κοιμηθεί ο μικρός και μετά κατέβαιναν με τη γιαγιά Καλλιόπη απ’ την εσωτερική σκάλα που επικοινωνούσε με το τζαμάδικο για να πάνε σ’ αυτούς που δούλευαν εκεί κολατσιό. Μπουρεκάκια σπανακόπιτα, τσουρέκια πολίτικα ή τα κουλουράκια που έφτιαχνε η γιαγιά Καλλιόπη για το σπίτι. Οι φορτηγατζήδες και οι εργάτες του σωματείου φορτοεκφορτωτών που βοηθούσαν στη μεταφορά των μεγάλων τζαμιών πλησίαζαν διστακτικά όταν η γιαγιά Καλλιόπη τους προσκαλούσε:  «Κοπιάστε». Σκούπιζαν αμήχανα στο παντελόνι τα βρόμικα χέρια τους και χαμογελούσαν στην Κέλλυ που, με το σοβαρό ύφος της βοηθού –ήταν ο ρόλος που της είχε αναθέσει η γιαγιά– μοίραζε με τη σειρά της τις χαρτοπετσέτες. Όσοι ήταν παλιοί γνώριμοι του μαγαζιού και την ήξεραν της χαμογελούσαν ακόμη πιο πλατιά. «Τι κούκλα είσαι εσύ. Μπράβο το κορίτσι, νοικοκυρά σαν τη γιαγιά του» κι άλλα τέτοια που την έκαναν να νιώθει περήφανη και σπουδαία.

Μερικές φορές η μαμά της έβγαινε από το γραφείο για να της σιάξει το μπλουζάκι που φορούσε ή το κοκαλάκι με το οποίο η γιαγιά τής είχε μαζέψει τα μαλλιά. Στεκόταν ένα βήμα πίσω να την καμαρώσει, «Κουκλίτσα μου εσύ!».  Ύστερα έσκυβε για να την πάρει αγκαλιά και να της δώσει ένα φιλί. «Αχ, Κέλλυ, βάρυνες» αναστέναζε.

Τότε ήταν πολύ μικρή για να διακρίνει το επιτιμητικό βλέμμα που έριχνε στη γιαγιά της που μαγείρευε «πολίτικα», με τα φαγητά να κολυμπάνε στο βούτυρο και μια μυρωδιά που έκανε να σου τρέχουνε τα σάλια πριν βάλεις την πρώτη μπουκιά στο στόμα σου. Αυτά τα παχυντικά φαγητά, τα οποία η μαμά της Κέλλυ ήταν σίγουρη πως ευθύνονταν που η γιαγιά Καλλιόπη τους άφησε χρόνους νωρίς, υπήρξαν ο κακός δαίμονας της ζωής της δικής της.

Η Κέλλυ αναρωτήθηκε πόσος καιρός είχε περάσει από τότε που τα είχε θυμηθεί για τελευταία φορά όλα αυτά. Πολύς καιρός, έδωσε η ίδια την απάντηση, τόσο που νόμιζε πως τα είχε ξεχάσει. «Κέλλυ, βάρυνες». Αυτό ήθελε να ξεχάσει. Όμως όλα είχαν αρχίσει από εκεί.