Απόσπασμα
Έστρωσαν τραπέζι κι έβαλαν ένα πιάτο παραπάνω για τη Σοφία. Έτυχε, εκείνη τη στιγμή, να βρίσκεται στο σπίτι η όμορφη Μυρσίνη. Μάλωσε την Αγγελική:
«Αν την πρώτη μέρα τρώει μαζί σας, πώς θα συνηθίσει αργότερα να τρώει στην κουζίνα;».
«Τι θες να πεις, να βάλω το μωρό να φάει μόνο του στην κουζίνα;»
«Ποιο μωρό; Κοντεύει τα επτά... Αν δεν το στρώσεις από τώρα...»
Το ρήμα στρώνω δεν άρεσε στην Αγγελική. Από την πρώτη στιγμή κλότσησε τη λέξη... Τι πάει να πει στρώνω; Στρώνω χαλί να το πατήσω; Το παιδάκι θα ’τρωγε μαζί τους.
Άλλο πανηγύρι και τούτο. Της έδεσαν μια άσπρη πετσέτα γύρω από το λαιμό κι η Κρινιώ της έδειξε πώς να κρατάει το πιρούνι και το μαχαίρι. Όλοι γελούσαν με τα καμώματα της μικρής, ακόμη κι ο Γιάννης, κι ας μην καταλάβαινε τι του ’μελλε να πάθει.
Περίληψη
1936. Στις γειτονιές του κέντρου της Αθήνας ο κόσμος μιας άλλης εποχής ξεδιπλώνεται. Ένας κόσμος τόσο διαφορετικός μα και τόσο όμοιος με τον σημερινό...
Η οικογένεια Πολυχρονιάδη ετοιμάζεται να αποκτήσει το τέταρτό της παιδί. Η Αγγελική, η μητέρα της οικογένειας, κουράζεται πολύ στο σπίτι με τα τρία κορίτσια της και ζητά από τον άντρα της τον Γιάννη να πάρουν ένα κορίτσι να τη βοηθάει. Εκείνη την εποχή όλες οι γειτόνισσές της έχουν ένα μικρό κοριτσάκι, ένα δουλάκι. Η Αγγελική όμως δεν είναι σαν όλες τις άλλες... Αφού πείθει τον Γιάννη, φέρνουν από τη Βαγία της Αίγινας ένα ορφανό κοριτσάκι 6 χρονών, τη Σοφία. Η Σοφία βρίσκει στο νέο της σπίτι μια ζεστή αγκαλιά και ανατρέπει στην οικογένεια, αλλά και στη γειτονιά τα πάντα. Τα κορίτσια βελτιώνουν τη συμπεριφορά και τις συνήθειές τους και η Αγγελική και ο Γιάννης γίνονται «γονείς» ενός ακόμη παιδιού. Σε μια κοινωνία που τα αφεντικά συμπεριφέρονται στα δουλάκια τους ψυχρά, συμφεροντολογικά και συχνά με σκληρότητα, η Σοφία μαθαίνει να διαβάζει και να γράφει, φωνάζει την Αγγελική «Αγγελούκα» και τον Γιάννη «Γαβ-Γαβ» και με την αθωότητα ενός μικρού παιδιού εισχωρεί στις καρδιές των ανθρώπων.
Σχόλια