Περίληψη
Η Φαίδρα κι ο Οδυσσέας είναι δυο νέοι στα δεκαοχτώ τους χρόνια. Εκείνη σπουδάζει θεατρολόγος, αυτός μαθηματικά και μουσική. Η Φαίδρα κι ο Οδυσσέας θα ερωτευτούν ο ένας τον άλλο. Ο έρωτάς τους όμως δε θα είναι μια ανέφελη περίοδος της ζωής τους, αλλά η τραγική στιγμή δύο νέων ανθρώπων που βρίσκονται αντιμέτωποι με την αδυσώπητη παρουσία του AIDS.
Soundtrack
Παύλος Σιδηρόπουλος, «Να μ’ αγαπάς»
http://www.youtube.com/watch?v=CjZed4xA1cY
Λ. Μαχαιρίτσας, Γ. Νταλάρας, «Διδυμότειχο Μπλουζ»
http://www.youtube.com/watch?v=Nahk-hwGDPw
Δημήτρης Μητροπάνος, «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη»
Video
Παύλος Σιδηρόπουλος, «Να μ’ αγαπάς».
Λ. Μαχαιρίτσας, Γ. Νταλάρας, «Διδυμότειχο Μπλουζ».
Δημήτρης Μητροπάνος, «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη».
Κριτικές
Το θέμα του AIDS, πάντα επίκαιρο, απασχολεί τον Μάνο Κοντολέων στο τελευταίο του βιβλίο «Γεύση Πικραμύγδαλου». Μια αφορμή για να τιμήσει το θέμα των ερωτικών σχέσεων των νέων αλλά κι εκείνων με τους γονείς τους, τον περίγυρο, τους φίλους τους. Θέμα φορτισμένο έντονα συγκινησιακά και που θα μπορούσε να λειτουργήσει πάνω στον αναγνώστη, όπως συχνά συμβαίνει με ανάλογες θεματικές, ως συναισθηματικός εκβιασμός. Όμως, ο συγγραφέας, εδώ, έχει μεριμνήσει για την αναγκαία αποφόρτιση, καταφεύγοντας σε ένα αφηγηματικό τέχνασμα: εντάσσει, είναι αλήθεια υπαινικτικά, την όλη διήγηση μέσα σε ένα βιβλίο που εικονογραφεί η μητέρα της ηρωίδας και έχει γραφτεί από τον Κοντολέων, ενώ κάποια άλλη στιγμή οι νεαροί ήρωες θα τον συναντήσουν σε έναν περίπατό τους, δανειζόμενοι, μάλιστα για τη συνέχεια του διαλόγου τους, μια δική του πρόταση που προφέρει αυτός σε διαφορετικό γλωσσικό και περιστασιακό περιβάλλον. Πρόκειται εδώ για συμφυρμό των αφηγηματικών επιπέδων, με αποτέλεσμα η ζωή να εμφανίζεται ως μυθιστόρημα ή το μυθιστόρημα να προσποιείται την πραγματικότητα. Επιδέξιος χειρισμός του θέματος, κοινωνικός προβληματισμός και μια στάση απέναντι στο συγκεκριμένο πρόβλημα που θα ήταν ιδανική αν ακολουθούνταν στην πραγματικότητα. Βιβλίο που απευθύνεται πρώτιστα στους νέους, αλλά διαβάζεται με αμείωτο ενδιαφέρον κι από μεγάλους.
Δημήτρης Τατσούλης
Περιοδικό «Αντί»
Ο Οδυσσέας, συνονόματος του ομηρικού ήρωα, αρχίζει ένα ταξίδι ενδιαφέρον για τους σταθμούς του. Ο Μάνος Κοντολέων πλάθει έναν συνήθη ήρωα που με τις δραματικές μεταπτώσεις του, τις προερχόμενες από τον φυλετικό κοινωνικό περίγυρο αλλά και το προσωπικό αδιέξοδο, επιζητεί βοήθεια, η οποία του προσφέρεται. Βιώνει μια απειλή που άλλοτε τον εξουθενώνει κι άλλοτε του δίνει δυνάμεις να υπερβεί την κατάστασή του. Πρόκειται, δηλαδή, για έναν έντρομο ήρωα που έχει τις διαστάσεις ενός αντι-ήρωα, βαθιά ανθρώπινου, εναρμονισμένου με τη σημερινή πραγματικότητα. Ενός ήρωα απόλυτα ρεαλιστικού, περιχαρακωμένου στο αδιέξοδό του, που προσπαθεί να το ξεπεράσει δρώντας σπασμωδικά, έχοντας πάντα συνείδηση του τι κάνει. Η συνολική, δηλαδή, κατάσταση των δρωμένων καθορίζεται από λογικά βήματα που οδηγούνται από τη συμπαράσταση των γονιών κι ενός φίλου κι από τον έρωτα που πηγάζει από το βαθύ συναίσθημα κι ερμηνεύεται από το λογικό μέρος. Το σημαντικό εδώ για την πλοκή του μύθου είναι ότι ο συγγραφέας υπερέβη κάποιους κινδύνους που εμφιλοχωρούσαν, με τη δημιουργία ενός ήρωα που κρατάει τις ισορροπίες συναισθηματικού και ιδεολογικού περιεχομένου. Γιατί στην προσπάθειά του να αναδείξει τις εξαιρετικά λεπτές και ποιοτικές αποχρώσεις καραδοκούσε ένα εγγενές πρόβλημα: αυτό της απλούστευσης και του μελοδραματισμού. Αντίθετα ο συγγραφέας κρατάει λογοτεχνικά και ιδεολογικά τα επίπεδα του μύθου σε θαυμαστά επίπεδα. Με την πρακτική δε των ηρώων του αναδεικνύει την πραγματικότητα και δείχνει δρόμους για μια άλλη ουσιαστική στάση ζωής που σηματοδοτεί έναν άλλο τρόπο σκέψης, αφού πρώτα, μέσω της αυτογνωσίας, βυθίζει τους ήρωες ως το μεδούλι του κοινωνικού σώματος.
Γιάννης Παπαδάτος
Περιοδικό «Διαβάζω»
