Απόσπασμα

ΠΡΙΝ

ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΔΩΔΕΚΑ ΕΤΩΝ, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Ήταν η χρονιά που πέθανε η μητέρα μου. Υπήρξε πάντα απερίσκεπτη. Παρορμητική. Κάθε φορά που εμφανιζόταν καινούριος φίλος στη ζωή της, μας παρατούσε εμένα και τη Μία, την αδερφή μου. Έβλεπα τη μητέρα μου να ερωτεύεται συνέχεια λες και το είχε απόλυτη ανάγκη· θαρρείς και ο έρωτας ήταν αέρας κι εκείνη πνιγόταν. Μας άφηνε για να πάρει άλλη μία ανάσα, και, στο τέλος, αυτό τη σκότωσε. Η αγάπη μπορεί να σε ξεκάνει. Μπορεί να σου πάρει τα πάντα. Κι έτσι, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου: όχι αγόρια, όχι χορός αποφοίτων, όχι πάρτι τα σαββατόβραδα. Θα έμενα στο σπίτι, θα έπαιρνα συνεχώς εικοσάρια, θα πήγαινα στο πανεπιστήμιο και θα έχτιζα ένα διαφορετικό μέλλον για τον εαυτό μου. Δε θα άφηνα τίποτα να με σταματήσει. Δε θα άφηνα κανέναν να με σταματήσει. Έτσι είχαν τα πράγματα προτού αλλάξουν όλα. Έτσι είχαν τα πράγματα προτού συναντήσω εκείνον.

ΜΕΤΑ

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΠΕΦΤΕΙ στα χείλη μου και μένει καρφωμένο εκεί προτού ακουμπήσει το στόμα του πάνω στο δικό μου. Τον φιλάω κι εγώ άγρια, ενώ με τα χέρια του κρατάει ακίνητους τους καρπούς μου, και το σώμα του πιέζει το δικό μου. Θέλω κι άλλο. Σταματάει για να με φιλήσει στο σαγόνι, στον λαιμό. Το στόμα του είναι καυτό, τα δόντια του δαγκώνουν απαλά το δέρμα μου. Όταν σηκώνει το κεφάλι του για να με κοιτάξει, βλέπω τον σκοτεινό πόθο στα μάτια του. Τα βλέμματά μας παραμένουν καρφωμένα μεταξύ τους όσο με φιλάει. Ένα απλό φιλί, μόνο ένα χάδι χειλιών πάνω σε χείλη. Ξανά. Και ξανά.

Μέχρι που τα βλέφαρά μας κλείνουν ταυτόχρονα και οι γλώσσες μας συναντιούνται, ενώ με το χέρι του γραπώνει τους γοφούς μου. Πιάνω το φερμουάρ του πανωφοριού του και το ανοίγω. Βογκάει δίπλα στα χείλη μου, κι ένα ρίγος με διαπερνά. Αυτή την τρομακτική, θεσπέσια, συγκλονιστική στιγμή θα τον άφηνα να κάνει οτιδήποτε. Θα τον άφηνα να κάνει τα πάντα.