Περίληψη

Τις πρώτες μέρες κάθε Νοέμβρη γίνονται στο νησί Θίσμπυ οι Αγώνες του Σκορπιού. Κάθε αναβάτης καλείται να συγκρατήσει το άλογο της θάλασσας που ιππεύει, ώστε να φτάσει στο τέρμα. Κάποιοι τα καταφέρνουν και επιβιώνουν. Κάποιοι χάνουν τη ζωή τους στην ακτή.

Ο δεκαεννιάχρονος Σον Κέντρικ έχει κερδίσει αρκετές φορές στους αγώνες. Είναι απ’ αυτούς που δεν τους αρέσουν τα πολλά λόγια. Κι όσο για τους φόβους του, ξέρει να τους κρατάει καλά κρυμμένους μέσα του.

Η Πακ Κόννολλυ είναι εντελώς διαφορετική. Δεν είχε σκεφτεί να συμμετάσχει στους Αγώνες του Σκορπιού, μέχρι που το ’φερε η τύχη ν’ αναγκαστεί να το κάνει. Θα είναι η πρώτη γυναίκα που θα πάρει μέρος, κι ας μην είναι καθόλου προετοιμασμένη γι’ αυτό.

Οι Αγώνες του Σκορπιού είναι ένα μυθιστόρημα που ξεπερνά κατά πολύ το πλαίσιο των απόκοσμων αλόγων της θάλασσας και των αγώνων. Αναφέρεται κυρίως στους ανθρώπους που τρέχουν στους αγώνες και στο νησί που τους υποστηρίζει. Είναι μια ιστορία για την αδερφική αγάπη, για τις απίθανες φιλίες, τον θάνατο, την απελπισία, τη ζήλια και την παράλογη ελπίδα.

Όπως και στην τριλογία του «Ρίγους», η συγγραφέας οδηγεί κι εδώ την ιστορία της μέχρι τα άκρα, μέχρι το σημείο όπου και η αγάπη και η ζωή έρχονται αντιμέτωπες με δυσθεώρητα εμπόδια. Στο τέλος θα επιβιώσουν μόνο εκείνοι που το λέει η καρδιά τους! 

Video

Δες το animated trailer που έφτιαξε η ίδια η συγγραφέας για το βιβλίο.

Άκουσε το βιβλίο στα αγγλικά ή απλώς απόλαυσε τις όμορφες φωτογραφίες που ενέπνευσαν τη συγγραφέα.

Κριτικές

«Αν το αρχίσεις δεν το αφήνεις απ’ τα χέρια σου». theguardian.com

«Μια σφιχτοδεμένη, τρομακτική, ρομαντική περιπέτεια […] Τα άλογα της θάλασσας είναι ευφάνταστα καμωμένα, ένδοξα, βίαια, σου κόβουν την ανάσα και είναι αδύνατον να εξημερωθούν. Ο τελικός αγώνας με τον Σον και την Πακ να προστατεύουν ο ένας τον άλλον, παρόλο που ο καθένας τους είναι αποφασισμένος να νικήσει, οδηγεί σε ένα τέλεια προετοιμασμένο τέλος […] Ένα βιβλίο που δεν μοιάζει με κανένα άλλο».  KIRKUS REVIEW

«Οι Αγώνες του Σκορπιού δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα άλογα της θάλασσας ή με αγώνες. Το βιβλίο αναφέρεται στους ανθρώπους που τρέχουν στους αγώνες και στο νησί που στηρίζεται στους αναβάτες του. Οι χαρακτήρες και τα κίνητρά τους είναι που εξελίσσουν την ιστορία. Και τι ιστορία! Μια ιστορία για την αδερφική αγάπη, για τις απίθανες φιλίες, για τον θάνατο, για την απελπισία, τη ζήλια και την παράλογη ελπίδα. Τα άλογα μπορεί να είναι φονιάδες που προβάλλουν από τη θάλασσα όπως οι χειρότεροι εφιάλτες που στοιχειώνουν τους ανθρώπους, αλλά κάποιοι άνθρωποι είναι ακόμα χειρότεροι. Οι αγώνες μπορεί να επιφέρουν τον θάνατο, αλλά το να μένεις κάπου που δεν θέλεις μπορεί να είναι εξίσου ολέθριο. Πρόκειται για ένα αληθινά όμορφο βιβλίο, από αυτά που σου μένουν πολύ καιρό αφότου τα διαβάσεις, διαχρονικό όπως η ιστορία που αφηγείται». The Book smugglers

«Η αφήγηση της Stiefvater αναδεικνύει τόσο την ατμόσφαιρα όσο και τα γεγονότα. Τα άλογα της θάλασσας είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται ο Σον και η Πακ, σύμμαχοι κι αντίπαλοι μέχρι το τέλος. Δεν είναι μια κεφάτη ιστορία. Ο φόβος, η απώλεια κι οι σκληρές επιλογές είναι η μοίρα των νησιωτών. Είναι όμως το απολύτως επιβεβλημένο ανάγνωσμα ως σπουδή πάνω στις δοκιμασίες του κουράγιου και της αφοσίωσης». Publishers Weekly

«Γρήγορος ρυθμός με συνεχείς ανατροπές που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Η θεματολογία του –ο έρωτας, οι σχέσεις στοργής ανάμεσα σε ανθρώπους και ζώα και η επιθυμία για δύναμη– το καθιστά μια πλούσια αναγνωστική εμπειρία για όλους τους αναγνώστες, είτε αυτοί είναι αγόρια είτε κορίτσια. 

Οι Αγώνες του Σκορπιού κράτησαν το ενδιαφέρον μου από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, κι είναι ένα βιβλίο για το οποίο η Stiefvater πρέπει να είναι περήφανη. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα». The Book bag 

«Η Stiefvater, γνωστή από τις ρομαντικές ιστορίες με λυκανθρώπους της τριλογίας της “Ρίγος”, με το βιβλίο της Οι Αγώνες του Σκορπιού καταφέρνει να αφήσει πίσω της το πλαίσιο της νεανικής λογοτεχνίας του φανταστικού και να απομακρυνθεί πολύ απ’ αυτό. Έχοντας τις ρίζες τους στην κελτική μυθολογία, τα σαρκοβόρα άλογα αυτού του ευφάνταστου, σφιχτοδεμένου παραμυθιού έχουν την ικανότητα να επιβάλλουν μια αποχαυνωτική σχεδόν ηρεμία στους αναβάτες τους, έτσι ώστε να μπορούν να τους παρασύρουν μαζί τους στον ωκεανό κι εκεί να τους κατασπαράζουν.

Οι δυο συμπαθείς και καλά συνειδητοποιημένοι βασικοί χαρακτήρες έχουν γεννηθεί κι ανατραφεί σε έναν σκληρό, απομονωμένο, μα παρ’ όλα αυτά αλληλοβοηθούμενο νησιωτικό περίγυρο. Η Κέιτ Κόννολλυ, ή αλλιώς Πακ, όπως τη φωνάζουν, έχει ήδη χάσει και τους δυο γονείς της από τα κάπεϊλ ίσκα. Τώρα ο μεγαλύτερος αδερφός της, ο Γκέιμπ, απειλεί να εγκαταλείψει το νησί. Ο μόνος τρόπος να μπορέσει η Πακ να κρατήσει την οικογένειά της ακέραια είναι να λάβει μέρος στους Αγώνες του Σκορπιού και να νικήσει.Ο Σον Κέντρικ, κι αυτός ορφανός και γνωστός στην τοπική κοινωνία για την ικανότητά του να ηρεμεί τα κάπεϊλ ίσκα, διακρίνεται, όπως και η Πακ, από μια ανάλογη παθιασμένη αποφασιστικότητα. Ο Σον εργάζεται για τον σκληρό ιδιοκτήτη του μεγαλύτερου ιπποφορβείου του Θίσμπυ. Είναι επίσης ο αναβάτης του Κορ, του πρωταθλητή των στάβλων του Μάλβερν, έχοντας κερδίσει τους τελευταίους τέσσερις αγώνες. Τώρα ο δεκαεννιάχρονος Σον είναι έτοιμος να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Ως όψεις του ίδιου νομίσματος, με τις ιστορίες τους να λέγονται σε εναλλασσόμενη πρωτοπρόσωπη αφήγηση, η Πακ κι ο Σον αγαπούν κι οι δύο το Θίσμπυ και τα άλογά του. Επιπλέον, η Πακ ενσαρκώνει την πρόοδο καθώς προκαλεί τους αγαπημένους της νησιώτες με την απόφασή της να πάρει μέρος σ’ έναν παραδοσιακά αντρικό αγώνα, ενώ ο Σον θεωρεί τις πατροπαράδοτες παγανιστικές παραδόσεις που συνδέονται με τα άλογα της θάλασσας έναν τρόπο διατήρησης του καλύτερου κομματιού του Θίσμπυ. Από αυτό το χάσμα δημιουργείται ένα ειδύλλιο, γεννημένο από τον αμοιβαίο σεβασμό τού ενός για τον άλλον. Δεν μπορούν όμως να νικήσουν και οι δυο αναβάτες, κι αυτή η ένταση οδηγεί το μυθιστόρημα στο αιματοβαμμένο αλλά όλο ικανοποίηση τέλος του, αφήνοντας ταυτόχρονα την πόρτα ανοιχτή σε μια πιθανή συνέχεια. Οι περιγραφές της κοινότητας του μικρού νησιού της Stiefvater, από το χασάπικο, σημείο συναντήσεων και κουτσομπολιού, μέχρι τους βυθισμένους σε ιερή σιγή στάβλους του Μάλβερν, αποδίδονται με ποιητικό τρόπο κι είναι εμποτισμένες από ένα σύστημα αξιών που μοιάζει απολύτως ρεαλιστικό. Η έλξη ανάμεσα στο παγανιστικό παρελθόν του νησιού και στο, όπως δείχνει, καθολικό της παρόν δημιουργεί μια καλά δομημένη μεταφορά για τους εφήβους που αγωνίζονται να καταλάβουν τις τριβές ανάμεσα στη θρησκεία, στην πολιτική και στην ποπ κουλτούρα. Οι νησιώτες αγωνίζονται να διατηρήσουν την κληρονομιά τους ακόμη κι αν η οικονομία τους μένει πίσω σε σχέση με την οικονομία της ηπειρωτικής χώρας –όπως και σε σχέση με την οικονομία των Αμερικανών που έρχονται  στο νησί για να παρακολουθήσουν τους αγώνες– και φαίνεται να μοιάζει με όσες οικονομίες υποφέρουν εξαιτίας της πρόσφατης οικονομικής κρίσης. Αν σας δίνεται η εντύπωση πως οι Αγώνες του Σκορπιού δεν μοιάζουν με τίποτα απ’ όσα έχετε διαβάσει είναι επειδή περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Τα κάπεϊλ ίσκα είναι συναρπαστικά, τρομακτικά πλάσματα, πολύ πιο συναρπαστικά στο σαρκοβόρο φρένιασμά τους απ’ ό,τι οι βρικόλακες που πενθούν για τη χαμένη αγάπη τους ή απ’ ό,τι οι ενοχικοί, πεπτωκότες άγγελοι – αγαπημένοι, μεταφυσικοί ήρωες της τρέχουσας νεανικής λογοτεχνίας. Η Stiefvater έχει καταφέρει να γράψει ένα σύνθετο λογοτεχνικό θρίλερ που μεταγγίζει νέο αίμα σε ένα είδος που υποφέρει από το σύνδρομο του Λυκόφωτος». JENNIFER HUBERT SWAN για τους New York Times

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

H Maggie Stiefvater μιλάει για τους Αγώνες του Σκορπιού:

«Έγραψα τους Αγώνες του Σκορπιού χάρη σε μια συμβουλή που είτε κάποιος μου είχε δώσει είτε τυχαία είχα διαβάσει ή βρει κάπου, όταν ήμουν ακόμη έφηβη. Η συμβουλή ήταν η εξής: γράψε το βιβλίο που πάντα ήθελες να διαβάσεις αλλά δεν μπορείς να βρεις σε κανένα ράφι.

Το βιβλίο που πάντα ήθελα να διαβάσω, λοιπόν, είχε να κάνει με τα άλογα της θάλασσας. Τα συναντάμε στη μυθολογία των Σκοτσέζων, των Ιρλανδών και των Κελτών-Μανξ. Πρόκειται για γρήγορα κι όμορφα άλογα που ξεπηδούν από τον ωκεανό κι επιτίθενται σε ανθρώπους και ζώα. Ο θρύλος, βέβαια, είναι ακόμη πιο πολύπλοκος∙ τα άλογα διέθεταν μαγικές ικανότητες. Κάποια μεταμορφώνονταν σε νεαρούς άντρες και προσπαθούσαν να παρασύρουν τις γυναίκες στον ωκεανό. Κάποια άλλα εμφανίζονταν ως γλυκύτατα, μικρά πόνι και προσπαθούσαν να παρασύρουν παιδιά να τα καβαλήσουν. Το αγαπημένο μου σημείο σ’ αυτή την εκδοχή του μύθου ήταν εκείνο που εξηγούσε πως, όσο περισσότερα παιδιά καβαλούσαν το άλογο, τόσο η πλάτη του αλόγου μεγάλωνε ώστε να μπορέσουν όλα τους να κάτσουν επάνω. Αργότερα η ακτή ξέβραζε τα πνευμόνια και τα συκώτια των θυμάτων.

Αποπειράθηκα, λοιπόν, στην εφηβεία μου να γράψω για τα άλογα της θάλασσας. Το μυθιστόρημα ήταν μια σκέτη αποτυχία. Ήταν διασκεδαστικό, αλλά ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να γράψει εκείνη την εκδοχή των μαγικών πλασμάτων.

Αφού τελείωσα ένα ογκωδέστατο προσχέδιο βιβλίου για νεράιδες, το οποίο είχα επιτέλους ξαναγράψει από την αρχή με την καθοδήγηση του πρώτου μου επιμελητή, άρχισα να γράφω, κατά κάποιον τρόπο, τη συνέχεια εκείνου του  βιβλίου της εφηβείας μου, το οποίο όμως μπορούσε να σταθεί κι αυτόνομα. Είχε τον τίτλο Τα άλογα του Ρόαν κι ήταν μία ακόμη προσπάθεια να γράψω για τα άλογα της θάλασσας. Αυτή τη φορά ήμουν πιο κοντά. Μπόρεσα να σμιλέψω τη γραφή μου, να γίνω η συγγραφέας που μπορούσα να είμαι κι όχι εκείνη που νόμιζα πως θα μπορούσα να είμαι ή η συγγραφέας που πρότειναν τα διάφορα εγχειρίδια. Ήμουν στ’ αλήθεια πιο κοντά στο ζητούμενό μου.

Ορίστε και μια φωτογραφία ως απόδειξη της εμμονής μου. Τον καιρό που αναζητούσα πώς θα γίνω καλύτερη καλλιτέχνης, μελετούσα ζωγραφική και κάθε μήνα έφτιαχνα έναν πίνακα στο στιλ του ζωγράφου που μελετούσα. Εκείνο τον μήνα μελετούσα τον πρόωρα χαμένο καλλιτέχνη και αγόρι μου Τζον Σίντζερ Σάρτζεντ. Το θέμα που είχα διαλέξει; Τα άλογα της θάλασσας. Ο συγκεκριμένος πίνακας, Τα άλογα του Ρόαν (ο οποίος είναι πολύ μεγάλος: 1 μέτρο φάρδος), βρίσκεται ακόμη και τώρα στο καθιστικό μου. Εξέφραζε πολύ καλύτερα όσα ήθελε να πει η Μάγκι για τα άλογα της θάλασσας απ’ ό,τι τα μυθιστορήματά μου. Δεν μπορούσα όμως να καταλάβω γιατί.

Η υπόθεση στα Άλογα του Ρόαν διαδραματιζόταν στους βάλτους της Βιρτζίνιας κι είχα χρησιμοποιήσει τη διπλή εναλλασσόμενη αφήγηση ανάμεσα σε έναν άντρα κι ένα άλογο. Όπως είπα, βρισκόμουν κοντά σ’ αυτό που ήθελα, παρ’ όλα αυτά και πάλι θα μπορούσε να το είχε γράψει οποιοσδήποτε. Ας μεταφερθούμε τώρα κάποια χρόνια αργότερα. Στην περίοδο όταν έχω ήδη γράψει πέντε βιβλία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έχω πάει πολλές φορές στην Αγγλία, τόσες ώστε να είμαι σε θέση να γνωρίζω πως ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχής μου ζει, κατά κάποιον τρόπο, σε κάποια από τις πιο βροχερές γωνιές της. Έχω γράψει την τριλογία «Ρίγος» κι έχω παρακολουθήσει τόσο πολλές ώρες σαρκοβόρα να ξεσκίζουν τα θηράματά τους που είμαι πλέον σε θέση να ξέρω πόσο πολύ με συναρπάζει η φύση, τόσο με την όμορφη όσο και με τη φρικιαστική όψη της. Παράλληλα, εκείνο τον καιρό ψάχνω για σπίτι και συνειδητοποιώ πως η επιθυμία μου να ζήσω σε ένα όσο το δυνατόν πιο απομονωμένο μέρος στην εξοχή δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με την επιθυμία κι όλων των άλλων. Πιάνω τον εαυτό μου να εξηγεί τον λόγο που θα θυσίαζα τις ανέσεις μου προκειμένου να ζήσω στη μέση του πουθενά, να εξηγεί πως εγώ στα παιδικά μου χρόνια μεγάλωσα με φιδάκια κάτω από τη σκεπαστή βεράντα μας, χωρίς γείτονες τριγύρω, με το μπακάλικο να βρίσκεται μία ώρα δρόμο μακριά κι ακούγοντας καθισμένη στο μπαλκόνι τα τριζόνια, και πέρα μακριά τριζόνια και μόνο τριζόνια. Εκτός των άλλων έχω τέσσερα αδέρφια, δύο από αυτά δέκα και δώδεκα χρονών, στην εφηβεία πες, κι οι συζητήσεις μας είναι πιο χαλαρές, πιο αστείες και με περισσότερη ένταση. Βασικά, έχω γίνει ο άνθρωπος που μου έμελλε για λίγο να γίνω.

Κι έτσι, λοιπόν, ήμουν πια έτοιμη να γράψω το βιβλίο που μόνο εγώ θα μπορούσα να γράψω. Κι αυτό επειδή, αν αφορούσε τα πράγματα που με έτρωγαν, θα  είχε συναισθηματική αλήθεια. Αφού δεν έχει σημασία πόσο σπουδαία μπορεί να είναι η πλοκή ή η ιδέα ή ο μύθος∙ αν το βιβλίο σου δεν φανερώνει συναισθηματική αλήθεια δεν θα αγγίξει κανέναν άλλον. Μπορεί να είναι διασκεδαστικό. Αλλά εύκολα το ξεχνάς.

Κι έτσι έγραψα ένα βιβλίο που έχει να κάνει με αδέρφια που ταυτόχρονα είναι κι οι καλύτεροί σου φίλοι κι η μόνη κοινωνική σου συναναστροφή, και για το τι συμβαίνει όταν ένα από αυτά φύγει. Κι έγραψα για το Θίσμπυ, ένα μικροσκοπικό νησί στη μέση του πουθενά, ένα βραχώδες μέρος που έμοιαζε με το μέρος όπου κατοικούσε η ψυχή μου, 3.000 μίλια μακριά. Έγραψα για τους λόγους που κάποιοι άνθρωποι μένουν και κάποιοι φεύγουν, για τη σκληρότητα και την ομορφιά που υπάρχει σ’ αυτό. Έγραψα για θανατηφόρα σαρκοβόρα που όμως δεν είναι μοχθηρά, και γι’ ανθρώπους που είναι.

Κι υπάρχουν και πολλά άλλα από τη Μάγκι στο βιβλίο. Λατρεύω τις ταινίες με αγώνες, δεν χάνω καμία. Οι ημέρες του Θάντερ, της Χέρμπι, του Μαύρου επιβήτορα. Μου αρέσει να διαβάζω περιγραφές φαγητών. Μου αρέσει η παλιά μαγεία που κρύβουν οι προλήψεις μέχρι να γίνουν, ξαφνικά, μες στο σκοτάδι,  πραγματικότητα. Αγάπησα τα άλογα που είχα στα παιδικά μου χρόνια και  στα χρόνια του κολεγίου – αν και θυμάμαι καλά πόση δουλειά απαιτούσαν, ειδικά τα παγωμένα πρωινά που τα δάχτυλά σου ξυλιάζουν και δύσκολα μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε. Και φυσικά αγάπησα τον ωκεανό. Όταν ήμουν παιδί κάναμε διακοπές στη βόρεια Καρολίνα. Καθόμουν με τις ώρες και χάζευα τον ωκεανό, φτιάχνοντας ιστορίες που είχαν σχέση με άλογα που ξεπρόβαλλαν από τα αφρισμένα κύματα∙ κάθε κυμάτισμα το έβλεπα με διαφορετικό μάτι. Παιδί παραλίγο να πνιγώ, κι έτσι τη θάλασσα την  αγαπούσα αλλά και τη φοβόμουν συνάμα. Δύσκολα ξεχνάς αυτή την αίσθηση των αντικρουόμενων συναισθημάτων.

Και φυσικά, επιτέλους, στο τεσσαρακοστό έκτο κεφάλαιο των Αγώνων του Σκορπιού, έγραψα τη σκηνή που φανταζόμουν απ’ όταν ήμουν στην ηλικία της κόρης μου: ένα κοπάδι άλογα να ξεπροβάλλει από την αγριεμένη θάλασσα. Το τεσσαρακοστό έκτο κεφάλαιο δεν είναι μεγάλο και δεν ήταν ιδιαίτερα αργά όταν το έγραψα. Παρ’ όλα αυτά έσβησα τον υπολογιστή μου κι εκείνη τη νύχτα δεν έγραψα άλλο. Είναι περίεργο το συναίσθημα που νιώθεις όταν επιτέλους καταφέρνεις να κάνεις κάτι που για πολλά χρόνια το έκανες λάθος. Πριν από κείνη τη νύχτα ήξερα πως οι Αγώνες του Σκορπιού θα ήταν το καλύτερο βιβλίο που είχα γράψει μέχρι τότε. Αλλά εκείνη τη νύχτα συνειδητοποίησα πως είχα γράψει το βιβλίο που ήθελα να είχα βρει σε κάποιο ράφι πριν από πολλά πολλά χρόνια.