Περίληψη

Η δεκαπεντάχρονη Σίλλα έχει μόλις χάσει τους γονείς της με φρικτό τρόπο: όλοι είναι πεπεισμένοι ότι ο πατέρας της, σε μια κρίση παραφροσύνης, σκότωσε τη μητέρα της και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Η Σίλλα όμως είναι βέβαιη ότι κάτι άλλο έχει συμβεί και τις υποψίες της έρχεται να επιβεβαιώσει ένα βιβλίο που φτάνει στα χέρια της με το ταχυδρομείο. Ο μυστηριώδης αποστολέας του υπογράφει ως «Ο Διάκονος» και στο γράμμα που συνοδεύει το βιβλίο πληροφορεί τη Σίλλα ότι ο πατέρας της ήταν ένας μεγάλος μάγος κι ότι το βιβλίο περιλαμβάνει τις γνώσεις που συγκέντρωνε επί χρόνια.

Έκπληκτη, η Σίλλα βλέπει ότι το βιβλίο περιέχει ξόρκια που χρειάζονται μία σταγόνα αίμα για να πραγματοποιηθούν. Ανυπόμονη να δοκιμάσει κατά πόσο η μαγεία μπορεί να είναι αληθινή, παίρνει το βιβλίο, μαζί με τα συστατικά που απαιτεί το ξόρκι, στο νεκροταφείο δίπλα στο σπίτι της, όπου είναι θαμμένοι οι γονείς της. Κι εκεί, με λίγο αλάτι, μια σταγόνα αίμα και μερικές λέξεις στα λατινικά, βλέπει με κομμένη την ανάσα ένα ξερό φύλλο να ξαναγίνεται πράσινο!

Την ίδια στιγμή, δύο μάτια είναι καρφωμένα πάνω της: Είναι ο δεκαεφτάχρονος Νίκολας, που μόλις έχει μετακομίσει στο διπλανό σπίτι με τον πατέρα του και την εκνευριστική συγγραφέα μητριά του. Ο Νίκολας απεχθάνεται τόσο το περιβάλλον της επαρχιακής πόλης, όσο και τις αναμνήσεις που ξυπνάει το σπίτι όπου μένει και όπου κάποτε έζησε η μητέρα του. Η τελευταία έχει εγκαταλείψει τον Νικ, ο οποίος προσπαθεί να ξεχάσει τα όσα του έχει μάθει σχετικά με τη μαγεία του αίματος. Βλέποντας τη Σίλλα να κάνει ό,τι και η μητέρα του, ό,τι είχε κάποτε μάθει και ο ίδιος, ο Νικ παλεύει ανάμεσα στον πόνο και τον θυμό για τη μητέρα του και την επιθυμία του να ξαναθυμηθεί τη μαγεία.

Σύντομα, οι δυο τους θα συναντηθούν και θα νιώσουν αμοιβαία έλξη ο ένας για τον άλλον. Και σιγά σιγά, ανάμεσα σε φιλιά αλλά και καβγάδες, θ’ αρχίσουν να εκμυστηρεύονται ο ένας στον άλλο τις ιστορίες τους και τα όσα γνωρίζουν για τα ξόρκια και τη μαγεία του αίματος. Θα δοκιμάσουν επίσης τα ξόρκια του βιβλίου, αλλά και θα μάθουν πως η μητέρα του Νίκολας ήταν παλιά το κορίτσι του μπαμπά της Σίλλα.

Στους πειραματισμούς τους με τα ξόρκια συμμετέχει και ο αδελφός της Σίλλα, ο Ρις, που είναι οργισμένος με τον πατέρα τους και τον οποίο μάταια η Σίλλα προσπαθεί να πείσει ότι ο πατέρας τους δεν ήταν ένας παρανοϊκός δολοφόνος. Όταν όμως του δείχνει το βιβλίο με τα ξόρκια και αρχίζουν σιγά σιγά ν’ ανακαλύπτουν μυστικά από το παρελθόν του πατέρα τους, θα βεβαιωθεί κι εκείνος ότι κάτι άλλο συμβαίνει, το οποίο είναι αποφασισμένος ν’ ανακαλύψει μαζί με τη Σίλλα.

Αυτό που κανείς από τους τρεις τους δεν ξέρει είναι ότι κάποιος παρακολουθεί στενά τις κινήσεις τους: μια πανίσχυρη μάγισσα, η Τζόζεφιν Ντάρλι, η οποία είναι αποφασισμένη να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να ζήσει για πάντα. Όταν τη συναντούν, συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να την αντιμετωπίσουν. Είναι, άραγε, αρκετά δυνατοί για να τα βάλουν με τη μαγεία της; Μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι με κάποια που μπορεί και κυριεύει τα σώματα ανθρώπων, αλλά και ζώων, πουλιών και δέντρων; Και, πάνω απ’ όλα, θα καταφέρουν να τη νικήσουν;

Video

Δες ένα βίντεο όπου η συγγραφέας διαβάζει το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου (που είναι μόνο μία φράση)

Δες ένα βίντεο όπου η συγγραφέας διαβάζει το 16ο κεφάλαιο του βιβλίου. Πολύ εκφραστική!

Δες ένα βίντεο όπου η συγγραφέας διαβάζει το 5ο κεφάλαιο του βιβλίου.

Δες ένα βίντεο όπου η φίλη της συγγραφέα και συγγραφέας η ίδια Μάγκι Στιφβάτερ (Ρίγος, Άπνοια) προσπαθεί να κάνει μαγικά. Αστείο.

Ο Συγγραφέας αποκαλύπτει

Η Μάγκι Στιφβάτερ, συγγραφέας των βιβλίων Ρίγος και Άπνοια, συνομιλεί με την Τέσσα Γκράττον

Μάγκι Στιφβάτερ: Λοιπόν, Τέσσα. Το παρατσούκλι σου στον συγγραφικό μας κύκλο είναι «Αιμοβόρο Κουνελάκι». Δεν μπορώ να θυμηθώ κατά πόσον αυτό το υπέροχο παρατσούκλι προηγείται της Ματωμένης μαγείας, αλλά δεν έχει σημασία∙ ούτως ή άλλως, σου ταιριάζει. Υπάρχει μπόλικο αίμα σ’ αυτό το πρώτο σου βιβλίο. Αν θυμάμαι καλά, ξεκινάμε με έναν διπλό φόνο, συνεχίζουμε με ένα αιματοβαμμένο ημερολόγιο, παρακολουθούμε την αφηγήτριά μας να χύνει αίμα σ’ ένα νεκροταφείο και συνεχίζουμε κάπως έτσι. Το ερώτημα που αναπόφευκτα προκύπτει απ’ αυτό είναι: Είσαι λάτρης των αιματοβαμμένων μυθιστορημάτων; Και είναι σπόνσοράς σου η Χάνζαπλαστ;

Τέσσα Γκράττον: Είμαι φανατική αναγνώστρια των μυθιστορημάτων φαντασίας, ειδικά αυτών που διαδραματίζονται τον Μεσαίωνα. Πρέπει να πω όμως ότι όλα τα χανζαπλάστ μου έχουν πάνω τη Hello Kitty.

Μάγκι Στιφβάτερ: Μερικά από τα αγαπημένα μου κεφάλαια στη Ματωμένη μαγεία είναι εκείνα με την αφήγηση της Τζόζεφιν. Είναι ιστορικά, γεμάτα ματαιοδοξία και σίγουρα για την αθανασία. Από πού προήλθε η Τζόζεφιν; Εσύ είσαι η Τζόζεφιν;

Τέσσα Γκράττον: Η Τζόζεφιν είναι ένας από τους λίγους χαρακτήρες του οποίου η ουσία παρέμεινε κυριολεκτικά άθικτη από το πρώτο χειρόγραφο μέχρι το τελευταίο –ήθελα έναν χαρακτήρα που να του αρέσει η μαγεία του αίματος όσο και σ’ εμένα και ο οποίος δεν είχε κανέναν απολύτως από τους ηθικούς περιορισμούς με τους οποίους μεγάλωσα εγώ. Ήταν διασκεδαστικό να γράφω με τη φωνή της, εξαιτίας του κεφάτου τρόπου με τον οποίο αγνοεί «ανόητα» πράγματα όπως οι συνέπειες, και για τον λόγο αυτό αποτελεί το ιδανικό μέσο για να βγει στην επιφάνεια η πιο σκοτεινή πλευρά της μαγείας.

Μάγκι Στιφβάτερ: Είμαι λάτρις των έξυπνων διαλόγων γενικά και, για τον λόγο αυτό, ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν πραγματικά στη Ματωμένη μαγεία είναι η σχέση του Νικ με τη μητριά του. Την αποκαλεί Λίλιθ, τη μητέρα όλων των δαιμόνων, όμως ειλικρινά μου θυμίζει περισσότερο την Ντέλια Ντιζ από την ταινία Σκαθαροζούμης. Ξέρεις, εκείνη η μοχθηρία που μπορεί να προέλθει μονάχα από μία ανατροφή της ανώτερης μεσαίας τάξης. Έχεις κάποια μέθοδο για να γράφεις εύστροφους διαλόγους; Ή βγαίνουν αυθόρμητα έτσι σπιρτόζικοι;

Τέσσα Γκράττον: Τώρα που το αναφέρεις, σκέφτομαι αρκετούς ανησυχητικούς παραλληλισμούς με τον Σκαθαροζούμη. Οπότε θα αποφύγω αυτό το κομμάτι και θα πω ότι η εύστροφη κουβέντα απαιτεί καθημερινή εξάσκηση, όπως έχω ανακαλύψει. Ευτυχώς, εσύ είσαι πάντα εκεί και περιμένεις στο ίντερνετ, οπότε μπορούμε να εξασκηθούμε στις ικανότητές μας για σπιρτόζικους διάλογους. Δεν υπαινίσσομαι ότι σε αποκαλώ Λίλιθ πίσω απ’ την πλάτη σου. (Εσύ είσαι καθαρά και μόνο «Σατανάς». Σου ’χω μόνο τα καλύτερα.)

Μάγκι Στιφβάτερ: Δεν περίμενα κάτι λιγότερο... Σοβαρά, όμως. Εσύ είσαι η Τζόζεφιν, έτσι;

Τέσσα Γκράττον: Όχι, είμαι ο Τζορτζ Χόλι.

Μάγκι Στιφβάτερ: Χα. Κι άλλο ένα χα. Στη Ματωμένη μαγεία παρατήρησα ότι δεν υπάρχουν καθόλου λυκάνθρωποι, βαμπίρ, νεράιδες, κράκεν, γοργόνες ή ξωτικά. Νομίζω πως υπάρχουν κάποια ρακούν, αλλά αυτό είν’ όλο. Ένα πράγμα υπάρχει μονάχα: αίμα. Και μαγεία. Και μεταφορές από ένα σώμα σε άλλο. Και μερικά πόσουμ. Γιατί μεταφορά σε άλλο σώμα; Αν εσύ μπορούσες ν’ αλλάξεις σώμα, θα το έκανες;

Τέσσα Γκράττον: Υπάρχουν πόσουμ, επειδή τα πόσουμ είναι πιο μοχθηρά και τρομακτικά από τα βαμπίρ και τα κράκεν – ή ακόμα και τα κράκεν-βαμπίρ. Η μεταφορά σε άλλο σώμα ήταν στην πραγματικότητα αυτό που γέννησε ολόκληρη την υπόθεση της Ματωμένης μαγείας, την εποχή που δεν ήταν παρά δύο αδέλφια που μπορούσαν να μεταφερθούν στο σώμα άλλων, καθώς και η αρχική Τζόζεφιν που τριγυρνούσε κι έκλεβε τις ζωές άλλων ανθρώπων. Αν μπορούσα ν’ αλλάξω σώμα, θα επέλεγα σίγουρα να γίνω κάποιο πουλί – επειδή όλα τα σχέδιά μου για ν’ αποκτήσω μαγικές δυνάμεις έχουν ένα πράγμα κατά νου: να πετάξω. Είναι ένα απλό όνειρο, αλλά αυτό είναι που ονειρεύομαι.