Η δεκαοκτάχρονη Ιζαμπώ, μετά την Άλωση της Πόλης το 1453, καταλήγει ύστερα από περιπέτειες σε χώρο συγκέντρωσης Γραικών προσφύγων στη Βενετία. Μεταμφιεσμένη σε νεαρό άντρα, αναζητά τυχόν επιζώντες συγγενείς της. Κατά τη διάρκεια της αναζήτησης αναπολεί τις ευτυχισμένες στιγμές στην Πόλη και ξαναζεί τις τραγικές λεπτομέρειες της πολιορκίας και της Άλωσης.

Ταυτόχρονα αγωνιά για την τύχη του αγαπημένου της Τραϊανού, που λίγο καιρό πριν από την Άλωση είχε ταξιδέψει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Γένουα. Η πικρία της Άλωσης, το πένθος της απώλειας αγαπημένων προσώπων και η μοναξιά της προσφυγιάς κάνουν την Ιζαμπώ να αμφιβάλλει για τα αισθήματα του Τραϊανού και να θεωρεί προσχηματική την αναχώρησή του από την πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη.

Τον ίδιο καιρό ο Τραϊανός αναζητά την Ιζαμπώ στις συγκεντρώσεις των Γραικών προσφύγων στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Κατά τη διάρκεια της αναζήτησης, όμως, γίνεται στόχος μιας σπείρας που εκμεταλλεύεται τις ανάγκες και τις αγωνίες των προσφύγων.

Μέσα από τη διαδοχή τραγικών γεγονότων, η Ιζαμπώ αντιστέκεται στην εξαθλίωση προσπαθώντας να διατηρήσει το δικαίωμά της στην αξιοπρέπεια όσο ο Τραϊανός διεκδικεί το δικαίωμά τους στην ευτυχία…

Ένα μυθιστόρημα για την αγάπη δυο νέων μέσα στη λαίλαπα της Ιστορίας, που μας καλεί να αναλογιστούμε το νόημα της φράσης «… περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις…» για τις ζωές των απλών, ανώνυμων ανθρώπων.