Περίληψη

Όταν ο Νικ Χόρνμπυ, ο Λονδρέζος συγγραφέας επιτυχιών όπως το High Fidelity ή το Για ένα αγόρι, γράφει για νέους, δεν μασάει τα λόγια του.

Το σκηνικό είναι κι εδώ το βόρειο Λονδίνο κι ο Σαμ, ο ήρωας του μυθιστορήματος, λατρεύει το σκέιτμπορντ και τον Τόνι Χοκ, τον θεό του σκέιτμπορντ. Και, φυσικά, τα κορίτσια.

Ο Σαμ γνωρίζει σ’ ένα πάρτι τη Αλίσια. Το ένα φέρνει το άλλο και η Αλίσια μένει έγκυος.

Πίκρα...

Ο Σαμ δεν έχει πια τίποτε άλλο, παρά να εμπιστευτεί την «ομιλούσα» αφίσα του Τόνι Χοκ, του θεού του σκέιτμπορντ. Α, και να φύγει για ένα παράξενο ταξίδι στο μέλλον, όπου βλέπει τον εαυτό του σ’ έναν χρόνο μπαμπά.

Γίνεται αυτό; Γίνεται ένας δεκαεξάχρονος, με μόνη έγνοια του το σκέιτμπορντ, να γίνει μπαμπάς;

Το βιβλίο αποτελεί μια πανέμορφη εξερεύνηση της «ανάληψης ευθυνών», όμως η πραγματική απόλαυση πηγάζει από τις διηγήσεις που πλαισιώνουν την ιστορία: τις παρεξηγήσεις, το χιούμορ, το «άλλο λέω και άλλο εννοώ».

Ένα βιβλίο σοφό κι ανθρώπινο.

Video

δες τον Νικ Χόρνμπυ να μιλάει για το βιβλίο

δες ένα ερασιτεχνικό βίντεο σχετικό με το βιβλίο σε δύο μέρη (μέρος 1)

δες ένα ερασιτεχνικό βίντεο σχετικό με το βιβλίο σε δύο μέρη (μέρος 2)

άκουσε τα 10 καλύτερα τραγούδια για σκέιτ σύμφωνα με το Tony Hawk’s Pro Skater

δες τον Τόνι Χοκ (το ίνδαλμα του Σαμ) να κάνει περιστροφή 900 μοιρών

δες το γερμανικό book trailer

Κριτικές

κριτικές από τον ξένο τύπο

«Η φωνή του Σαμ είναι απόλυτα πειστική απ’ την αρχή έως το τέλος. Οι σχέσεις του και ειδικά εκείνη με την Αλίσια και τη μητέρα του είναι συγκινητικές κι αληθινές». The Guardian

«Η Πίκρα... δεν είναι μόνο ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, αλλά αποτελεί και το καλύτερο αντισυλληπτικό που θα μπορούσε να δώσει κανείς σε έναν έφηβο. […] Περιγράφει τη σχέση και το μέλλον του Σαμ και της Αλίσια με ευαισθησία, κατανόηση και ειλικρίνεια». The Times

«Το πρώτο βιβλίο του Νικ Χόρνμπυ για δεκαεξάχρονους ακολουθεί τη γνώριμή του συνταγή: βόρειο Λονδίνο, εμμονή με τα σπορ και μπλεξίματα με τα κορίτσια. Όλα αυτά, μαζί και μια ομιλούσα αφίσα του Τόνι Χοκ, του θεού του σκέιτμπορντ, καθώς και ένα ταξίδι στο μέλλον. Ο αφηγητής μας, ο Σαμ, γνωρίζει σε ένα πάρτι ένα πλουσιοκόριτσο. Το ένα φέρνει το άλλο και η Αλίσια μένει έγκυος. Το βιβλίο αποτελεί μια πανέμορφη εξερεύνηση της “ανάληψης ευθυνών”, όμως η πραγματική απόλαυση πηγάζει από τις διηγήσεις που πλαισιώνουν την ιστορία: τις παρεξηγήσεις, το χιούμορ, το “άλλο λέω και άλλο εννοώ”. Ένα βιβλίο σοφό και ανθρώπινο που θα “πριζώσει” τα περισσότερα αγόρια, αλλά με καλό τρόπο». Telegraph

κριτική της βρετανικής εφημερίδας Observer για το βιβλίο από την Καθημερινή
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_18/11/2007_249063

κριτικές από τον ελληνικό τύπο
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=36091
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&enthDate=25042009

διάβασε γιατί επέλεξε η μεταφράστρια τον τίτλο «Πίκρα...»
Όταν είσαι δεκάξι, είναι χιλιάδες τα πράγματα για τα οποία μπορείς να αναφωνήσεις «Πίκρα, φίλε… Ας πρόσεχα». Και μόνο που είσαι δεκάξι δηλαδή, σκέτη πίκρα είναι. Σπας τα μούτρα σου στο σκέιτ, σπας τα μούτρα σου και στη ζωή. Και πάνω που έχεις ανακαλύψει πως το σεξ μόνο πίκρα δεν είναι, σου σκάει η κοπέλα σου πως είναι έγκυος και πως σύντομα θα γίνεις μπαμπάκας. Στα δεκάξι. Οπότε, αν θέλεις να κάνεις τίτλο βιβλίου τη ζωή σου που, όταν τη σκέφτεσαι, σου ’ρχονται στο μυαλό όλες μαζί οι σαβούρδες που έχεις φάει στο σκέιτ, τι άλλο να πεις;

Ο Νικ Χόρνμπυ βαφτίζει SLAM το νέο του βιβλίο, αλλά και τη ζωή του Σαμ όπως ο ίδιος τη βλέπει. Μια λέξη που οι αγγλόφωνοι σκεϊτάδες χρησιμοποιούν όταν (όπως λένε οι ελληνόφωνοι συνάδελφοί τους) «τρώνε σαβούρδα» στο σκέιτ. Αλλά η ζωή του Σαμ ούτε «σαβούρδα» είναι, ούτε ατύχημα γενικότερα. Είναι αυτή που (ακόμη και άθελά του) έχει φτιάξει και είναι ώρα να σηκωθεί απ’ τα τσιμέντα και να κάνει κάτι. «Πίκρα…» δηλαδή, αλλά έτσι που τα κατάφερε…

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

αποσπάσματα από συνέντευξη του συγγραφέα

Τ.Μ.: Πώς γεννήθηκε η πλοκή και η αφήγηση για την Πίκρα...;
Ν.Χ.: Είδα κάποια στιγμή στη γειτονιά μου ένα ζευγάρι έφηβων γονιών. Το γεγονός πως δεν επρόκειτο μόνο για μια μαμά μόνη της –όπως τη θέλει ο αστικός μας μύθος– αλλά υπήρχε και πατέρας στο σκηνικό με αιφνιδίασε. Και σκέφτηκα: «Καλά, αυτός τι δουλειά έχει εδώ; Μόνο έφηβες μαμάδες βλέπεις στον δρόμο».
Τ.Μ.: Ο Σαμ, ο αφηγητής σας, είναι 16. Τον αντιμετωπίσατε διαφορετικά ως αφηγητή επειδή ήταν έφηβος; Συναντήσατε κάποιες προκλήσεις όταν περιγράφατε τα πράγματα από τη δική του σκοπιά;
Ν.Χ.: Νομίζω πως από τη στιγμή που γράφεις λογοτεχνία που δεν πηγάζει από τον εαυτό σου ή κάποιον που σου μοιάζει πολύ, οι προκλήσεις είναι οι ίδιες. Από τη στιγμή που χρησιμοποιείς μια οπτική που δεν είναι δική σου, τα πράγματα δεν είναι εύκολα.
Τ.Μ.: Σκεφτήκατε να μην κάνετε τον ήρωά σας να «πράξει το σωστό», μιας και το βιβλίο θα διαβαζόταν από εφήβους;
N.X.: Δηλαδή σαν να τους «χαϊδεύω»;
Τ.Μ.: Ναι, ή ότι θα ’πρεπε να υπάρχει ένα ηθικό δίδαγμα;
Ν.Χ.: Όχι βέβαια. Με τίποτα. Αν κάποιος έφηβος διάβαζε το βιβλίο και αποφάσιζε πως δεν ήθελε ένα παιδί στα δεκάξι, δε θα έλεγα πως κάνει άσχημα, απλώς δεν ήταν αυτός ο στόχος μου. Σε όλα μου τα βιβλία γυρεύω καταστάσεις όπου συνηθισμένοι άνθρωποι ζουν μια σχετικά συνηθισμένη ζωή, μα που μια μικρή ανατροπή φέρνει τα πάνω κάτω. Και όταν ένας χαρακτήρας μου πράττει το σωστό, έχει περισσότερο να κάνει με το πόσο εγώ έχω επενδύσει σ’ εκείνον – έχει να κάνει με το πόσο πρόθυμος είμαι να περάσω πάνω από 18 μήνες μαζί του, ή όσο τέλος πάντων μου παίρνει να ολοκληρώσω ένα μυθιστόρημα. Δε θέλω με τίποτα να γράφω για κάποιον που δεν «επιδέχεται» λύτρωση. Ίσως να είναι και δική μου αδυναμία ως ανθρώπου, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να χειριστώ ένα κείμενό μου.
Τ.Μ.: Πράγματι τα μυθιστορήματά σας έχουν ένα στοιχείο λύτρωσης.
Ν.Χ.: Για μένα είναι πολύ σημαντικό. Πιστεύω πως είναι πολλοί οι άνθρωποι που γράφουν βιβλία στα οποία δεν υπάρχει η έννοια της λύτρωσης. Ακόμη μια «αποστολή» της νεότερης λογοτεχνίας – να στερεί την ανθρωπότητα από κάθε ελπίδα. Σκληρό είναι. Όλος ο κόσμος δουλεύει πολύ και η ζωή είναι ήδη δύσκολη, οπότε δεν είναι ανάγκη να έχουν και κάποιον αργόσχολο πάνω από το κεφάλι τους να τους λέει πως δεν υπάρχει ελπίδα.
Απόσπασμα από συνέντευξη του Νικ Χόρνμπυ στην Τζέσικα Μέρφι (Sunday Times)