Με λένε Αμάντα Μιχαλοπούλου και είμαι συγγραφέας. Μικρή πίστευα πώς όλοι οι συγγραφείς είναι άντρες που έχουν πεθάνει (Ιούλιος Βερν, Μαρκ Τουέιν, Έριχ Κέστνερ κ.λπ). Όταν έγινα εννιά χρονών διάβασα τον “Μεγάλο περίπατο του Πέτρου” της Άλκης Ζέη και κατάλαβα ότι οι συγγραφείς μπορεί να είναι και γυναίκες (και επίσης μια χαρά ζωντανές). Από τότε μου καρφώθηκε η ιδέα να γράψω κι εγώ ιστορίες.
Το πιο δύσκολο κομμάτι μιας ιστορίας είναι να σταματήσεις να την ονειρεύεσαι και να κάτσεις να την γράψεις. Μου πήρε χρόνια να τα καταφέρω. Αφού σπούδασα, ταξίδεψα και δούλεψα σε εφημερίδες και περιοδικά (ήμουν δημοσιογράφος), κάθισα και έγραψα τις πρώτες μου ιστορίες για μεγάλους. Ήμουν ήδη 27 χρονών, δηλαδή αρκετά μεγάλη. Από την αρχή μου συνέβαινε κάτι περίεργο: όταν έγραφα ένα βιβλίο για μεγάλους ήθελα αμέσως μετά να γράψω και μια ιστορία για παιδιά. Πώς είναι όταν τρως ένα ωραίο χορταστικό γεύμα, αλλά αφήνεις χώρο και για γλυκό; Κάπως έτσι.