Περίληψη

Κριτικές

Η Αντωνία Γουναροπούλου συστήνει στο οπισθόφυλλο το βιβλίο της γράφοντας: «Έξι μαύρες ιστορίες (συν μία) δοσμένες σαν παραμύθια με ήρωες που νομίζουν». Και είναι αυτό το «νομίζουν» του οπισθόφυλλου που προκαλεί πρώτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η πρόκληση ίσως προέρχεται από το γεγονός ότι μοιάζει αυτό το «νομίζουν» της Αντωνίας Γουναροπούλου και των ηρώων της με το «νομίζω» του αναγνώστη, όταν θέλει να αποτυπώσει την αδύναμη, διάτρητη αίσθηση βεβαιότητας που έχει για τα περισσότερα πράγματα στη ζωή του. Για όλα αυτά από τα οποία συλλαμβάνει μονάχα εντυπώσεις, για όλα αυτά από τα οποία εισπράττει απροσδιόριστα και αντιφατικά συναισθήματα, για όλα αυτά που έχει την αίσθηση ότι κινούνται με διαφορετικό ρυθμό και έχουν διαφορετικά κίνητρα σε κείνον τον βαθύ, ρευστό κόσμο του ασυνείδητου. Το «νομίζουν» της Αντωνίας Γουναροπούλου μοιάζει με το «νομίζω» του αναγνώστη απέναντι σε όλες εκείνες τις πνευματικές και ψυχικές καταστάσεις που τα θολά περιγράμματά τους είτε δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει είτε δε θέλει να δει, που τις προθέσεις τους καμώνεται –περισσότερο ή λιγότερο πειστικά– ότι αγνοεί, που τη μυστική δύναμή τους προσπαθεί, μάλλον μάταια, να αποφύγει.

Και αυτό που «νομίζουν» οι ήρωές της, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητά τους, διαλέγει να το αποκαλύψει η συγγραφέας με έναν αλληγορικό τρόπο, αφού οι ιστορίες της είναι αλληγορίες, αφηγήσεις, δηλαδή, με νοήματα διαφορετικά από αυτά που φαίνεται να παρουσιάζονται σε πρώτο επίπεδο, ιστορίες με δηλώσεις αλλά κυρίως με συνυποδηλώσεις, με συμβολισμούς που αποκαλύπτονται στον αναγνώστη κατά την εξέλιξή τους και κυρίως στο τέλος τους, με κάτι που μοιάζει κάθε φορά με μικρή έκρηξη.

[...]

Οι αλληγορικές αυτές ιστορίες έχουν μια ξεκάθαρη υπαρξιακή διάσταση και την ίδια στιγμή αποτελούν μια φιλοσοφική θεώρηση της ζωής, όπως αρμόζει άλλωστε σε κάθε λογοτεχνικό εγχείρημα που σέβεται τον εαυτό του. Αποτελούν τη συμπύκνωση ενός προβληματισμού γύρω από τις ανθρώπινες αντιφάσεις, την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη, τα δρομολόγια που κάνουν οι άνθρωποι σε διαδρομές που φαίνεται να τις αποφασίζουν οι ίδιοι, που όμως μπορεί να είναι κατά κάποιον τρόπο –από αυτό που είναι οι ίδιοι και από αυτό που έτσι όπως είναι προκαλούν– αποφασισμένες.

Για το «Κυνηγοί και Λύκοι» της Αντωνίας Γουναροπούλου – γράφει η Αλεξάνδρα Μητσιάλη, Πηγή: http://frear.gr/?p=21032

Τo έργο είναι ένα προσεγμένο βιβλιαράκι μικρό, που στην αρχή μοιάζει αθώο σαν παιδικό ανάγνωσμα με γραφή παραμυθιού, ύστερα θα ’λεγες ατζέντα εφηβικών συλλογισμών, μα τελικά συμπαρασύρει συναισθηματικά και τον ενήλικα να συμμετάσχει, να βρει το στίγμα του μέσα σ’ αυτό. Καμιά βεβαιότητα δεν μένει όρθια, μια διάθεση σαρωτικής ισοπέδωσης διαπερνά τις αράδες.

[...]

Η συγγραφέας ακινητοποιεί τη ζωή, όπως η τέχνη ξέρει να κάνει, και αναλύει τα κρυμμένα τιμαλφή.

[...]

Τα διηγήματα τα διακρίνει η αφαίρεση, το διφορούμενο, προκαλούν τη σκέψη, εμπεριέχουν λόγο καλλιεργημένο και διακριτική χρήση γνώσης – παιδείας. Παράλληλα διατηρούν ένα προσωπικό στιλ και αξίζει να εξελιχθούν, μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά, και σε πιο μεγάλα κείμενα. Τα συναισθήματα του αναγνώστη ποικίλλουν χρωματικά, κατά την ανάγνωση του βιβλίου.

Η Α.Γ. με τρόπο μαστόρικο κι ελλειπτικό προσεγγίζει τα κύματα της ψυχής, κοιτάζει και δείχνει, αποφεύγοντας τις εσωτερικές καταδύσεις της ρωσικής σχολής, κατά  Ντοστογιέφσκι, περνώντας την ευθύνη στον αναγνώστη για το τι θα επιλέξει.

 [...]

 Ο λόγος της συγγραφέως οξύς και κοφτερός, κριτικός και σκληρός, μα παράλληλα ευγενής και διακριτικός, συνεγείρει γόνιμους συλλογισμούς για το ταξίδι της ζωής.

Έξι αινιγματικές ιστορίες - Γράφει ο Νίκος Τακόλας, Πηγή:

http://fractalart.gr/kynigoi-kai-lykoi/