Περίληψη

Ο Νικήτας και η Κλειώ, δυο μαθητές του Λυκείου, είναι ερωτευμένοι. Και οι δύο έχουν προβλήματα επικοινωνίας με τους δικούς τους. Αισθάνονται πως αδικούνται, πνίγονται. Θέλουν να αντιδράσουν. Η Έλλη Κωλέτη είναι η νέα φιλόλογος που τοποθετήθηκε στο σχολείο τους. Μια νέα γυναίκα που θέλει να κάνει το μεταπτυχιακό της πάνω στον τρόπο που έπαιζε ένας μεγάλος ηθοποιός –ο Λουκάς Αλεξίου– ο οποίος όμως αυτοκτόνησε στη πιο ώριμη στιγμή της καριέρας του. Η ίδια η Έλλη είχε δει τον Αλεξίου να παίζει μόνο μία φορά, όταν ήταν ακόμα έφηβη. Η έντονη προσωπικότητα του ηθοποιού την είχε τόσο συγκλονίσει, που από τότε μέχρι σήμερα δεν μπορεί να τον ξεχάσει. Μήπως είναι ερωτευμένη μαζί του; Με μια σκιά!
Η Έλλη αποφασίζει να προτείνει στους δύο μαθητές της να ψάξουν μαζί, για να βρουν τι έκρυβε ο Αλεξίου πίσω από τη μάσκα. Μα, όταν κάποτε το μυστικό αυτό θα φανερωθεί, τότε μια άλλη πρόταση σκέψης και ζωής θα έχει προσφερθεί στην Έλλη, την Κλειώ και τον Νικήτα.

Soundtrack

Μουσικές

Άκου το «Χειροκρότημα» από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη

http://www.youtube.com/watch?v=V5lQ-z2Bk54&feature=related

Ταινίες

Δες δύο αποσπάσματα από ταινίες βασισμένες στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ

http://www.youtube.com/watch?v=5ks-NbCHUns

http://www.youtube.com/watch?v=7740lGif65Y&feature=related

Video

Άκου το «Χειροκρότημα» από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη.

Δες δύο αποσπάσματα από ταινίες βασισμένες στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ.

Δες δύο αποσπάσματα από ταινίες βασισμένες στον «Άμλετ» του Σαίξπηρ.

O Μάνος Κοντολέων μέσα από τα μάτια των μαθητών του 8ου Γυμνασίου Περιστερίου...

 

Κριτικές

«Η “Μάσκα στο φεγγάρι” είναι ένα μυθιστόρημα που με άρπαξε από την πρώτη στιγμή. Ένιωσα πως από τη σύλληψή του ως την έσχατη λεπτομέρεια της δομής του και της υφής του με αφορούσε. Και ως εκπαιδευτικό και ως κριτικό του θεάτρου. Ως εκπαιδευτικό γιατί προτείνει, με γνώση και κύρος, μια προχωρημένη αντίληψη για την παιδαγωγική διαδικασία. Ως κριτικό θεάτρου γιατί κατορθώνει να θεμελιώσει με ατράνταχτα στοιχεία τη σημαντική συμβολή που μπορεί να διαδραματίσει το θεατρικό παιχνίδι στην εκπαιδευτική διαδικασία. Όταν όμως διάβασα για δεύτερη φορά το κείμενο, ανακάλυψα την κρυμμένη σοφία του. Ο Κοντολέων θαρρώ πως, μάλλον ενστικτωδώς, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι του λείπει, αντίθετα μάλιστα, η επιστημονική τεκμηρίωση, συνέλαβε πως η παιδαγωγική διαδικασία, όταν δεν παγιδεύεται σε σχηματοποιήσεις και στείρες θεωρητικολογίες, δεν είναι τίποτε άλλο από μια τελετή μυήσεως. Και σε αυτό το συναρπαστικό βιβλίο, όπου κυριαρχεί ένα φετίχ, μια μάσκα στο φεγγάρι, η εμπειρία της μυήσεως οδηγεί –τους ήρωές του και τους αναγνώστες του– στη διαύγεια μιας λυτρωτικής ανατολής ηλίου».

Κώστας Γεωργουσόπουλος

Διάβασε την κριτική της Γεωργίας Γαλανοπούλου από το «Βήμα».

http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=91247

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

(από την ομιλία του συγγραφέα στην απονομή του Κρατικού Βραβείου)

Τίποτε από εμένα δε φαίνεται.

Με αυτή τη φράση από τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ ξεκινά η «Μάσκα στο φεγγάρι».

Και ασφαλώς επίτηδες διάλεξα τούτη την πρόταση. Γιατί πέρα από το ότι είναι μια φράση που απόλυτα ταιριάζει στον βασικό ήρωα του έργου, παράλληλα εκφράζει και τη δικιά μου άποψη για το πώς αξίζει να είναι το πρόσωπο της λογοτεχνίας.

Έτσι εμένα μου αρέσουν τα κείμενα. Να είναι κρυφά. Να έρπουν πίσω από το συναίσθημα του αναγνώστη.

Να υπονοούν, να διαβρώνουν, να υφαρπάζουν, να σαγηνεύουν, να φωτίζουν υπόγειες διαδρομές, να σιγοψιθυρίζουν λέξεις και νοήματα σχεδόν ξεχασμένα, μα πάντα επίκαιρα.

Ένα κρυφό κείμενο είναι η «Μάσκα στο φεγγάρι». Ναι. Όσο κι αν κρατά πάνω από 500 σελίδες, όσο και είναι στιγμές που μοιάζει να κραυγάζει ή να επαναστατεί, το κύριο χαρακτηριστικό της είναι αυτό το υπόγειο κάλεσμα της τέχνης.

Σημασία στη λογοτεχνία δεν έχει σημασία τόσο το τι λέγεται, αλλά το πώς λέγεται.

Διάλεξα να μιλήσω για ένα πάθος. Επέλεξα την τεχνική του πολυσέλιδου και πολυπρόσωπου μυθιστορήματος. Και έμεινα στις φράσεις που περισσότερο υπονοούν και λιγότερο ξεκαθαρίζουν.

Η λογοτεχνία πρέπει να έχει πολλαπλά επίπεδα αναγνωστικών προσεγγίσεων. Ακριβώς γιατί πρέπει και να προέρχεται από πολλαπλές συγγραφικές ανάγκες και ανησυχίες.

Η λογοτεχνία πρέπει να είναι τολμηρή έως και βέβηλη, ακριβώς γιατί δε γίνεται να δημιουργηθεί ένα έργο τέχνης μέσα σε συνθήκες εφησυχασμού και άκριτης παραδοχής.

Η «Μάσκα στο φεγγάρι» γράφτηκε με πάθος που ίσως να σχηματιζότανε μέσα μου για χρόνια πολλά.

Θέλησα να εντάξω αυτό το μυθιστόρημά μου σε μια σειρά λογοτεχνίας για νέους.

Γιατί πιστεύω πολύ... Όχι, δεν πιστεύω τόσο, όσο παθιάζομαι με τη δυναμική της εφηβείας.

Η εφηβεία είναι μια οδυνηρή εποχή στην πορεία της ζωής μας. Η εφηβεία είναι μια χαρμόσυνη περίοδος μέσα στα χρόνια που ο καθένας μας θα ζήσει. Μια γεύση από μέλι και κρασί προσφέρει. Μια γεύση όμως που συχνά έχει το ξάφνιασμα ενός πικραμύγδαλου. Ίσως, κάποτε κάποτε, και την οδυνηρή επαφή του στόματος με το γυμνό κόκαλο ενός ψαριού.

Γεύση που μεθά, απελπίζει, πληγώνει, συναρπάζει, τρομάζει. Γεύση επανάστασης.

Μου αρέσει να μιλώ έχοντας μέσα στο στόμα μου την ανάμνηση τέτοιων γεύσεων.

Η «Μάσκα στο φεγγάρι» μου πρόσφερε ένα Κρατικό Βραβείο.

Την κρατώ στα χέρια μου. Την ξεφυλλίζω.

Θυμάμαι τους μήνες που την έγραφα. Αναλογίζομαι όσα κάποιοι έφηβοι έτρεξαν να μου μουρμουρίσουν μόλις τελείωσαν την ανάγνωσή της. Και δεν μπορώ να μην ομολογήσω πως είναι ένα βιβλίο που περίμενα να μου προσφέρει όλες τις χαρές που το δημιούργημα χαρίζει στον δημιουργό του.

Ασφαλώς και θέλω να ευχαριστήσω τα μέλη της επιτροπής που με βράβευσαν. Και αυτά που υποστηρίξανε τη διάκριση και όσα διστάζανε να την αποδεχτούνε.

Τους έφερα σε δύσκολη θέση. Μα τι μπορεί διαφορετικό να περίμενε κάποιος πως θα έπαιρνε από μια μάσκα που σκεπάζει ένα φεγγάρι;

Ασφαλώς και ευχαριστώ τις Εκδόσεις Πατάκη που πιστέψανε από την πρώτη κιόλας στιγμή στο μυθιστόρημα αυτό.

Ευχαριστώ τον Κώστα Γεωργουσόπουλο που ήταν ο πρώτος που το χειροκρότησε. Ευχαριστώ τον Νίκο Στεφάνου για την μακέτα του εξωφύλλου.

Την Κώστια που το άκουγε, τον Δομήνικο που το σχολίαζε, την Άννα που το υποστήριζε. Κάπου στο βάθος της αίθουσας θέλω να βλέπω τη μητέρα και τον πατέρα που το νανουρίζανε μαζί μ’ εμένα.

Όσους το διαβάσανε και το αγαπήσανε. Τους φίλους που στάθηκαν δίπλα μου.

Και τα πρόσωπα που ζούνε μέσα στις σελίδες του; Την Έλλη, τον Στράτο, την Κλειώ, τον Νικήτα, τη Θάλεια και τον Λουκά; Αυτούς δεν τους ευχαριστώ. Αυτοί βραβεύονται μαζί μου. Για την τόλμη, το πάθος και τα λάθη τους. Γιατί μπορέσαν και αλλάξανε τη ζωή τους. Και τη δική μου.

Ευχαριστώ κι εσάς όλους που για μια ακόμα φορά ήρθατε κοντά μου.

Να είστε όλoι καλά. Και παρακαλώ μην ξεχνάτε... Τίποτε από εμένα δε φαίνεται.