Περίληψη
Η Πηνελόπη περνάει τις καλοκαιρινές διακοπές της σε μια παραλία της Αιγιαλείας. Παρόλο που είναι μαζί και η μεγαλύτερη αδερφή της και η μητέρα της, νιώθει μοναξιά. Η μοναδική συντροφιά της είναι ο καπετάν Διοκλής, ένας παλιός ναυτικός που ζει εκεί και της διηγείται ιστορίες από τα παράξενα που είδε κι άκουσε στα ταξίδια του. Μια μέρα τής μιλάει για ένα παράξενο δέντρο που φυτρώνει στον βυθό της θάλασσας, ένα δέντρο που κοιμάται και ξυπνάει! Είναι το γιούσουρι, το μαύρο κοράλλι, που τα κλαριά του είναι πολύτιμα, όχι μόνο επειδή χρησιμοποιούνται για κοσμήματα, μα και γιατί πιστεύεται ότι έχουν εκπληκτικές θεραπευτικές ιδιότητες! Όμως «αν θες να του κόψεις κανένα κλαρί, πρέπει να το πετύχεις στον ύπνο» λέει ο καπετάνιος. «Άμα ξυπνήσει, δεν κόβεται. Γι’ αυτό και οι σφουγγαράδες πριονίζουν όσα κλαριά προλάβουν, προτού ξυπνήσει. Αλλιώς μπορεί να τους αρπάξει με τα πλοκάμια του και να μείνουν για πάντα στη θάλασσα!»
Με τη συντροφιά και τις ιστορίες του καπετάν Διοκλή, περνούν ήσυχα οι μέρες της Πηνελόπης, ώσπου εμφανίζεται ο δεκατετράχρονος Άρης. Όλα τότε αλλάζουν. Η συμπεριφορά του είναι παράξενη, σχεδόν επιθετική, χωρίς προφανή αιτία. Η Πηνελόπη βρίσκει απαράδεκτα τα καμώματά του και τον επικρίνει. Καθώς περνούν όμως οι μέρες, αρχίζει να καταλαβαίνει πως κάτι άλλο πρέπει να του συμβαίνει και συμπεριφέρεται έτσι.
Πραγματικά, ο Άρης αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις. Από τη μια, οι ως τότε άριστες σχέσεις που είχε με τη δεύτερη γυναίκα του πατέρα του περνούν μια κρίση σοβαρή. Από την άλλη, συμβαίνει κάτι που τον έχει συγκλονίσει: η αγαπημένη του συμμαθήτρια, η Αλκμήνη, βρίσκεται στο νοσοκομείο βαρύτατα τραυματισμένη από τροχαίο. Η κατάστασή της είναι κρίσιμη και είναι αβέβαιο αν θα επιζήσει. Όταν το μαθαίνει αυτό η Πηνελόπη, αλλάζει στάση απέναντί του και αποφασίζει να του συμπαρασταθεί μ’ έναν παράξενο τρόπο. Μια εκδρομή στα κοντινό Σπήλαιο των Λιμνών θα διευκολύνει το σχέδιό της, χρειάζεται όμως τη βοήθεια του καπετάν Διοκλή.
Ο καπετάν Διοκλής διστάζει στην αρχή να συμπράξει, τελικά όμως πείθεται. Και ξεκινά με τον Άρη για ένα θαλασσινό εγχείρημα που καταλήγει σε φοβερή περιπέτεια και θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και των δύο. Η περιπέτεια όμως αυτή, μαζί με όσα θ’ ακολουθήσουν, θα βοηθήσει τελικά την Πηνελόπη και τον Άρη να δουν κατάματα τη ζωή, να ξεδιαλύνουν τα συναισθήματά τους και ν’ αντιμετωπίσουν με θάρρος την πραγματικότητα.
Σχετικά Βιβλία
- δες το «Γιούσουρι στην τσέπη» στο site των Εκδόσεων Πατάκη
- Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, «Σπίτι για πέντε», Εκδόσεις Πατάκη
- Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, «Λάθος, κύριε Νόιγκερ!», Εκδόσεις Πατάκη
- Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, «Τραγούδι για τρεις», Εκδόσεις Πατάκη
- Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, «Καναρίνι και μέντα», Εκδόσεις Πατάκη
- Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, «Ο κόκκινος θυμός», Εκδόσεις Πατάκη
Soundtrack
http://www.youtube.com/watch?v=73FmIHlmJYY
http://www.youtube.com/watch?v=fKJ09le0lj0&feature=relate
Video
Δες ένα βίντεο από το σπήλαιο των λιμνών.
Κριτικές
«... Το γιούσουρι είναι ένα θαλασσόδεντρο θαυματουργό... Εδώ, γίνεται σύμβολο της αγάπης, του έρωτα μα και του θανάτου... Η ομορφιά της ελληνικής φύσης κι ιδιαίτερα το θαλασσινό τοπίο γίνονται ο καμβάς όπου υπάρχουν πολλοί αφηγηματικοί τρόποι και γρήγορος σκηνικός ρυθμός... Η αγωνία, η ένταση, το απρόοπτο και το φανταστικό σηματοδοτούν ουσιώδη συστατικά στοιχεία, όπως: τα προβλήματα των παιδιών μεταξύ τους και με τους γονείς τους, η φιλία, οι πρώτοι έρωτες...»
Γιάννης Παπαδάτος
Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, τ. 349
«... είναι μια άρτια λογοτεχνική προσφορά. Διαθέτει συναρπαστική πλοκή, εναργείς χαρακτήρες και τη μαγεία της Ελληνικής Φύσης... Το γράψιμό του είναι απλό, λιτό, πυκνό και λαμπρό, σε θαυμάσια ελληνικά, που χαίρεσαι να διαβάζεις. Άρτιος λόγος με νοηματική πληρότητα».
I. Γ. Θεοχάρης
Εφημερίδα ΠΡΩIΝΟΣ ΛΟΓΟΣ - Ιωάννινα
«... την αίσθηση της μέθεξης είχα όσο χρόνο το διάβαζα. Είναι βιβλίο που διαβάζεται με ενδιαφέρον όχι μόνο για το θέμα του αλλά και για τον τρόπο γραφής και αφήγησης της ιστορίας».
Β. Δ. Αναγνωστόπουλος
Περιοδικό ΔIΑΔΡΟΜΕΣ, τ. 35
«... Η συγγραφέας, από τις πρώτες δυνάμεις της νεότερης Παιδικής Λογοτεχνίας, μας δίνει τώρα ένα μυθιστόρημα στο οποίο κυρίαρχα στοιχεία είναι το χτίσιμο (η δομή) και οι χαρακτήρες, που είναι πολύπλευρα φωτισμένοι. Ένα ακόμη βήμα μπροστά μιας συγγραφέα που σε κερδίζει με κάθε νέο έργο της».
Περιοδικό ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΣΧΟΛΕIΟ, τ. 24
Κριτική νεαρών αναγνωστών, από το GREEKBΟΟKS.gr
Κυριακή: είναι φανταστικό αυτό το βιβλίο σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω. Με μάγεψε, με πήγε σε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο που με μάγεψε και με έκανε να το λατρέψω αυτό το βιβλίο!!!!!!!!!! 02/11/2011
Γιάννα: Ένα υπέροχο βιβλίο... Καλογραμμένο, ευκολοδιάβαστο, συγκινητικό... 04/10/2011
Τέτ@ : Καταπληκτικό βιβλίο, το καλύτερο που έχω διαβάσει. 13/05/2008
Φωτεινή:: ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟ! ΟΤΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΚΗΝΗ, ΘΕΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ! ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ, ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ! 23/04/2006
Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει
Κάθε φορά που γράφω ένα μυθιστόρημα έχω πάντα κατά νου ως ιδανικό αναγνώστη έναν έφηβο. Και θέλω οι ιστορίες μου να του «μιλούν» ειλικρινά για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, δίχως όμως να τον αποθαρρύνουν, δίχως να του στερούν το κέφι να συνεχίσει με θάρρος το μακρύ ταξίδι της ζωής.
Στο Γιούσουρι στην τσέπη ο θάνατος αλλά και η χαρά της ζωής, το πρώτο σκίρτημα του έρωτα αποτελούν τον καμβά της ιστορίας κι ελπίζω πως η πλοκή και οι χαρακτήρες που θα συναντήσει ο αναγνώστης μέσα στο βιβλίο θα κινήσουν το ενδιαφέρον του, θα διευρύνουν τον συναισθηματικό του κόσμο και θα τον βοηθήσουν να καταλάβει ακόμα καλύτερα τον εαυτό του και τους άλλους.
Συχνά οι έφηβοι στα γράμματα που μου στέλνουν, μα και στα σχολεία όπου τους συναντώ, με ρωτούν αν είναι πρόσωπα πραγματικά οι ήρωες των βιβλίων μου. Τους εξηγώ πως οι χαρακτήρες που δημιουργώ είναι φανταστικοί, αλλά για μένα είναι όντα πραγματικά, ζουν μαζί μου και με συντροφεύουν, δεν εξαφανίζονται όταν τελειώνω την ιστορία τους. Έτσι τα μυθιστορήματά μου, χωρίς το ένα να είναι συνέχεια του άλλου, «διακλαδώνονται» με κάποιο τρόπο και πολλά από τα πρόσωπα που πλάθω επανεμφανίζονται. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο ωστόσο τον έχουν άλλα κάθε φορά.
Το να γράφω έτσι, με τούτο τον δικό μου τρόπο, είναι για μένα μια ανάγκη εσωτερική αλλά κι ένα παιχνίδι γοητευτικό που θέλω να το μοιραστώ με τους αναγνώστες μου. Τους καλώ νοερά λοιπόν ν’ ανακαλύψουν τα νήματα που συνδέουν τα μυθιστορήματά μου. Διαβάζοντάς τα, είμαι βέβαιη ότι θα φανταστούν και θα σκηνοθετήσουν όπως εκείνοι θέλουν τα όσα τους διηγούμαι, για να βρουν σε αυτά ένα κομμάτι από τον εαυτό τους.
Main menu
Ήρωες
Πηνελόπη
Όταν η Πηνελόπη τρομάζει, όταν λυπάται πολύ για κάτι ή όταν θυμώνει, γίνεται «αχινός» – έτσι λέει η μητέρα της. Μοιάζει σαν να βγάζει αγκάθια και δεν «πιάνεται» από πουθενά. Νευριάζει εύκολα ή κάθεται αμίλητη και κοιτάζει απέναντι. Στα πιο πολλά έχει δίκιο η μητέρα της. Στο «αμίλητη» όμως πέφτει έξω. Η Πηνελόπη μιλάει, και πολύ μάλιστα. Μόνο που μιλάει από μέσα της… Έτσι συμβαίνει και τον πρώτο καιρό που γνωρίζει τον Άρη και γίνεται έξω φρενών με τη συμπεριφορά του. Όταν, όμως, θα της δοθεί η ευκαιρία να καταλάβει τον λόγο που ο Άρης δείχνει επιθετικός, τα «εσωτερικά» σχόλια θ’ αρχίσουν να γίνονται κουβέντα, συζήτηση, ανταλλαγή απόψεων, που θα καλλιεργήσουν μια πραγματική φιλία.
Άρης
Δείχνει ακατάδεκτος, υπεροπτικός, επιθετικός. Τίποτα απ’ όλα αυτά ωστόσο δεν τον χαρακτηρίζει πραγματικά. Είναι απλά πολύ λυπημένος και πολύ πληγωμένος – ίσως και αναίτια για μερικά απ’ όσα συμβαίνουν στη ζωή του. Το «ξάνοιγμά» του στην Πηνελόπη, που θα γίνει απρόβλεπτα, θα τον βοηθήσει να ξεσπάσει, να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του και να τα αντιμετωπίσει δυναμικά και δημιουργικά.
Σχόλια