Απόσπασμα

Ο Πάτρικ αναρωτιόταν ακόμα τι να κάνει όταν, με την άκρη του ματιού του, είδε κάτι να επιπλέει στη μέση του καναλιού. Ήταν έντονο πράσινο και έμοιαζε με πλαστικό – κάποια σακούλα ίσως. Δε θα του έδινε περισσότερη σημασία –οι σακούλες άλλωστε δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον–, αν δεν άκουγε εκείνο το κλάμα. Φαινόταν σαν να έρχεται από τη σακούλα, κι αυτό ήταν παράλογο.

Στην αρχή σκέφτηκε ότι ίσως ήταν παπάκια ή μικρά χηνόπουλα – τα άκουγε συχνά στο ποτάμι. Αλλά μετά θυμήθηκε ότι ήταν φθινόπωρο και δεν υπήρχαν πια μικρά πουλιά στο ποτάμι. Η γη ήταν καλυμμένη με ένα χαλί από κίτρινα, χρυσαφιά και κόκκινα φύλλα. Παντού πεσμένα φύλλα. Η άνοιξη και το καλοκαίρι είχαν πια φύγει. Όχι, το κλάμα ερχόταν από τη σακούλα.

Ήταν ακόμα πρωί και το μυαλό του μάλλον λειτουργούσε πολύ αργά, γιατί πέρασαν αρκετές στιγμές μέχρι να καταλάβει ότι κάτι ζωντανό υπήρχε μέσα στη σακούλα, αλλά ακόμα και τότε δεν ήταν μόνο το κλάμα που τον έπεισε. Η σακούλα, όπως πρόσεξε, δεν έπλεε ήρεμα στο ποτάμι, όπως τα φύλλα, τα κλαδιά και τα άλλα αντικείμενα που παράσερνε το ρεύμα. Στριφογύριζε μόνη της, σαν να την έσπρωχνε κάτι από μέσα. Υπήρχε σίγουρα κάτι στο εσωτερικό της και, ό,τι κι αν ήταν, αγωνιζόταν να βγει έξω τσιρίζοντας και κλαίγοντας τρομοκρατημένο. Δεν είχε ιδέα τι μπορεί να ήταν, μόνο πως ήταν ζωντανό και κινδύνευε να πνιγεί. Το κανάλι δεν είχε μεγάλο πλάτος. Ήταν βρόμικο μα όχι πλατύ. Μπορούσε να το κάνει.

Ο Πάτρικ δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Πέταξε την τσάντα του και βούτηξε στο ποτάμι. Ήταν αρκετά καλός κολυμβητής και δε φοβόταν μην πνιγεί, μόνο μην παγώσει και κρυολογήσει. Επίσης δεν ήθελε με τίποτα να μπει νερό από το κανάλι στο στόμα του, κι έτσι το κρατούσε κλεισμένο σφιχτά. Με μερικές γρήγορες απλωτές στο νερό, άρπαξε τη σακούλα, έκανε στροφή, κι άρχισε να κολυμπάει προς τα πίσω. Για μια στιγμή η όχθη τού φάνηκε πολύ μακρινή, στο τέλος όμως τα κατάφερε.

Αλλά το σκαρφάλωμα για να βγει έξω ήταν πολύ πιο δύσκολο, γιατί τα ρούχα του είχαν βαρύνει και κρέμονταν, και η σακούλα γλιστρούσε από τα χέρια του· με δυσκολία τη συγκρατούσε. Ένιωθε εξαντλημένος, και το νερό τον είχε παγώσει ως το κόκαλο. Όμως, με μια τρομερή προσπάθεια κρατήθηκε, τραβήχτηκε αρκετά για να πιαστεί με το ένα πόδι από την όχθη, και βρέθηκε έξω. Στάθηκε εκεί, στάζοντας ολόκληρος, και έλυσε τη σακούλα και την άνοιξε. Μέσα υπήρχαν πέντε σκυλάκια, αδύνατα, ψηλά και αδέξια πλασματάκια, σχεδόν σκελετωμένα, που έτρεμαν από το κρύο και σκαρφάλωναν το ένα πάνω στο άλλο πασχίζοντας να βγουν έξω, με τα στόματα ολάνοιχτα και κλαψουρίζοντας μανιασμένα. Ο Πάτρικ δεν είχε ξαναδεί τέτοια κουταβάκια.