Περίληψη

H Aλίκη, ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, ζει την προσωπική του κρίση μέσα στην οικονομική κρίση. Η Αλίκη στους δρόμους της πόλης μετά από έναν καβγά των γονιών της. Κρύο, παντού κρύο. Back to black. Με τη μουσική στ’ αυτιά και τα μάτια ορθάνοιχτα. Συναντά έναν άλλο κόσμο, συναντά τη μοίρα, το θαύμα και το τραύμα: αδέσποτοι άνθρωποι, αδέσποτα ζώα, φίλοι έτοιμοι να βοηθήσουν, εχθροί έτοιμοι για όλα. Help yourself. Παρέα με τον φίλο της τον Σταύρο κάνει τις δικές της ανακαλύψεις. Και μετρώντας τα ανοιχτά τραύματα της πόλης, προσπαθεί να κάνει το επόμενο βήμα και να αναμετρηθεί με τις δικές της πληγές.

Soundtrack

«Just friends» της Amy Winehouse

«Love is a losing game» της Amy Winehouse, καθώς και τα τραγούδια από τα τρία άλμπουμ της

«She’s lost control» και «Love will tear us apart» των  Joy Division

«Boulevard of broken dreams» των Green Day

Κριτικές

«Η Αλίκη στην πόλη» της Αργυρώς Πιπίνη είναι ένα εφηβικό αφήγημα που αρπάζει τον αναγνώστη από την καρδιά, τον ταρακουνάει, ύστερα τον αφήνει να σκεφτεί και στο τέλος να νιώσει τα έντονα συναισθήματα που ξεχειλίζουν από την πρωταγωνίστρια Αλίκη σαν χείμαρρος.  Με λίγα λόγια τον αγγίζει. […] Η αλήθεια αυτού του κειμένου είναι συγκλονιστική.  Με φόντο το slang των εφήβων, τη ροκ μουσική, την πάλη να ξεφύγουν από τη μοιραία αθωότητα τους, η «Αλίκη στην πόλη» καταφέρνει να μας ταράξει και να μας απλώσει ένα χέρι σαν χάδι για παρηγοριά. 

Κριτική της Μαρίας Ρουσάκη στο kosvoice.gr

[...] Η συγγραφέας αποφεύγει τις κακοτοπιές και το Η Αλίκη στην πόλη θα μπορούσε να είναι διήγημα για ενηλίκους λόγω ύφους και δομής του κειμένου. Λόγω θέματος, ωστόσο, απευθύνεται στους έφηβους αναγνώστες  διότι αφορά αποκλειστικά τον θεμελιώδη για τον νεανικό ψυχισμό προβληματισμό για την ταυτότητα του ατόμου, τα θέλω και την απαγόρευσή τους. [...]

Κριτική της της Χρυσούλας Γούναρη στο oanagnostis.gr. 

[…] Το αφήγημα της Αργυρώς Πιπίνη αναβλύζει το μαύρο νερό πολλών σημερινών νέων ανθρώπων. Και χθεσινών θα σου πω. Πάντα η νιότη έβραζε. Πάντα ποθούσε τη ζωή περισσότερο από όλους. Πάντα ήταν η μόνη που δεν κιότευε. Η νιότη θέλει έναν να την ακούσει, να τη νιώσει. Δε θέλει κάννες που τη σημαδεύουν μονίμως στο δόξα πατρί. Είναι παράξενο. Το μαύρο εξώφυλλο, οι μαύρες εικόνες που βλέπει και ζει η Αλίκη γεννούν ελπίδα. Την ελπίδα του “ως εδώ”, του “είμαι κι εγώ εδώ” και του “μπορώ να τα καταφέρω”. Η αφήγηση είναι της μιας ανάσας. Σαν κινηματογραφική λήψη του Δόγματος 95 κι άλλοτε σαν εκείνη στην Αλίκη του Βέντερς, την ασπρόμαυρη, τη βυθισμένη στη μελαγχολία των μεγάλων γκρίζων κτιρίων, του καταναλωτισμού και της μαζικής κουλτούρας που οδηγεί μαθηματικά στη θλίψη. Κι ανάμεσα στους φυσικούς ήχους, έρχονται και εκείνα τα σάουντρακ με τις μικρές σιωπές ανάμεσα στα κομμάτια και τις δυνατές στιγμές των μουσικών και των ερμηνειών. […] Καθηλωτικό. Πενήντα σελίδες για ο,τι περιπλανιέται μέσα στην ψυχή των εφήβων, για ο,τι τραυματίζεται στον κόσμο τους, για ο,τι ανασαίνει σιμά τους και δεν το αναγνωρίζεις μεμιάς. Η Ελλάδα στα χρόνια της κρίσης. Επίκαιρο. Η Ελλάδα και πριν την κρίση. Πάντα επίκαιρο. […]

Κριτική του Απόστολου Πάππου στο elniplex.com.

Εξαιρετικά άμεσο και ειλικρινές το καινούργιο έργο της Αργυρώς Πιπίνη. Οι ιερές και ασθματικές ώρες της ενηλικίωσης της Αλίκης, μέσα από τις δυσκολίες των οικογενειακών σχέσεων, και συνάμα της οικονομικής, ηθικής και πολιτικής αναστάτωσης που βιώνει το κορίτσι, μα και η χώρα, μου θύμισε τον εαυτό μου στην ηλικία της. Θαρρώ και πολλών κοριτσιών η ψυχή θα αντιφεγγιστεί στο ευαίσθητο μα και εξαιρετικά δυνατό αυτό κείμενο. Γραπτό που συνεπαίρνει, ταράζει με την αλήθεια, άλλοτε σκληρή, άλλοτε τρυφερή και βελούδινη, που εικονίζει. Βεβαίως, στις μέρες μας τα κέντρα των πόλεων τέτοιου είδους εικόνες προσφέρουν σ' ολόκληρη την οικουμένη. […] Η Αλίκη στην πόλη έχει οικονομία, δράση και ενδιαφέρον, ζωντανούς χαρακτήρες, μέσω του ουσιαστικού, χωρίς επίθετα· η Αργυρώ Πιπίνη εστιάζει στα επεισόδια. Προκαλεί τις δυνάμεις της και τις δικές μας. Είμαι σίγουρη ότι οι νεαροί, και όχι μόνο, αναγνώστες θα το λατρέψουν. Λόγος πυκνός, σκηνές θεάτρου, πνοή και ρυθμός, αμεσότητα, που άλλοτε κάνει το κείμενο υπαινικτικό και καμιά φορά κρυπτό: «...και μετά άρχισε να βλέπει τον άλλο γιατρό, τον ψ. Για να του μιλάει». Είναι εργαλείο επιβίωσης η ψυχοθεραπεία. Καλοδεχούμενο κι απαραίτητο. […] Μου άρεσε πολύ το βιβλίο. Αναγνωρίζω την ευαίσθητη, ταλαντούχο συγγραφέα, ηθοποιό διακεκριμένη και ξεχωριστή μεταφράστρια. Μας έδωσε ένα νεανικό ανάγνωσμα ρεαλιστικό και συνάμα ποιητικό, μοντέρνο και εσαεί διαχρονικό. Διότι η Αλίκη είναι μια ηρωίδα που ξεπερνάει τον χρόνο.

Κριτική της Αθηνάς Μπίνιου στο diastixo.gr.

[...] Οι σκηνές και οι διάλογοι καθαρά κινηματογραφικοί –θεατρικοί. Με επιτυχία η συγγραφέας επίσης δημιουργεί εικόνες και παίζει με τα χρώματα. Γκρίζο-μαύρο από την αρχή και μόνο στην τελευταία σελίδα ο αναγνώστης θα ανακουφιστεί και θα δει επιτέλους το άσπρο καθάριο φως. Η Αργυρώ Πιπίνη, με περίτεχνο τρόπο στήνει αυτό το στόρι που απευθύνεται στους σημερινούς έφηβους και όχι μόνο, ενώ καταφέρνει σε αυτή την γρήγορη και απαιτητική φόρμα του αφηγήματος να δώσει ένα σπουδαίο έργο και να αποδείξει πως λογοτεχνία δεν είναι μόνο το μυθιστόρημα, αλλά και το αφήγημα και το διήγημα που τόσο δειλά οι εκδότες κυκλοφορούν και αυτό όχι γιατί δε γράφονται σπουδαίες τέτοιες φόρμες, αλλά…

Το βιβλίο σίγουρα θα αναγκάσει τους ενήλικες να αναλογιστούν τις δικές τους αδυναμίες απέναντι στα παιδιά τους και στους έφηβους να ξανασκεφτούν όταν πρόκειται να πάρουν επικίνδυνες αποφάσεις και να αντιληφθούν πως εκεί έξω μόνοι δεν είναι εύκολο, γι’ αυτό και πρέπει να αναζητήσουν την επικοινωνία όταν πνίγονται. [...]

Κριτική της Έλενας Αρτζανίδου στο thinkfree.gr.

Η Αλίκη συμβολίζει όλους τους εφήβους των μεγαλουπόλεων. Ζουν στο απέναντί μας διαμέρισμα, στο παγκάκι, στο πάρκο, στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στα λεωφορεία, κοντοσκέκεται σε μια βιτρίνα με αξεσουάρ όλα 5 ευρώ. Ζουν παντού. Ένα καθηλωτικό βιβλίο πενήντα σελίδων που περιπλανιέται μέσα στην ψυχή των εφήβων, για ο,τι τραυματίζεται στον κόσμο τους, για ο,τι ανασαίνει σιμά τους και δεν το αναγνωρίζεις μεμιάς.

Τα 5 βιβλία της εβοδμάδας που αξίζει να διαβάσετε: mag.sigmalive.com.

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

Την Αλίκη την παρακολουθώ χρόνια. Τη βλέπω στην πόλη, να ανεβοκατεβαίνει σε λεωφορεία, να περπατάει δίπλα σε συνθήματα, να σταματάει για να χαϊδέψει ένα αδέσποτο, με τα σπρέι στα χέρια να κάνει γκράφιτι.

Την Αλίκη την ακούω να τσακώνεται με τη μαμά της στο διπλανό διαμέρισμα, τη βλέπω να καθρεφτίζεται στις βιτρίνες των καταστημάτων. Τα καλοκαίρια τη βλέπω στις συναυλίες να χτυπάει τα χέρια της γελώντας και τον χειμώνα στους κινηματογράφους να σκουπίζει κρυφά ένα δάκρυ.

Την Αλίκη τη συναντώ στο μετρό, τυλιγμένη στο παλτό της, με τα ακουστικά στ’ αυτιά να σιγομουρμουρίζει Love will tear... και να τραγουδά Love is a losing... Μερικές φορές τραγουδώ κι εγώ μαζί της.