Περίληψη

Ο Πιοζ Νάμε ζει μια ήρεμη ζωή στο σπίτι της καλής του θείας κοντά στη θάλασσα, παρέα με πέντε γάτες. Όμως, λίγες μέρες πριν κλείσει τα οκτώ του χρόνια, κάποιοι τον απάγουν και τον μεταφέρουν σ’ ένα έρημο νησί. 

Ευτυχώς, ο μικρός μας ήρωας είναι αρκετά ξύπνιος για να ξεφύγει από τους απαγωγείς του, αλλά, μόλις ελευθερώνεται, αντιλαμβάνεται πως θα χρειαστεί να απαντήσει σ’ ένα σωρό ερωτήματα μέχρι τη σημαδιακή ημέρα των γενεθλίων του: 

Ποιος οργάνωσε την απαγωγή του και γιατί;
Ποιο τρομερό μυστικό σημαδεύει τη ζωή του;
Τι είναι αυτό που όλοι τού κρύβουν με σιωπές και μισόλογα;
Τι υπάρχει μέσα στο σφραγισμένο πηγάδι, στον κήπο του Ρόδινου Σπιτικού και γιατί αγριεύουν οι πέντε γάτες όποτε βρεθούν εκεί; 
Ποιοι είναι οι φίλοι του και γιατί μοιάζουν τόσο με εχθρούς;

Έτσι, ο μικρός μας ήρωας αρχίζει μια ξέφρενη κούρσα με τον χρόνο για να απαντήσει σ’ όλα αυτά τα ερωτήματα που (δυστυχώς γι’ αυτόν) γεννάνε διαρκώς καινούρια. Η αναζήτησή του θα τον οδηγήσει (παρέα πάντα με τις πέντε γάτες του) σε μακρινές θάλασσες αλλά και σε ψηλά βουνά και σε σκοτεινές αποθήκες του λιμανιού, μέχρι την κρίσιμη μέρα των γενεθλίων του που θα μάθει όλη την αλήθεια. 

Γραμμένο με μεγάλο κέφι και μπρίο από τον πρωτοεμφανιζόμενο Κωστή Μακρή, με απίθανους, πρωτότυπους χαρακτήρες, πειστικά σκηνικά και διαλόγους, αμέτρητα λογοπαίγνια και αστυνομικούς γρίφους, μπόλικη δόση φαντασίας, δράσης και αγωνίας, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα περιπέτειας για παιδιά που έχουν κυκλοφορήσει τον τελευταίο καιρό. 

Κριτικές

Μπες στο site του συγγραφέα και διάβασε κριτικές για το βιβλίο:   

http://kostismakris.wordpress.com/category/%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BF%CE%B6-%CE%BD%CE%AC%CE%BC%CE%B5/

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

Ο συγγραφέας αποκαλύπτει
Μάθε τι οδήγησε τον συγγραφέα να γράψει το βιβλίο:

«Μάλλον η αγάπη μου για το διάβασμα σε συνδυασμό με την ανάγκη να μιλήσω για πράγματα που αγαπάω. Κάποια από αυτά είναι τα δέντρα, η θάλασσα, οι σοφές γάτες, που δείχνουν τεμπέλες, αλλά όποτε χρειάζεται, δρουν αστραπιαία. Και όλα αυτά να στρέφονται γύρω από ένα παιδί που αναρωτιέται ποιος είναι και τι θα κάνει στη ζωή του. Στην πορεία κατάλαβα ότι έγραφα μια περιπέτεια που θα μου άρεσε να διαβάσω. Με μπόλικο μυστήριο, αρκετό γέλιο και άφθονη μεσογειακή μαγεία. Ήθελα η ιστορία που θα έγραφα να μυρίζει θάλασσα, καρπούζι και θυμάρι. Έχω ψιλοβαρεθεί –ίσως επειδή τις έχω χορτάσει– τις “γοτθικές” περιπέτειες με δρακοκτόνους ήρωες, μακρινά ξαδέρφια του Λάνσελοτ και του Ζίγκφριντ. Συνειδητά τοποθέτησα τη δράση σε μια ανύπαρκτη χώρα αλλά με αναγνωρίσιμα μεσογειακά χαρακτηριστικά. Ξεκίνησα, λοιπόν, να γράφω για ένα οχτάχρονο παιδί που δεν ήξερε ποιος είναι. Νομίζω ότι τα περισσότερα παιδιά έχουν θέσει κατά καιρούς στον εαυτό τους το τραχύ ερώτημα: “Ποιος άραγε είμαι και τι θα κάνω όταν μεγαλώσω;”. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο Πιοζ Νάμε».

Διάβασε τι λέει ο συγγραφέας για τα ασυνήθιστα ονόματα που επέλεξε για τους ήρωές του:

«Σαν μαθητές γελάγαμε με την “Κεχριμπάρα” του “Σοφοδόξα” (την Ηλέκτρα του Σοφοκλή), με την “αποκατινή τεντώστρα” (υποτείνουσα) και άλλα παρόμοια. Αργότερα φτιάχναμε διάφορα λογοπαίγνια με ονόματα φίλων, ζώων και πραγμάτων. Μου ήρθε πολύ φυσικό να “στήσω” ένα μυθιστόρημα με ασυνήθιστα ονόματα που όλα όμως να σημαίνουν κάτι. Ελληνικά μιλάω και ξέρω τι θα πει τηλέ-φωνο, ιππό-δρομος και αλεξι-κέραυνο. Είναι λίγες οι περιπτώσεις στο βιβλίο όπου διάλεξα κάποια ονόματα μόνο για τον ήχο τους ή σαν επισήμανση (π.χ. η Ιμερτή· που σημαίνει “επιθυμητή”, “ποθητή” και “αγαπητή” στα αρχαία ελληνικά. Μου άρεσε πολύ και σαν ήχος). Στην πλειονότητά τους τα ονόματα στο βιβλίο είναι τεχνητά και ορίζουν το κύριο χαρακτηριστικό ή την βασική ιδιότητα του ονομαζόμενου. Με τυπικό παράδειγμα τον οδηγό της Εγομόνης Μουπάντα, τον Τίμο Νιάξιο (= τιμόνι άξιο).
Δεν αναφέρω άλλα ονόματα για να μη στερήσω τη χαρά αυτού του παιχνιδιού από τους αναγνώστες.

Διάβασε τι λέει ο συγγραφέας για τα λογοπαίγνια και τις αναφορές σε λογοτέχνες και λογοτεχνικά κείμενα που διατρέχουν όλο το βιβλίο:

«Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που όλοι γελάγαμε συχνά και πολύ. Ήμασταν τρία αδέρφια και δημιουργούσαμε καθημερινά λογοπαίγνια και αστεία στηριγμένα σε γλωσσικές ανατροπές και λεκτικά παράδοξα. Ξεκαρδιζόμασταν με τις οικογενειακές ιστορίες και τα αστεία φίλων και συγγενών. Απολαμβάναμε τις παλιές ελληνικές κωμωδίες που βλέπουμε ακόμα και σήμερα στην τηλεόραση. Γελάγαμε με τον Καραγκιόζη που άλλαζε το όνομα Τζαμπάν Αγάς –αν θυμάμαι καλά– σε “Μπάμιας κι αυγάς”. Μαζί με ξαδέρφια και παιδιά φίλων αναπαράγαμε κάθε «σαρδάμ» των μεγάλων με αμείλικτα χάχανα και με την απόλυτη απουσία τακτ που χαρακτηρίζει τις παιδικές παρέες. Όσο για τα εμβόλιμα στοιχεία της λογοτεχνίας, νομίζω ότι κάθε βιβλίο εμπεριέχει ψήγματα και θραύσματα απ’ όλα τα αναγνώσματα και ακούσματα του συγγραφέα. Κάτι παρόμοιο ισχύει με το όνομα της δασκάλας Μινίνας Ιδεθέας. Είναι ένα από τα λίγα ονόματα στο βιβλίο που δεν ορίζει τον χαρακτήρα ή τις ιδιότητες του ήρωα. Θα ήθελα όμως όλοι οι αναγνώστες του Πιοζ Νάμε να αναγνωρίσουν στο όνομα αυτό –στον ήχο της αιτιατικής του– τις πρώτες λέξεις της Ιλιάδας του Ομήρου. Είναι φυσικό επίσης όταν ο ποιητής Νίκος Καββαδίας έχει στοιχειώσει κάθε θαλασσινό μου ταξίδι με το “Μαραμπού”, το “Πούσι” και το “Τραβέρσο”, να τον “κρύψω” –ή να τον “φανερώσω” – πίσω από τον στοχαστικό ασυρματιστή της “Πόρφης” με το όνομα/αναγραμματισμό Μπαρούμας Δαβακίας. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής στις συγκινήσεις που μου έχει προσφέρει».

Διάβασε τι λέει ο συγγραφέας για τη σχέση του με τις γάτες, τη θάλασσα και τα λιμάνια:

«Μεγάλωσα κοντά σε γάτες, σκύλους, χώμα, χορτάρι, δέντρα. Γνώρισα από μικρός έντομα και ερπετά χωρίς να με τρομάξουν. Ευτύχησα να κοπανήσω, να γδάρω και να ματώσω αμέτρητες φορές τα γόνατά μου, τους αγκώνες, τα χέρια και το κεφάλι μου χωρίς μόνιμη βλάβη. Πάλεψα πολλές φορές με σκυλιά που ήξεραν πόσο δάγκωμα αντέχει ένα παιδί. Δεν σιχαινόμουν να πιάνω χρυσόμυγες, ακρίδες, σκαθάρια, σκουλήκια, βατράχια και σαύρες. Γνώρισα τον κύκλο ζωής του μεταξοσκώληκα, είδα σαλιγκάρια να γεννάνε και χελώνες να ερωτεύονται. Με δάγκωσαν και με νύχιασαν γάτες που αγαπούσα και μ’ αγαπούσαν όσο κι αν τις πείραζα. Γνωρίστηκα με τις γάτες και θαύμασα την ανυπότακτη φύση τους. Ένας από τους λόγους που η περιπέτεια ονομάζεται “Ο Πιοζ Νάμε και οι πέντε γάτες” –κι όχι οι πέντε σκύλοι ή οι πέντε μπαμπουίνοι–, είναι ότι οι γάτες σπάνια δρουν με υπόδειξη του “αφεντικού” τους. Μπορεί να είναι “σπιτόγατες”, αλλά διατηρούν πάντα μια αξιοσέβαστη αυτονομία. Αυτό κάνει τη δράση τους στην ιστορία του Πιοζ Νάμε ακόμα πιο συνειδητή. Μέσα από το γράψιμο και την παρατήρηση γνωρίστηκα καλύτερα με τα ζωντανά. Αναπτύχθηκε ένας αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ μας. Κυρίως με τα αδέσποτα. Πιστεύω ότι οι πραγματικά βαθιές σχέσεις με κάθε ζωντανό (άνθρωπο ή ζώο) είναι αντι-δεσποτικές.
»Τη θάλασσα την αγάπησα από πολύ μικρός και μπήκα νωρίς μέσα της. Κυριολεκτικά μιλώντας, αφού έμαθα να κολυμπάω πρώτα υποβρυχίως, με μάσκα. Πέρασα πολλά καλοκαίρια με κολύμπι, θαλασσινά παιχνίδια και εξερευνήσεις στον βυθό. Μπήκα σε βάρκες, ψαρόβαρκες, καΐκια και πλοία. Κανένας δεν με φόβισε με τη θάλασσα και είχα ανθρώπους κοντά μου που τη γνώριζαν, τη σέβονταν και την αγαπούσαν.
»Όσο για τα λιμάνια, μου φαίνονταν πάντα σαν “κρικότοποι”, τόποι-κρίκοι που σε δένουν με άλλους τόπους. Αν μιλούσαμε με όρους πληροφορικής ή οικονομίας, είναι το κυκλικό και αέναο input και output τόπων και ανθρώπων. Ποτέ δεν φεύγουμε. Πάμε… Επιστρέφουμε… Ξαναπάμε… Πάντα ανακυκλώνοντας πράγματα, ιδέες και εικόνες».