Απόσπασμα
Το λεωφορείο ήταν άδειο σχεδόν, πόσοι να είχαν λόγους να κατέβουν από κείνη τη γειτονιά στο κέντρο του Πειραιά Τετάρτη απόγευμα. Καθίσαμε στα δυο αντικριστά καθίσματα. Ο Μήτσος εφάρμοζε κατά γράμμα αυτά που του είχε πει ο ξάδερφός του πιάνοντας πίτσι πίτσι με τη Λένα. Αυθόρμητα γύρισα προς το μέρος της φιλενάδας της. Το λιγάκι περιπαικτικό βλέμμα μου καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Είχε το ίδιο βλέμμα κι εκείνη. Χαμηλώσαμε τα μάτια κι οι δυο. Ήταν σαν να σε πιάνει κάποιος να κάνεις πράγματα που σε ντροπιάζουν.
—Γιασεμή!
—Τι πράγμα;
—Με λένε Γιασεμή.
—Γιώργος.
Με είχαν σώσει οι νουθεσίες της γιαγιάς, αρχόντισσα η γιαγιά Καλλιόπη απ’ την Πόλη, κάπου στο υποσυνείδητο θα πρέπει να βασίλευαν, γιατί διαφορετικά ήταν πιο πιθανό αντί για το ευγενικό «Γιώργος» να αφήσω κάποιο επιφώνημα που θα έκανε ολοφάνερο πόσο παράξενο μου φαινόταν το όνομά της.
Δεν την είχα προσέξει την ώρα του αγώνα, σιγά μη μ’ άφηνε ο Μήτσος, που μου είχε γανώσει το αριστερό αυτί με το «Έλα, δικιά μου!», «Κράτα τη, Λένα», «Τρίποντο!» κι άλλα τέτοια αισθηματικοαθλητικά. Ούτε ύστερα, όταν συναντήσαμε τα κορίτσια έξω από τα αποδυτήρια. Είχα την έννοια στο φιλαράκι μου, που θα του στοίχιζε πολύ μια χυλόπιτα. Κοίταζα τη Λένα κι εγώ. Κάπου στην άκρη του κάδρου βρισκόταν η φιλενάδα της. Ένα ακόμη κορίτσι. Αυτό. Τίποτε άλλο. Ένα κορίτσι με… ασυνήθιστο όνομα. Γιασεμή.
Πέρασα το βλέμμα μου από πάνω της τάχα αδιάφορα. Το «ιδιωτικό μου σκάνερ» την είχε σαρώσει μέσα σε μια στιγμή. Σταράτη με ίσια καστανά μαλλιά που γλιστρούσαν ως την πλάτη της. Τα μάτια με τα οποία είχαμε ανταλλάξει το «κοροϊδευτικό» βλέμμα λίγο πριν είχαν το βαθύ χρυσαφένιο χρώμα του μελιού από έλατο που μας έστελναν απ’ το χωριό, αυτό που έλεγες πως πίσω του παραφυλούσε το βαθύ πράσινο του δάσους – ουπς, τι ήταν πάλι αυτό; Είχα θυμηθεί τις εκθέσεις που γράφαμε στο δημοτικό; Και ήταν ψηλή και λεπτή. Απ’ αυτές που ζήλευε η αδερφή μου. Τώρα ήρθαμε στα ίσια μας, σκέφτηκα, απλά και ρεαλιστικά!, βάζοντας μέσα στο μυαλό μου θαυμαστικό στην τελευταία παρατήρηση.
—Κολλητές με τη Λένα; ρώτησα για να πω κάτι.
—Και ξαδέρφες. Μακρινές, βέβαια.
—Άντε! Στην ίδια τάξη;
—Ναι, και στο ίδιο τμήμα.
—Καλό αυτό, που κάνετε παρέα.
—Ναι.
Περίληψη
Ένα αγόρι, ο Γιώργος, κι ένα κορίτσι με το ασυνήθιστο όνομα Γιασεμή. Εκείνος ζει με τους γονείς και την αδερφή του σε ένα τριώροφο στην Καστέλλα με θέα τη θάλασσα. Έχει αποτύχει την πρώτη χρονιά στις εξετάσεις για την αρχιτεκτονική και προετοιμάζεται χαλαρά για τη δεύτερη. Η Γιασεμή ζει με τους παππούδες και τη μάνα της στη Νίκαια. Οι γονείς της έχουν χωρίσει με ένα άσχημο διαζύγιο. Ετοιμάζεται να δώσει Πανελλήνιες για πρώτη φορά και είναι αποφασισμένη να βάλει τα δυνατά της για να πετύχει. «Φυτό» σκέφτεται ο Γιώργος όταν γνωρίζονται τυχαία, κι απορεί γιατί για πρώτη φορά δεν τον απωθεί το συγκεκριμένο είδος. Ένας έρωτας γεννιέται .
Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία συνηθισμένη δυο νέων παιδιών που αγαπήθηκαν ανταλλάσσοντας φιλιά πλάι στη θάλασσα αλμυρισμένα με την αλισάχνη, όμως οι καιροί έχουν άλλη γνώμη. Ο Γιώργος βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος σε μια άσχημη ιστορία που αφορά τον τρόπο διαχείρισης της οικογενειακής επιχείρησης. Η οικονομική κρίση έχει εισβάλει απρόσκλητη στον ονειρικό κόσμο των νεανικών του χρόνων οδηγώντας τον στην αμφισβήτηση όλων όσα έχει βιώσει ως εκείνη τη στιγμή. Αγωνίζεται να ξεχωρίσει την αλήθεια από το δήθεν. Αντίπαλοί του η ίδια του η οικογένεια. Ώσπου στο τέλος η πάλη του Γιώργου θα έχει έναν μονάχα αντίπαλο, τον ίδιο τον εαυτό του. Ο έρωτας με τη Γιασεμή η μοναδική του δύναμη.
Καθώς θα διαλύονται όλα τα «δήθεν» της ζωής του λες και τα παίρνει ο θαλασσινός άνεμος που περνάει ανάμεσα στα μαλλιά της Γιασεμής, ο Γιώργος θα μπορέσει να δει την αλήθεια για πρώτη φορά μέσα απ’ τη δική της ματιά, μέσα απ’ τον τρόπο με τον οποίο διεκδικεί εκείνη την ομορφιά και τα δικά της θέλω. Με αυτό το καθαρό βλέμμα τελικά θα κρίνει τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν και τον εαυτό του, και θα ανακαλύψει την ομορφιά που κρύβουν όχι οι «δήθεν» αλήθειες αλλά οι πραγματικές, και τα θέλω που πραγματικά αξίζει να διεκδικήσει ο καθένας μας.
Κριτικές
[...] πολυεπίπεδο και ρεαλιστικό, με συναρπαστικό, έξυπνο στόρι εμπνευσμένο από την οικονομική κατάρρευση και τις ανατροπές των ζωών. Η πλοκή σε κρατάει από την αρχή μέχρι τέλους. Οι χαρακτήρες ανεπτυγμένοι, ζωντανοί και σημερινοί. Πρωτοπρόσωπη, δυνατή γραφή με διαλόγους που ταράζουν τις αισθήσεις, ξυπνούν συνειδήσεις και αξίες. [...]
Κριτική της Έλενας Αρτζανίδου στο thinkfree.gr
[…] Ο άνεμος στα μαλλιά της, το τελευταίο βιβλίο της για εφήβους, ανταποκρίνεται με επιτυχία στις προδιαγραφές ενός καλού ρεαλιστικού μυθιστορήματος, όπου –κατά τα ειωθότα– η πλοκή εκτυλίσσεται σε ένα περιβάλλον υπαρκτό, οι κεντρικοί ήρωες καθρεφτίζουν καθημερινούς ανθρώπους, η γλώσσα των διαλόγων δεν ξεπερνά τους χαρακτήρες, η υπόθεση εξελίσσεται με φυσικότητα και η κορύφωση επιτυγχάνεται με λογική συνέπεια και αληθοφάνεια. Υιοθετώντας την αμεσότητα της πρωτοπρόσωπης αφήγησης και τοποθετώντας τους ήρωές της στο οικείο περιβάλλον του Πειραιά και των συνοικιών του, η συγγραφέας πλέκει τον μυθιστορηματικό της ιστό με φόντο τη σημερινή πραγματικότητα, την Ελλάδα του είναι και του φαίνεσθαι, της ευθύνης και των αντιθέτων της. […] Aυθόρμητη, ρεαλιστική και ολοζώντανη η αφηγηματική φωνή της Δικαίου σε όλες της τις διακυμάνσεις. Τρυφερή όταν περιγράφει συναισθήματα, νευρώδης όταν αποκαλύπτει, καυστική όταν συγκρούεται με την αναξιοπιστία και την επίπλαστη ευημερία, γαλήνια όταν ανακαλύπτει τη γνήσια ομορφιά, που ευτυχώς υπάρχει ακόμη. Ένα μυθιστόρημα σύντομο αλλά πλήρες, που διαβάζεται ευχάριστα και ερμηνεύεται σε διάφορα επίπεδα, ανάλογα με την ηλικία του αναγνώστη.
Κριτική της Γεωργίας Γαλανοπούλου στο diastixo.gr
Το καινούργιο βιβλίο της Ελένης Δικαίου «Ο άνεμος στα μαλλιά της» πρόσθεσε τη λογοτεχνική δροσιά στην ηρεμία του τοπίου κατά τη χθεσινή μου απόδραση στο φράγμα του Βράχου Καστοριάς.
Η άμεση επικοινωνία μου με τη φίλη συγγραφέα συμπλήρωσε την αίσθηση της πληρότητας που σου δίνει η επαφή με την ομορφιά της φύσης και η ανάγνωση ενός αγαπημένου βιβλίου.
Τα σχόλιά μου για το βιβλίο απευθύνονται στην ίδια… Τα μοιράζομαι με τους αναγνώστες μου και τους αναγνώστες της…
«Τέλειο το βιβλίο. Άμεσο, τρυφερό, λογοτεχνία.
Κι η γλώσσα κερδίζει τη νεολαία ! Ειμαι σελ. 51..
Διαφορετικό από τα προηγούμενά σου… Πιο προχώ…
Άλλο ένα δυνατό βιβλίο για να … κεντρίσω τους μαθητές μου!!!»
Κριτική της Αρετής Κάρκου στα inkastoria.gr, fouit.gr, arekarkou.wordpress.com
Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει
Ένα βιβλίο με κεντρικό ήρωα αγόρι. Σε πρωτοπρόσωπη γραφή. Ούτε που μου είχε περάσει απ’ το μυαλό πως αποτελούσε πρόκληση, αγώνα σε γήπεδο άγνωστο. Όμως ποτέ δεν ξεκινάω να γράψω ένα βιβλίο με το μυαλό. Το συναίσθημα είναι η κινητήρια δύναμη, οι άνθρωποι γύρω μου, και οι καιροί.
Κι ο ήρωάς μου ο Γιώργος γεννήθηκε μέσα από έναν «άδειο καιρό». Παιδί μιας γενιάς η οποία δημιούργησε την οικονομική κρίση, καλείται να περάσει από την εφηβική ηλικία στην ενηλικίωση όχι απλώς αμφισβητώντας, όπως είναι φυσικό στη συγκλονιστική διαδικασία της ενηλικίωσης του ανθρώπου, αλλά αντιπαλεύοντας έναν κόσμο αξιών ο οποίος είχε αποτελέσει τον τρόπο ζωής της ίδιας του της οικογένειας. Για το κορίτσι του τη Γιασεμή αυτή η διαδικασία είναι απλούστερη, οι «άδειοι καιροί» δεν έχουν θέση στον δικό της κόσμο.
Ίσως γι αυτό διάλεξα ένα αγόρι, τον Γιώργο, για κεντρικό ήρωα του βιβλίου μου – γιατί το κορίτσι είναι η αρχέγονη δύναμη που οδηγεί στο καλό ή στο κακό. Μια δύναμη αυθύπαρκτη και γι’ αυτό απόλυτα καθοριστική στη ζωή και τις επιλογές του Γιώργου, ο οποίος για πρώτη φορά ξεχωρίζει ένα κορίτσι, τη Γιασεμή, και το ερωτεύεται. Τελικά ίσως ο Γιώργος να μην είναι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου μου. Στο Ο άνεμος στα μαλλιά της κεντρικοί ήρωες είναι κι οι δυο.
Σχόλια