Απόσπασμα
«Πέιζλυ, ο μπαμπάς επικοινώνησε. Μπο. Χ»
Περίληψη
Όταν τα δίδυμα Πέιζλι και Μπο Άρτζεντ ήταν έξι ετών, έγιναν πρώτη είδηση σ’ όλες τις εφημερίδες και τα κανάλια της Αμερικής. Ήταν τα «Δίδυμα Θαύματα», τα παιδιά που χάθηκαν για τρεις μέρες στο δάσος ψάχνοντας τον πατέρα τους και τελικά βρέθηκαν ζωντανά.
Τώρα, στα δεκάξι τους, η ζωή δεν είναι καθόλου ωραία. Η γιαγιά τους που ανέλαβε την κηδεμονία τους έχει στον νου της μόνο το χρήμα και τους έχει κρύψει τα πάντα για τον πατέρα τους και το πού μπορεί να βρίσκεται. Μέχρι που ανακαλύπτουν ένα παλιό γράμμα.
Τότε αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Και καταλήγουν πάλι στα πρωτοσέλιδα. Οι ένοπλες ληστείες σε καταστήματα ζαχαρωτών και ντόνατς είναι ένας κάπως ακραίος τρόπος για να βγουν στις ειδήσεις, αλλά μόνο έτσι μπορούν να κινήσουν το ενδιαφέρον του πατέρα τους. Μόνο έτσι μπορεί να μάθει πως τον αγαπάνε και τον έχουν ανάγκη…
Μια άγρια, εμπνευσμένη ιστορία για την αγάπη, την αποφασιστικότητα και την εμμονή των νέων με τα μέσα ενημέρωσης που «μιλάει» στο μυαλό και στην καρδιά της γενιάς του YouTube. Εδώ ο αναγνώστης θα βρει στοιχεία από τον «Φύλακα στην Σίκαλη», το «Μπόνι και Κλάιντ», τις ταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο αλλά και κάποιους χαρακτήρες από δραματικές τηλεοπτικές σειρές για εφήβους. Το βιβλίο τρέχει σαν ταινία και το τέλος είναι αντάξιο της ανατρεπτικής διάθεσης που διέπει όλο το μυθιστόρημα. Όπως λέει κι ο συγγραφέας Κέβιν Μπρουκς: «Είναι τόσο καλό που θα το πρότεινα και σε ανθρώπους που αντιπαθώ»!
Soundtrack
ταινίες
Μπόνι και Κλάιντ, Άρθουρ Πεν (1967)
Pulp Fiction, Κουέντιν Ταραντίνο (1994)
Video
Δες τη συγγραφέα να μιλάει για το «Ψηλά τα χέρια!»
Κριτικές
«Ένα έξυπνο, προχωρημένο και αναρχικό νεανικό βιβλίο για δυο εκτροχιασμένα δίδυμα που ψάχνουν τον πατέρα τους, τον οποίο κάποιοι τους εμπόδιζαν να δουν από τότε που ήταν μικρά. Ένα φρέσκο μυθιστόρημα που διαβάζεται γρήγορα και εύκολα». Bookseller
«Τα δίδυμα αποδεικνύονται εφευρετικά, ζόρικα, αλλά και πολύ ευάλωτα. Οι διαφορετικές φωνές τους που εναλλάσσονται στα κεφάλαια του βιβλίου, τα οποία διανθίζονται με ζωηρούς διαλόγους και γρήγορη πλοκή, συναρπάζουν τον αναγνώστη. Δεν είναι εύκολο να βρει κανείς τόσο διασκεδαστική μια κατά τα άλλα τραγική ιστορία, αλλά το “Ψηλά τα Χέρια” είναι ενίοτε ξεκαρδιστικό. Ένα εντυπωσιακό συγγραφικό ντεμπούτο». Glasgow Herald
«Διάβασα το βιβλίο και το λάτρεψα! Με εντυπωσίασε, με συγκίνησε, με γοήτευσε, με προβλημάτισε, ενώ βρήκα συγκλονιστική τη δύναμη, την αιχμηρότητα και την ενέργεια στη φωνή της συγγραφέα που είναι τολμηρή, μα ταυτόχρονα γεμάτη απλότητα και ευαισθησία». Κριστίν Μπέικερ – επιμελήτρια στον γαλλικό εκδοτικό οίκο Gallimard
Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει
Διάβασε την άποψη της μεταφράστριας Χαράς Γιαννακοπούλου για το βιβλίο:
«Λας Βέγκας, τζόγος, χλιδή, απάτη, άστεγοι, παρανομία, κατρακύλα, βία, σεξ, μπότοξ, παραλογισμός, εξαθλίωση, φράγκα. Άκρως ενδιαφέροντα θέματα. Και ρεαλιστικά. Μ’ έφαγε η περιέργεια. Όταν μου ανατέθηκε το βιβλίο για μετάφραση, η μεταφράστρια μέσα μου ανέκραξε (μεταξύ άλλων): “Γιούπι! Θα γίνω και πιο εφευρετική στις αθυροστομίες!”.
»Ως ανάγνωσμα, πρέπει να παραδεχτώ ότι αρχικά δεν το λάτρεψα (άλλωστε αυτό είναι και θέμα γούστου), αλλά μια από τις “χαρές” του διαβάσματος είναι ότι βλέπεις πώς μπορεί να σκέφτεται κάποιος άλλος που είναι έξω από σένα και μετά να επεξεργάζεσαι αυτή την πληροφορία, να προχωράει το μυαλό σου, να αποκτάς προοπτική. Τώρα μπορώ να πω με σιγουριά πως μου άρεσε τελικά… Παίζει πολύ με έννοιες όπως “όρια” ή “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, αλλά και με το πώς μπορείς να χειραγωγήσεις τους άλλους. Ένα ολοζώντανο κείμενο που σε βάζει τόσο μέσα στη δράση και στη σκέψη των ηρώων, που δεν μπορείς να το αφήσεις απ’ τα χέρια σου, ενώ γεννάει άπειρα ερωτήματα και σε κρατάει σε εγρήγορση – σ’ αφήνει, μέσες άκρες, να παλεύεις με τον εαυτό σου και αυτό το εκτιμώ απεριόριστα. Μου φαίνεται χρήσιμο... Είναι από τα βιβλία που “λένε κάτι”.
»Και μ’ αυτό το ιδιαίτερο μυθιστόρημα, το ενδιαφέρον είναι το πώς λέει αυτό το “κάτι” του. Έχουμε να κάνουμε με δυο δεκαεξάχρονα που επιδίδονται σε ένοπλες ληστείες προκειμένου να βγουν στη δημοσιότητα, μιας και δε βλέπουν άλλον τρόπο για να βρουν τον μπαμπά τους. Η όλη ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο “σαπίλας”, ενώ οι πρωταγωνιστές έχουν τον πολύ χαρακτηριστικό αμερικάνικο τρόπο σκέψης.
»Από τις πολλές αντιδράσεις που μου προκάλεσε αυτό το βιβλίο, θα μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις: Προσωπικά, δε συμπαθώ τον μέσο αμερικάνικο τρόπο σκέψης, που είναι άμεσα συνδεδεμένος με μια λογική “προβολής”. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη ένα “κοινό”, να βλέπει τι κάνουν, πώς το κάνουν, γιατί το κάνουν. Να κάνουν τα ιδιωτικά τους δημόσια, να “εγκρίνονται” από τον περίγυρο. Δεν είναι τυχαίο που στις ταινίες και τις σειρές μια πρόταση γάμου, μια ηρωική πράξη, μια συγγνώμη, μια εξιλέωση, μια ανακοίνωση εγκυμοσύνης ή ένα “ξεσκέπασμα” γίνονται σε δημόσιους χώρους όπως εμπορικά κέντρα και εστιατόρια. Η πράξη αποκτά μεγαλύτερη αξία όταν επιτελείται μπροστά σε κοινό. Αποκτά εγκυρότητα, η αλήθεια της επιβεβαιώνεται. Κατά συνέπεια, τα μέσα προβολής, η τηλεόραση, το ίντερνετ γίνονται θεοί στην κοινωνία και βιώνονται από πολλούς ως ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει κάποιος υπόσταση. Ορισμένοι πιστεύουν πως χωρίς αυτά η προσωπικότητά τους είναι απλώς ανύπαρκτη, ενώ, αν καταφέρουν να γίνουν μέρος τους, είναι σαν να επιβεβαιώνεται η ύπαρξή τους στον πλανήτη, να αποκτούν υπόσταση και μάλιστα με αποδείξεις: “βγήκα στις ειδήσεις, άρα υπάρχω”. Επίσης είναι τα μέσα που μπορούν να σε θεοποιήσουν ή να σε γκρεμοτσακίσουν, οι νέοι τα εμπιστεύονται τόσο πολύ που οι απόψεις τους διαμορφώνονται σύμφωνα με το τι θα τους υπαγορεύσουν εκείνα. Είναι ικανά να νομιμοποιήσουν κάτι το απεχθές –όπως ένα έγκλημα– και να δημιουργήσουν ομάδες όπου η γνώμη του ενός γίνεται γνώμη των πολλών μόνο και μόνο επειδή ήταν η γνώμη «εκείνου» του ενός και όχι επειδή οι πολλοί έβαλαν το μυαλό τους να δουλέψει από μόνο του. Στην Αμερική είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα απ’ ό,τι στην Ευρώπη, οι άνθρωποι πιο ανασφαλείς, θέλουν οπωσδήποτε κάποιου είδους «ηγέτη» να τους λέει τι να κάνουν. Έχω την εντύπωση πως οι έφηβοι εκεί απλώς λατρεύουν να χειραγωγούνται και με την ελπίδα να “ανήκουν κάπου” μπορούν να αφήσουν τελείως στην άκρη τον εαυτό τους και να κάνουν ό,τι σαχλαμάρα θα τους κάνει “δημοφιλείς” – και κατ’ επέκταση ασφαλείς και προστατευμένους. Και για να είμαι ειλικρινής, το βρίσκω κάπως άρρωστο. Αυτό συμβαίνει κυρίως στο σχολείο –σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη– όπου για να επιβιώσεις πρέπει σώνει και καλά να ανήκεις σε κάποιου είδους κλίκα, ενώ μπορείς να περάσεις όλα σου τα σχολικά χρόνια είτε προσπαθώντας να σε εγκρίνει η πιο δημοφιλής παρέα, χωρίς να τα καταφέρνεις, είτε σε μια απομονωμένη γωνιά του σχολείου να “τις τρως” και να δέχεσαι προσβολές. Κάτι που σίγουρα προσέχει κανείς σε νεανικές ταινίες ή σειρές. Η εικόνα σου θα πει τα πάντα για σένα. Θα σε ανεβάσει ή θα σε καταδικάσει. Το μυαλό από μόνο του δε λέει και πολλά και αυτό με χαλάει…
»Εντέλει, όμως, η Πέιζλι κι ο Μπο χαίρονται που η κοινωνία τους λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, γιατί έτσι έχουν πρόσβαση σε ένα μέσο που θα τους φέρει πιο κοντά στον στόχο τους – το να βρουν τον μπαμπά τους. Και άλλο ένα πράγμα για το οποίο χάρηκα μ’ αυτό το βιβλίο είναι που δε σου κολλάει στο τέλος και κάποιο “ηθικό δίδαγμα” (μπλιαχ), όπως τα περισσότερα που απευθύνονται σε “νεανικό κοινό”. Λέει απλώς μια ιστορία και μάλιστα αρκετά τολμηρή και την αφήνει στην κρίση και την αντίδραση του αναγνώστη. Άντε, διαβάστε το!»
Σχόλια